Rosyjskie Wozduszno-kosmiczeskije siły wysłały 19 stycznia parę strategicznych nosicieli pocisków manewrujących Tu-160 (NATO: Blackjack) na lot nad Oceanem Arktycznym, Morzem Barentsa i Morzem Białym. Samoloty spędziły w powietrzu czternaście godzin. W tym czasie raz – nocą – pobierały paliwo w powietrzu z latającej cysterny Ił-78. Rosjanie podkreślają, że lot odbywał się w zgodzie z przepisami prawa międzynarodowego.
Na nagraniu widać, że w locie uczestniczyły egzemplarze RF-94114 Wasilij Sieńko i RF-94108 Władimir Sudiec. Są to maszyny o ciekawej historii – należą do grona egzemplarzy, które po rozpadzie Związku Radzieckiego zostały na Ukrainie i tam wchodziły w skład 184. Pułku Lotniczego w Pryłukach. Przekazano je Rosji pod koniec ubiegłego tysiąclecia.
Jest to kolejny „strzał” w zaogniającej się od kilku lat rywalizacji mocarstw o Daleką Północ. Głównymi graczami są oczywiście Stany Zjednoczone i Rosja, ale swoją obecność zaznaczają też Wielka Brytania, Chiny, Kanada i Norwegia. Gra toczy się o dwie główne stawki: kontrolę nad złożami ropy naftowej i gazu ziemnego oraz dostępną w coraz większym stopniu Północną Drogę Morską.
Blackjacki również odgrywają istotną rolę w tej walce. We wrześniu ubiegłego roku dwie maszyny spędziły w powietrzu rekordowe dwadzieścia pięć godzin – z bazy w Engelsie nad Morze Barentsa i Ocean Arktyczny wzdłuż Północnej Drogi Morskiej aż nad Ocean Spokojny i z powrotem do bazy. Wówczas przeprowadzono aż trzy tankowania w powietrzu z sześciu Iłów-78. Do tamtej pory rekord długości lotu Tu-160, ustanowiony dziesięć lat wcześniej, wynosił dwadzieścia cztery godziny i dwadzieścia cztery minuty.
RF-94108 Władimir Sudiec oraz Tu-95MSM o numerze RF-94125 i nazwie własnej Kaługa.
(Alan Wilson, Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0)
Oczywiście nie tylko Rosjanie organizują takie loty. Na przykład pół roku temu nad biegunem północnym przeleciały amerykańskie bombowce B-2A Spirit wspierane przez KC-135 Stratotankery z bazy RAF Mildenhall.
Nasz serwis regularnie informuje o tym, jak Moskwa konsekwentnie rozwija infrastrukturę na północy kraju i wzmacnia obecność swoich sił zbrojnych, a także reorganizuje ich strukturę, aby umożliwić sobie skuteczniejsze działanie za kołem podbiegunowym. Z kolei amerykańska marynarka wojenna, systematycznie prowadząca operacje wolności żeglugi na wodach, do których pretensje rości sobie Pekin, w ubiegłym roku na powrót podjęła analogiczne działania na wodach arktycznych.
4 maja niszczyciele USS Donald Cook (DDG 75), USS Porter (DDG 78) i USS Roosevelt (DDG 80), a także jednostka zaopatrzeniowa USNS Supply (T-AOE 6) i brytyjska fregata HMS Kent weszły na Morze Barentsa. Aby uniknąć potencjalnej eskalacji, Rosjan poinformowano o operacji z kilkudniowym wyprzedzeniem. Pobyt na Morzu Barentsa trwał cztery dni. W tym czasie wsparcia rozpoznawczego okrętom udzielały P-8A Poseidon amerykańskiej marynarki wojennej i RC-135 sił powietrznych.
Z kolei w marcu amerykańskie i kanadyjskie myśliwce kilkakrotnie przechwytywały u wybrzeży Alaski samoloty patrolowe Tu-142. Rosyjskie maszyny nie naruszyły przestrzeni powietrznej USA ani Kanady, a głównym obiektem ich zainteresowania były cykliczne ćwiczenia okrętów podwodnych „Ice Exercise” (ICEX), weryfikujące zdolność amerykańskiej floty podwodnej do działania w warunkach arktycznych. Rzecz jasna, również rosyjscy podwodnicy nie zasypiają gruszek w popiele i ćwiczą pod lodami Arktyki.
W kwestii rozbudowy infrastruktury lotniczej na pierwszy plan wysuwają się bazy w Nagurskoje na Ziemi Franciszka Józefa i Rogaczowo (Amdierma-2) na Nowej Ziemi. Ta pierwsza – nazwana na cześć naszego rodaka, nieco zapomnianego niestety w Polsce wybitnego lotnika Jana Nagórskiego – ma być, a może już jest, gotowa do przyjmowania samolotów wszystkich typów służących w rosyjskim lotnictwie. Ta druga zaś już wiele lat temu miała być domem dla myśliwców przechwytujących MiG-31.
Niezależnie od rywalizacji o Arktykę kolejny wielogodzinny lot Tu-160 ma jeszcze jeden wymiar: przypomina o rosnącym znaczeniu „Białych Łabędzi” w rosyjskim lotnictwie. Na początku ubiegłego roku pojawiła się informacja, że Tu-160M2 miałyby być trzecim typem – obok Tu‑22M3M i MiG‑ów‑31K – samolotów przystosowanych do odpalania pocisków hipersonicznych Ch-47M2 Kinżał. Kilka lat temu minister obrony Siergiej Szojgu zapowiadał, że celem jest posiadanie w służbie liniowej pięćdziesięciu egzemplarzy.
Prace nad pierwszą partią zmodernizowanych Tu-160M2 ruszyły w zakładach imienia Gorbunowa w Kazaniu w kwietniu ubiegłego roku. Samoloty w tej wersji otrzymają między innymi nowe, mniej paliwożerne silniki NK-32 i zupełnie nowy pakiet awioniki, w tym komputer zarządzania misją. Część egzemplarzy powstanie dzięki przebudowie starszych płatowców, ale część będzie zbudowana od zera.
Zobacz też: Izrael stworzy system szkolenia greckich pilotów z użyciem M-346
(mil.ru)
Minoborony Rossii
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS