Wczoraj w Sokółce upamiętniono mieszkańców miasta i regionu, którzy 84 lata temu zostali wywiezieni na Sybir podczas pierwszej wielkiej sowieckiej deportacji.
REKLAMA
Po mszy świętej w kościele pw. św. Antoniego uczestnicy uroczystości przeszli pod Pomnik Sybiraka.
W uroczystości wzięli udział przedstawiciele Związku Sybiraków z Krystyną Biziuk, przewodniczącą koła w Sokółce, Wiesława Burnos, z zarządu województwa, Piotr Rećko, starosta sokólski, Krzysztof Krasiński, przewodniczący rady powiatu, Adam Kowalczuk, zastępca burmistrza Sokółki, a także młodzież z klasy mundurowej Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Sokółce, ulani Sokólskiego Pododdziału Kawalerii im. 10. pułku ułanów litewskich oraz mieszkańcy miasta.
Zdjęcia – Wiesława Burnos/Facebook.com:
Deportacja objęła rodziny osadników wojskowych, cywilnych oraz służby leśnej. „Z obwodu białostockiego wywieziono 11 504 osoby (na tę liczbę składały się w 59 procentach osoby z rodzin osadników wojskowych i 41 procentach – z rodzin leśników)” – pisze Jan Jerzy Milewski w książce „Województwo białostockie. Zarys dziejów (1919-1975)”.
Według sowieckich danych, podczas pierwszej deportacji wywieziono na wschód ok. 141 tys. osób. Z wyliczeń IPN-u wynika, że z rejonu sokólskiego do wywózki w lutym 1940 roku wytypowanych było 87 rodzin, w sumie 431 osób. Wielu z nich już nigdy nie zobaczyło Ojczyzny.
Deportacji nikt się nie spodziewał. Później bywało, że ludzie – przygotowując się na najgorsze – sami szykowali najpotrzebniejsze rzeczy: odzież, suchy prowiant i trzymali je spakowane.
„Wtłaczano 40 do 70 osób w ciemne czeluści wagonu, który zamykano i plombowano od zewnątrz. Mały, zakratowany otwór w ścianie zastępował okno, dziura w podłodze – całe sanitarne urządzenie, a cztery ogromne prycze służyły jako legowisko dla ludzi. Środek wagonu był wypełniony tobołkami, które stanowiły cały dobytek zesłańców. Wyrwani z domów bez względu na wiek, powiązania rodzinne i stan zdrowia – skazani na zatracenie! Dokuczały wszystkim pragnienie i głód oraz, zależnie od pory roku, straszliwy mróz lub nieludzkie gorąco. Wagonami wstrząsały łkania i płacz przestraszonych dzieci. Tu i ówdzie słychać było słowa modlitwy. Pociągi ruszały i jak w widzeniu księdza Piotra w Dziadach, następowała gehenna wielotygodniowej podróży na Wschód. W podróżach tych marły niemowlęta, starzy i chorzy. Zdarzało się, że ciała umarłych przebywały po kilka dni wśród żywych, zanim zabrali je strażnicy. Podróż ta była wstępem do dalszych cierpień. U końca jej czekały zesłańców nędza, choroby i niewolnicza praca. Zsyłki były dla tysięcy wyrokiem śmierci” – piszą autorzy pracy „Isfahan, miasto polskich dzieci”.
Kolejne masowe wywózki zorganizowano w kwietniu i czerwcu 1940 oraz w czerwcu 1941 roku (na kilkadziesiąt godzin przed atakiem Niemiec na Związek Sowiecki).
opr. (pb)
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS