Chyba nikt nie spodziewał się, że w momencie w którym mundial rozpoczyna się na dobre, akurat ten zespół będzie już w domu. W moim odczuciu to większa niespodzianka niż wcześniejsze odpadnięcia Niemiec, Belgii, Danii czy Urugwaju. Bo w przeciwieństwie do wyżej wymienionych Hiszpanie przez wiele miesięcy poprzedzających turniej znajdowali się na fali wznoszącej. I mieli bardziej perspektywiczną drużynę.
ZOBACZ TAKŻE: Hiszpańscy kibice zawiedzeni po mundialu
Trzy dni przed meczem z Niemcami w fazie grupowej na treningu w kompleksie sportowym Uniwersytetu Kataru pojawił się Andres Iniesta. Dawny idol, który skończył 38 lat i kojarzy się z największym sukcesem hiszpańskiej piłki, czyli przede wszystkim golem wbitym w finale mundialu w RPA w 2010 roku. Miał on natchnąć duchowo swojego następcę, czyli 18 lat młodszego Pedriego.
Wspomniany turniej był jedynym, w którym dzisiejsi uczestnicy mistrzostw jak właśnie Pedri, ale także Ansu Fati, Nico Williams, Yeremi Pino, Alejandro Balde czy Gavi widzieli Hiszpanię dalej niż w drugiej rundzie mistrzostw świata. Chociaż w przypadku tego ostatniego nie jest takie pewne, że cokolwiek pamięta, bo miał przecież wtedy ledwie sześć lat.
Młodzież, która w dużej mierze stanowi dziś o sile Hiszpanów, nie dała rady przedrzeć się przez drut kolczasty założony na poziomie 1/8 finału. Maroko podobnie jak Chile w 2014 roku czy Rosja w 2018 stało się dla kraju z Półwyspu Iberyjskiego częścią czarnej legendy, która trwa już 12 lat w trzech kolejnych rozczarowujących turniejach.
Na murawie Education City Stadium po najgorszych rzutach karnych w historii (0:3) pogrzebano marzenia i nadzieję milionów fanów tej drużyny, nie tylko Hiszpanów. Nadzieje, które przecież wydawały się wzrastać po fantastycznym pierwszy meczu z Kostaryką (7:0) i wizytą uchodzącego za talizman Iniesty.
Biorąc pod uwagę nie tylko oczekiwania, ale przede wszystkim realne możliwości tej ekipy, takie kolejne niepowodzenia z rywalami z nie najwyższej przecież światowej półki naprawdę można uznać to za jakieś przekleństwo.
Od 2010 roku Hiszpania wygrała bowiem na mundialach poza wspomnianym meczem z Kostaryka ledwie dwa mecze. W 2014 z Australią 3:0 i w 2018 z Iranem 1:0. Trzy zwycięstwa na 11 gier! 27 procent. Reszta: 5 remisów (z dwoma zakończonymi fatalnymi rzutami karnymi) i trzy porażki.
Żaden z trzech selekcjonerów, którzy od tamtego czasu zasiadali na trenerskiej ławce nie był w stanie przeskoczyć nie najwyżej przecież zawieszonej poprzeczki. Sam Vicente del Bosque, który sięgnął chmur w RPA, podczas przerażającego dla Hiszpanów turnieju w Brazylii w 2014 roku musiał pakować manatki ledwie sześć dni po rozpoczęciu imprezy, na którą przybył w roli mistrza świata.
Cztery lata temu w Rosji zaczęło się od groteskowego zwolnienia Julena Lopeteguiego, zaledwie dzień przed debiutem przeciwko Portugalii. Awaryjnie stery przejął ówczesny dyrektor sportowy federacji Fernando Hierro i można było domniemywać, że to negatywnie wpłynęło na wynik. Ale dziś? Z Luisem Enrique, który jest uznawany za jednego z najlepszych selekcjonerów średniego pokolenia na świecie? Z ciekawym zespołem, który za jego kadencji ledwie rok temu grał w półfinale mistrzostw Europy i niedawno awansował do finału Ligi Narodów? Aż tak dać się pobić? Przez takiego rywala?
Przejdź na Polsatsport.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS