Lech Poznań w kryzysie miał zostać odarty przez rozpędzoną Legię Warszawa ze skóry i pokonany bez trudu. Nic takiego się nie stało. Chwilami to on był bliżej wygranej, ale w polskim klasyku ligowym padł remis 0-0.
Nowy trener poznańskiego Lecha Maciej Skorża z trybun obserwował swoich podopiecznych, o których nikt (może poza nim i trenerem tymczasowym Januszem Górą) nie wiedział, jak zagrają. Łącznie z warszawskim szkoleniowcem Czesławem Michniewiczem – byłym trenerem Lecha z lat 2003-2006.
CZYTAJ TAKŻE: Czesław Michniewicz przy Bułgarskiej jako trener Legii – kto by pomyślał!
On też był zdezorientowany. Jak się okazało, nie bez powodu, bo Lech w tym jednorazowym, tymczasowym występie pod ręka Janusza Góry wyszedł w kompletnie innym ustawieniu niż przez te wszystkie miesiące, gdy prowadził go Dariusz Żuraw. W zasadzie bardziej przypominało to reprezentację Polski trenera Paulo Sousy niż Lecha Żurawia. Trzech obrońców zamiast czterech, wsparcie ofensywy przez Daniego Ramireza, wreszcie włączenie do gry w środku pola Nikiego Kwekweskiriego – to były nowe rozwiązania.
W wypadku Lecha ci, którzy pozostawali bez formy przez całą wiosnę, nadal jej nie mieli – weźmy wspomnianego Daniego Ramireza. Nagle się jednak okazało, że Nika Kwekweskiri umie grać w piłkę, że środek pola można inaczej poustawiać i zamknąć Legii skrzydła. Lech nadal był nieudolny, większość jego poczynań paraliżował brak precyzji, ale przynajmniej grał ciekawiej niż w wielu wcześniejszych meczach, włączał obrońców do rozegrania piłki i neutralizował Legię. Coś się tu interesującego działo.
Legia Warszawa natomiast bardzo rozczarowywała. W Poznaniu, przy tych problemach, w jakie wpadł “Kolejorz”, spodziewano się, że bez trudu go uderzy. Wszak kroczący po pewne niemal mistrzostwo legioniści w ostatnich meczach potrafili rozbić rywali w 20 pierwszych minut i to rywali znajdujących się w lepszej dyspozycji niż “Kolejorz”. Tymczasem w Poznaniu do żadnej demolki nie doszło.
Legia zdobyła przewagę w połowie pierwszej części gry, szukała akcji, ale w jej wypadku rozbijały się one o brak precyzji jeszcze bardziej niż w przypadku poznaniaków. To raczej Lech miał nieznaczną przewagę, ale emocji nie mieliśmy zbyt wiele – Lech i Legia oddały po jednym strzale. Bramkarze marznąć nie musieli, bo mecz odbywał się przy pięknej pogodzie, ale pracy nie dostali zbyt wiele.
Za to zaraz po przerwie Legia przycisnęła i doszło do dużego zamieszania w polu karnym Mickey van der Harta. Niewiele brakowało, a gol by wtedy padł. “Kolejorz” jednak szybko odpowiedział – Mikael Ishak miał czystą okazję bramkową, ale uderzył głową zbyt lekko i w środek bramki. Zespoły się rozochociły i zaczęły tworzyć okazje bramkowe, doskonałą miał na przykład Jakub Kamiński – szarżujący sam na warszawską obronę, w której chwilę wcześniej Paweł Wszołek zastąpił kontuzjowanego Artema Szabanowa.
Dobre podania Niki Kwekweskiriego, przyspieszenie akcji, kąśliwy strzał Daniego Ramireza – Lech zdobywał przewagę, ale nie zdobywał bramek. A Legia też potrafiła narobić chaosu w poznańskim polu karnym, choć jej akcje były mniej składne. Wyglądało na to, że zamiast łatwego ogrania słabującego Kolejorza, legioniści muszą bronić się przed porażką. A bronił ich zwłaszcza Artur Boruc.
Legia strzeliła gola, ale ze spalonego. W podobnych okolicznościach zresztą padł faulowany w polu karnym warszawiaków Mikael Ishak – też po spalonym. Z biegiem czasu taktykę zastępowało wybijanie piłki do przodu i akcje wynikające bardziej z przypadku niż pla … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS