Wilki to mistrzowie polowania? Nie zawsze tak było. “Miały dużą konkurencję”

Wataha przemyka cicho między drzewami. Tropi jelenia, który przechodził chwilę wcześniej. Na czele biegnie para alfa, za nimi ich dorosłe dzieci. Otaczają ofiarę szerokim łukiem, a potem wszystkie naraz atakują w przemyślany sposób, odcinając jej drogę ucieczki między leżącymi na ziemi starymi pniami drzew. Wilki to mistrzowie polowania. Nie mają sobie równych w polskich lasach.

Jednak nie zawsze tak było. W czasie ostatniej epoki lodowcowej zakończonej 100 tys. lat temu miały konkurencję. Po ziemi chodzili gigantyczni roślinożercy, jak mamuty czy nosorożce włochate, oraz potężne drapieżniki – tygrysy szablozębne, lwy, hieny jaskiniowe czy wydry dwa razy większe od dzisiejszych. Gdy lodowce zaczęły cofać się na północ i nastąpiło ocieplenie, wielkie ssaki roślinożerne straciły źródło pożywienia, jakim były porosty i roślinność tundrowa. Zaczęły wymierać, a wraz z nimi polujące na nie drapieżniki. Ostatnie zniknęły ok. 10 tys. lat temu.