„Największy błąd PiS, seria porażek PiS-u, ciężka sytuacja PiS-u, Kaczyński w pułapce, Kaczyński pod ścianą”. Lektura największych gazet z jednego tylko dnia zostawia człowieka z wrażeniem, że to jest jedna gazeta i jeden autor piszący ten sam artykuł. Zwłaszcza byli pisowcy bądź publicyści kiedyś kojarzeni z prawicą, a dziś konkurujący o uznanie salonu, są w tych przepowiedniach szczególnie natrętni. Czy uparte (pomimo niespełnienia setek identycznych wcześniejszych prognoz) przewidywanie końca i kłopotów PiS to jakiś warunek funkcjonowania w tym systemie? Czy to właśnie nadaje sens życiu po zaparciu się siebie?
Nie wiem.
A może to jakaś schizofrenia? Czy da się na antenie totalnej telewizji nawalać w PiS jak w bęben, a prywatnie doradzać ministrowi? Bo jeśli to prawda, to po ludzku ten element mną najbardziej wstrząsa, przeraża. Jak w takim rozdwojeniu zachować równowagę? Nie zwariować?
A może jednak przypadek? Nieprawda?
I pomyśleć, że to nam zarzucają „propagandowość” – nam, ludziom, którzy nie są z żadnymi ministrami na „ty”, nie wymieniają z nimi żadnych prywatnych mejli, jedynie konsekwentnie starają się odczytywać dobro wspólne i go bronić.
Nazwijmy rzecz po imieniu: ataki na media naprawdę niezależne, bo zdolne do dostrzeżenia także tej zmiany, która dokonała się w życiu milionów Polaków w ostatnich latach, bo broniące zwykłych ludzi, ciężko pracujących rodzin, to próba odnowienia monopolu. Nerwy przewodniczącego Tuska w zderzeniu z redaktorem Kłeczkiem pokazały nam, jak bardzo dzisiejszy pluralizm niedawnych wyłącznych panów III RP niektórych uwiera.
Istotę sporu o przyszłość Polski dobrze nazwał też ostatnio w rozmowie z gazetą Michnika Andrzej Rozenek, skłócony z Włodzimierzem Czarzastym poseł lewicy. Krytykując poparcie Krajowego Planu Odbudowy przez lewicę tak zarysował właściwie jego zdaniem prowadzone rozmowy z PiS:
Można było grać twardo, powiedzieć: dostaniecie głosy, jeśli zmienicie podejście do praworządności w Polsce, wykonacie wszystko to, o co prosi Unia Europejska.
Zapamiętajmy: wszystko, o cokolwiek prosi.
Skąd pewność, że zawsze prosi i będzie prosiła o rzeczy dobre dla Polski, Europy i świata? To tak naprawdę postulat wyłączenia rozumu i własnej oceny rzeczywistości. Podejście niebezpieczne zawsze, a w przypadku polityka, tragicznie niebezpieczne.
Przyznacie państwo, że na tym tle błędy PiS-u i całe serie błędów PiS nieco bledną. Może nawet całkiem mocno.
Ale nie miejmy złudzeń. Oto bowiem wyznaje ponuro na łamach „Przeglądu” Andrzej Romanowski:
Życiu mojego pokolenia sens odebrało PiS.
To ważne zdanie, uświadamiające skalę emocji wywołanych niewłaściwym demokratycznym werdyktem Polaków. Dlatego będą nam nadal rzucane jak zdechłe koty codzienne fake-newsy, będą ogłaszane co pół roku nowe nadzieje (Biedroń, Trzaskowski, Tusk), będą kampusy i konwencje, będą spowiedzi i wyznania odrzuconych aspirantów.
Tak, ta groteskowa kronika zapowiedzi śmierci PiS-u i rzekomych jego zbrodni będzie pisana nadal, dzień po dniu.
Pocieszające jest jednak to, że wpływ na rzeczywistość tej bańki wydaje się coraz mniejszy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS