“To było wielkie cierpienie i trudna choroba”. Jula Migdalska o walce z anoreksją

Karolina Olejak, Interia.pl: Co jadłaś na śniadanie, gdy chorowałaś?

Julia Migdalska: – Jadłam pół kilo marchwi i serek wiejski. Nie na śniadanie, ale przez cały dzień.

To wszystko?

– Czasem zastanawiałam się, czy zjeść pół jabłka. Pamiętam, że kiedyś popłakałam się, gdy mój chłopak namawiał mnie, żebym zjadła kanapkę z serkiem śmietankowym.

Jak zaczyna się anoreksja?

– Przyczyny mogą być bardzo różne. Jeżeli chodzi o to, co w moim przypadku, było widać na zewnątrz, to stopniowo zaczęłam wyrzucać z diety różne produkty. Najpierw ograniczyłam cukier, później tłuszcz. Później masło, pieczywo. Ostatecznie skończyłam na konkretnej, bardzo krótkiej liście dozwolonych produktów. Poza tym cały czas miałam w głowie przelicznik, sprawdzałam, ile kalorii ma dany produkt. Ile trzeba będzie ćwiczyć, żeby go spalić. Ważyłam się codziennie. Odczuwałam paniczny strach przed przytyciem.

Kiedy zaczęłaś interesować się jedzeniem?

– “Zdrowym odżywianiem” zaczęłam się interesować w wieku 13 lat. Dziś wiem, że ze zdrowiem miało to niewiele wspólnego. Moja anoreksja trwała przez kilka lat. To był trudny czas. Pełnię zdrowia uzyskałam dopiero w wieku 19 lat.

Już wtedy byłaś obecna w mediach społecznościowych?

– Profil na Instagramie zaczęłam prowadzić w wieku 14 lat. Na początku wrzucałam zdjęcia posiłków. Miał to być profil kulinarny, ze zdrowymi przepisami. Dziś, gdy patrzę na swoje stare posty, archiwum, to widzę, że niestety wiele z nich było bardzo związanych z moją chorobą. Przykro mi, bo w pewnym sensie szerzyłam te złe nawyki.

Wtedy nie miałam tej świadomości. Moje myślenie było bardzo zero-jedynkowe, a dieta pełna restrykcji. Wydawało mi się, że promuję zdrowe odżywianie. Tymczasem pokazywałam, może i duży talerz, ale praktycznie samej sałaty. Dopiero teraz rozumiem, że to nie było zdrowe.

Teraz chcę się dzielić wiedzą, którą zdobyłam dzięki chorobie. Przeszłam liczne szkolenia, jestem na studiach związanych z dietetyką. Mówię już nie tylko o jedzeniu, ale i o zdrowiu psychicznym. Wiedzę łączę ze zdrową dawką śmiechu, bo ta forma bardziej trafia do ludzi.

Jaka jest skala zaburzeń odżywiania?

– Ogromna. Jedna na sześć młodych kobiet choruje na zaburzenia odżywiania, jednak aż 35% do nawet 45% dorastających dziewcząt uważa się za zbyt grube i chce schudnąć. To tylko wierzchołek góry lodowej. Myślę, że problem może być jeszcze większy. Sama znam wiele osób, które cierpią z tego powodu i nie przyznają się do tego. Ważne, żeby pamiętać, że zaburzenia odżywiania mogą dotknąć absolutnie każdego. Niezależnie od płci, wieku, masy ciała.

Nie mówią, bo nie mają świadomości swojego problemu, czy się wstydzą?

– Zaburzenia odżywiania mają to do siebie, że do pewnego momentu często je wypieramy. Z pewnością jest sporo osób, które w ogóle o tym nie mówią. Świadomość problemu to już sukces i pierwszy krok do zdrowienia.

Wstyd to też ważny element tej układanki. Każdy młody człowiek chce być postrzegany jako “normalny” przez swoich rówieśników. Warto jednak pamiętać, że anoreksja oraz inne zaburzenia odżywiania to po prostu choroba. Jak każda inna. Dlatego nie powinniśmy się wstydzić, mówić o niej głośno i szukać pomocy.

A zdarza się, że dorosły uzna problem za fanaberię?

– Sama często się z tym spotykałam. Słyszałam komentarze w stylu “nie wybrzydzaj”, “zjedz ten obiad”. Dodatkowo nieraz mówiono mi, że wyglądam jak kościotrup i powinnam przestać się odchudzać. Nikogo nie obchodziło, że ja po prostu nie mogłam przestać. Gdybym potrafiła wyjść z tych zaburzeń, tak po prostu, na pewno bym to zrobiła. To było wielkie cierpienie i trudna choroba.

Która bywa śmiertelna.

– To choroba, która może doprowadzić do całkowitego wyniszczenia organizmu. Nie chodzi tylko o braki w składnikach odżywczych. Gdy jesteśmy niedożywieni, to powoli wysiadają różne układy: sercowo-naczyniowy, pokarmowy. Do tego dochodzi całkowite zachwianie gospodarki hormonalnej. Bardzo często anoreksji towarzyszy depresja, więc niejednokrotnie prowadzi do samobójstwa.

Kto ci wtedy pomógł?

– Mój chłopak. Jego techniki nie były profesjonalne, ale dawał mi ogromne wsparcie. To, że miałam przy sobie osobę, która akceptowała mnie, niezależnie od wyglądu i widziała we mnie inne wartości, pomogło mi stanąć na nogi.

Wtedy, ze względu na sytuację rodzinną i materialną, nie miałam szansy na psychoterapię. Przeszłam ją dopiero później. Jednak polecam ją wszystkim, którzy zmagają się z zaburzeniami odżywiania. Może ja też wyzdrowiałabym szybciej, gdybym miała taką szansę.

W mediach społecznościowych są grupy, gdzie chorzy dzielą się swoimi trikami. Udzielają porad, jak zjeść jeszcze mniej.

– Pamiętam jeszcze z gimnazjum, że były takie fora. Służyły do wzajemnej motywacji w chudnięciu. Były nawet takie, które wprost dotyczył anoreksji i “pilnowania się” nawzajem, żeby nie jeść. To było bardzo szkodliwe. Teraz już tam nie jestem, bo żeby tam trafić, trzeba chcieć.

Sama dbam o to, żeby obserwować tylko te konta, które sprawiają, że czuję się ze sobą dobrze.

Musisz mocno selekcjonować? W I … czytaj dalej