Organizatorzy zadośćuczynili cierpliwym posiadaczom biletów i z dwudniowy festiwal rozrósł się do czterodniowego maratonu (1-4.06.2022), na którym zagrało łącznie 70 zespołów.
Podobnie jak poprzednio należało wcześniej dokonać selekcji, zaplanować co zobaczyć i otrzaskać się z topografią festiwalowego terytorium. Tym razem sama lokacja okazała się niezwykle atrakcyjnym miejscem o autentycznym (post)industrialnym charakterze.
Festiwal dla relacjonującego zaczął się od Warm Up Day – który, będę liczył jako dzień zerowy festiwalu. Pierwszy gig na, który się wybrałem zagrała, nieustannie rosnąca w siłę, gwiazda polskiej ekstremy –
Decapitated (Park Stage), który niedawno wydał swój ósmy album pt. Cancer Culture (2022). Naturalnie ekipa Vogga ogrywała nowy materiał, toteż masową dekapitację zaczęto od tytułowego numeru z najnowszego długograja.
Następnie zespół nawiązał do pandemii nadając nowy kontekst utworowi „Pest” z przełomowego albumu Carnival is Forever (2011). Podczas, gdy Rasta zapowiadał ów kawałek, siekło mnie, że ta płyta ma już ponad dziesięć lat! Postawiono na odpowiednie proporcje starego i nowego materiału w myśl zasady dla każdego coś dobrego – to nie trudne, zważywszy, że jak mało który współczesny zespół, Decapitated posiada już naprawdę pokaźny katalog, świetnych utworów, którymi można dowoli żonglować. Staż pozawala na dozę wspominków. Z okazji dwudziestolecia Nihility (2002) przygrzali „Names” oraz „Spheres of Madness”. Miejsce znalazło się nawet dla stareńkiego „Nines Step” z debiutu, którym zamknięto podstawę setu.
Na bis postanowiono dobić niezmordowaną publiczność (koncert był jeszcze w pełnym słońcu a w moshpicie się nie oszczędzano) zamykającym ostatni krążek utworem „Last Supper”.
Zabójcza mieszanka nowoczesnego death metalu z czterech krążków z początków początku działalności wcale aż tak nie gryzie się z połamanym, technicznym, intensywnym groovem. Między innymi to od ponad dekady stanowi mocny atut współczesnej inkarnacji Decapitated. Są wstanie poradzić sobie z własnym dziedzictwem i już powoli zaciera się granica „nowego” Decapitated – premiera Cancer Culture (2022) właśnie wyrównała albumowy rachunek w obecnej stylistyce. Światowa ekstraklasa ekstremy metalowej, która nawet w świetle dnia dziennego potrafi, bez żadnych rekwizytów zaprezentować się od najlepszej strony grając niezwykle dynamicznie i energetycznie. Vogg na koniec spuentował, że ten festiwal to cios jak chuj! i post factum rzeczywiście trudno z tą prognozą polemizować.
Zespół został świetnie przyjęty, po każdym z muzyków widać było ogromną radość grania na żywo po takim scenicznym wyposzczeniu. Nikt się nie oszczędzał zwłaszcza Rastę nosiło po scenie – ale to w sumie standard.
Na koniec odnotuję istotne zmiany personalne, Decapitated wymienił sekcję rytmiczną, wrócił basista Paweł Pasek i oczywiście sensacyjnie głośny transfer pałkera z Vader. James Stewart po dziesięciu latach bębnienia w olsztyńskiej machinie śmierci, przeszedł do Decapitated, gdzie może sobie z satysfakcją poszaleć nieco w innym stylu.
Lik (Shrine Stage)
To był jeden z tych spontanicznych występów, na które wybrałem się aby wypełnić lukę czasową. Okazało się, że był to całkiem dobry wybór i jeden z nielicznych momentów kiedy odwiedzałem inną niż scenę główną i parkową.
Powstałe osiem lat temu Lik (zwłoki) to bardzo miły w odbiorze swedeath, ekipa z trzema płytami na koncie i EPką. Grają dość zróżnicowanie czerpiąc co najlepsze nie tylko z lokalnego rynku ale ogólnie ze spuścizny gatunku. Przeważnie jest to mięsiste, utrzymane w średnio szybkim tempie, nieprzesadnie melodyjne, obskurne gruzowanie. Zwłaszcza bas Myra solidnie miętosił bebechy. Wyluzowana grupa, bez napinki, z dystansem do siebie i własnej twórczości. Aktualnie promują Misanthropic Breed (2020) i z tego tytułu większość repertuaru skupiona była na owym albumie. Najbardziej w pamięci zapadł mi środek sztuki. Wyróżniały się: „Corrosive Suvival” z obowiązkowym piachem w wiosłach, genetycznie szwedzkimi, topornym umpa umpa – proste, skoczne i do przodu. Również następny numer „Flesh Frenzy” był całkiem sympatyczny. Wyczuwalne były death’n’rollowe wtręty wymieszane z solidną starą szkołą szwedzkiego łojenia.
Lik jest na swój sposób eklektycznym zespołem swobodnie żonglującym w obrębie gatunku, różnymi stylami o czym świadczy zestawienie bardziej melodyjnych, prostszych z bardziej gęstszym perkusyjnym złomowaniem np. „Necromancer” z debiutu, gdzie naprawdę trup gęsto się śle. Po szybszym numerze chłopaki zwalniają w „Morbid Fascination” z skrupulatnie mielącym kościec riffami, które śmierdziały mi starym Vaderem.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS