Test: Aprilia Tuono V4 – Faza na V4

Rozbudowana elektronika Aprilii Tuono V4 uratuje ci tyłek, jeśli zrobisz coś głupiego.

Włosi z Aprilii od samego początku stosowali najprostszą receptę na budowę mocnego naked bike’a. Od 2003 roku robili to, obierając z owiewek sportową RSV, dokładając szeroką kierownicę oraz obniżając moc maksymalną, stawiając za to na osiągi w średnim zakresie obrotów.
Od 2011 roku do napędu służy V-czwórka z cylindrami rozchylonymi pod kątem 65O, a od 2015 roku jej pojemność wzrosła do 1077 cm3. Dźwięk jest obłędny (szczególnie na wysokich obrotach), nie zabraknie ci mocy, ale jeśli – tak jak w RSV4 – spodziewasz się 217 KM, to możesz się poczuć rozczarowany. Jednak tylko do momentu pierwszej przejażdżki na Tuono V4. Bowiem masz do dyspozycji 175 KM, 121 Nm i wyraźnie mocniejszy środkowy zakres, który dostarczy niezapomnianych wrażeń. Będziesz chciał więcej i więcej. Gładko wkręcająca się na obroty V-czwórka (i ten dźwięk!) powoduje, że błyskawiczne wpadniesz w uzależnienie.

Fot. Jacek Hanusz

Kolorowy wyświetlacz nie imponuje wielkością, ale prezentuje mnóstwo informacji. Fajnym bajerem jest wskaźnik kąta pochylenia motocykla.

Fot. Jacek Hanusz

Do zmiany ustawień nie musisz odrywać ręki od kierownicy. Menu jest bogate, więc wprawdzie po dłuższej chwili, ale jednak zacząłem je ogarniać.

Czyli morderca psychopata?

Nie do końca, bo Tuono V4 ma również łagodniejsze oblicze. W ciągu sekundy z psychopatycznego mordercy potrafi się zamienić w przyjazny i grzeczny sprzęt na dojazdy do roboty. Do dyspozycji masz trzy mapy zapłonu o groźnych nazwach: Sport, Race, Track. Ale nie lękaj się. Silnik V4 tuż po odpaleniu pracuje raczej szorstko i ma prostackie maniery, natomiast kiedy złapie temperaturę, łagodnieje jakby łyknął środek uspokajający. Dzięki temu nie będziesz miał wrażenia, że ten motocykl w każdej chwili czyha na okazję, żeby cię zabić.

Możesz w zrelaksowanym tempie przemierzać ulice, płynąc na fali momentu obrotowego, a jeśli wolisz mocne doznania, wystarczy, że zrzucisz dwa biegi. Możesz to zrobić, nie dotykając klamki sprzęgła, bowiem w standardzie dostajesz działający w obie strony quickshifter. Przy czym zero zastrzeżeń do jego funkcjonowania. Również obecny seryjny tempomat uprzyjemni dłuższe przeloty, ale także możesz go wykorzystać jako tarczę chroniącą przed utratą prawka. Bo na Tuono bardzo łatwo się zapomnieć.

Fot. Jacek Hanusz

Fot. Jacek Hanusz

Półaktywne zawieszenia to najwyższa półka Öhlinsa. Prostocie obsługi towarzyszy efektywność tłumienia. Zarówno widelec upside-down, jak i centralny amortyzator wyjściowo zestrojono raczej twardo, co znakomicie ułatwia dynamiczną jazdę: precyzja i stabilność w złożeniu jak w przecinaku.

Fot. Jacek Hanusz

Puszka wydechu wpisuje się w dzisiejsze trendy. Szału nie ma. A dźwięk? Po Akrapoviču z RSV4 czułem niedosyt. Bo apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Tuono na co dzień

Świadomość, że czuwa nad tobą elektroniczny anioł stróż w postaci kontroli trakcji, kontroli wheelie oraz ABS-u, działającego również w złożeniu, poprawi ci poczucie bezpieczeństwa i zostawi spory margines błędu. To jest ważne szczególnie na mokrej i śliskiej nawierzchni. A najlepsze jest to, że to działa! Druga sprawa, że opony Bridgestone S22 oferują mnóstwo przyczepności, a swoje trzy grosze dorzucają, seryjne w wersji Factory, półaktywne zawieszenia Öhlinsa. Doskonale wywiązują się one ze swojego zadania. Wstępnie możesz wybrać spośród trzech trybów pracy: Soft, Medium i Hard. Cztero­tłoczkowe zaciski Brembo M50 działają precyzyjnie i bardzo skutecznie. ABS nie wtrąca się zbyt wcześnie i pracuje bardzo subtelnie (ma 3-stopniową regulację).
Najwyższą ocenę przyznasz Tuono V4 za jazdę poza miastem, kiedy zapuścisz się na krętą drogę, najlepiej o równej jak stół nawierzchni. Stabilność w złożeniu, łatwość przekładania w zakrętach i potężny silnik – to jest to! Do tego trzeba dołożyć precyzyjne hamulce i przyczepne opony. Motocykl wzbudza ogromne zaufanie i nawet nieświadomie hamujesz coraz później, a na wyjściu odkręcasz coraz wcześniej. Uśmiech długo nie będzie ci schodził z twarzy.
Nie zetrze go nawet wizyta na stacji benzynowej, mimo że Tuono lubi wypić. Przekroczenie 7 l/100 km to żaden wyczyn, a jeśli się spieszysz, możesz złamać barierę 10 litrów. W tym wszystkim żałuję tylko, że nie udało się zabrać Tuono V4 na tor wyścigowy (choćby gokartowy). Jak widzisz, mam już postanowienie noworoczne.

Fot. Jacek Hanusz

Pozycja od pasa w górę jest OK, ale wysocy będą narzekać na ostro ugięte kolana, bo to szkodzi komfortowi.

Fot. Jacek Hanusz

Zaciski Brembo oraz tarcze o średnicy 330 mm w prostej linii pochodzą ze sporta RSV4. Działanie? Duża precyzja, dobre wyczucie i ogromna skuteczność.

Fot. Jacek Hanusz

Silnik v4 to uzależniająca potęga! Raz spróbujesz i już przepadłeś. Docenisz całkiem dużą kulturę pracy z upodobaniem do rozrywki.

WYKRESY MOCY I MOMENTU OBROTOWEGO

Fot. Jacek Hanusz

W przypadku V-czwórki Tuono wykres pokrywa się z wrażeniami z jazdy. Od 3000 obr/min zaczyna się robić ciekawie. Drzwi piekieł uchylają się po przekroczeniu 7000/min, a 2000 obr/min wyżej stają otworem. Trzeba się wtedy mocno trzymać. Mam tylko wrażenie, że silnik Tuono V4 wkręca się trochę mniej żywiołowo niż w RSV4, w nakedzie szybciej następuje odcięcie zapłonu.

Tuono = perfekcja?

Jeśli chodzi o prowadzenie, osiągi i hamulce to prawda. Tuono V4 to jeden z najlepiej prowadzących się motocykli na planecie. Dzięki rozbudowanej elektronice i niezłej elastyczności V4 poradzi sobie i w mieście, i w czasie jazdy w gorszych warunkach atmosferycznych. Gorzej z komfortem (szczególnie dla wysokich), a to ze względu na mocno ugięte nogi w kolanach.
A wyposażenie? Z jednej strony bogaty pakiet rodem z torów WSBK i carbonowe dodatki, a z drugiej lampy z żarówkami, brak regulacji klamki sprzęgła oraz dość mały wyświetlacz w kokpicie. Trochę to dziwne w motocyklu za 76 900 zł.

Zobacz także: Aprilia RSV4 1100 – 217 KM na drodze

Fot. Jacek Hanusz

175 KM, 121 Nm i 185 kg bez paliwa to przepis Aprilii na połączenie przydatności na co dzień ze sportowym duchem.