Strażak, który raz został mikołajem, ale po kominach wspina się na co dzień

Mikołaj nie ześlizgnął się kominem. Zjechał na linie z dachu. Przez uchylone okno podawał prezenty.

Święty mikołaj alpinista to tak naprawdę Michał Staśkiewicz, były strażak, właściciel firmy, która zajmuje się pracami na wysokościach. Wysokość i liny to dla niego nie pierwszyzna. Wcielenie się w rolę brodacza z Laponii już tak.

Co roku mikołaj rozdaje dzieciom w szpitalu prezenty, ale tym razem było to coś naprawdę wyjątkowego. Tak, jakby szpital chciał wynagrodzić małym pacjentom wszystkie trudy i obostrzenia związane z pandemią koronawirusa.

Michał Staśkiewicz pierwszy raz w życiu został mikołajem. Zjeżdżając na linie, pozdrawiał kciukiem fotoreporterów i gapiów, którzy stali na ulicy. Machał do pacjentów (często tych dorosłych), którzy przyglądali mu się zza rozchylonych firan.

Fot. Władysław Czulak / Agencja Gazeta

Z braćmi ze spadochronem

Staśkiewicz pochodzi ze sportowo-strażackiej rodziny. Ma trzech braci – Bartosza (najstarszego), Łukasza i Szymona.

Najbardziej znany jest najmłodszy Szymon. To pięcioboista z ZKS-u Drzonków, olimpijczyk z Londynu z 2012 r. W konkurencji sztafet zdobył brąz na mistrzostwach świata w 2015 r. i dwa razy srebro mistrzostw Europy. Jest też zawodowym żołnierzem.

Michał razem z Bartoszem i Łukaszem pokochali skoki ze spadochronem. Mieszkali w Przylepie, widok otwartych czasz spadochronów był dla nich codziennością. Pierwszy skakać zaczął Bartosz, szybko dołączył do niego Michał. Skok z samolotu, ten pęd, wiatr we włosach. Postanowił, że adrenalina, którą czuł w czasie skoków, będzie mu towarzyszyła też w pracy.

Wybrał zawód dla odważnych mężczyzn. Po maturze poszedł do Szkoły Aspirantów Państwowej Szkoły Pożarnej w Poznaniu. Szybko został specjalistą od ratownictwa chemicznego i wysokościowego.

Strażakiem został też Łukasz.

Dowódca “Jedynki”

Michał w Zielonej Górze dowodził Jednostką Ratowniczo-Gaśniczą nr 1. Był na pierwszej linii frontu. Razem z kolegami wykonywał najtrudniejsze zadania.

JRG nr 1, czyli popularna “Jedynka” mieści się przy ul. Kożuchowskiej, a “Dwójka” przy Sulechowskiej, w nowym budynku straży. Te dwie jednostki nie różnią się kompetencjami, obejmują jedynie inne rejony miasta i regionu.

Strażacy często, oprócz gaszenia pożarów czy ratowania życia ofiarom wypadków, wykonują drugą pracę. Jest to łatwiejsze niż w przypadku np. ratowników medycznych, bo grafiki dyżurów w straży pożarnej są tak skonstruowane, że jest między nimi wystarczająco dużo wolnego czasu, by zająć się czymś innym.

A w straży nabywają wiedzy, umiejętności i uprawnień, które można wykorzystać gdzie indziej. Niektórych umiejętności naprawdę żal byłoby nie wykorzystać.

Michał założył firmę Alpinex. Zajmuje się pracami na wysokościach. Oferuje usługi klientom z Polski, ale i Niemiec.

– Wszyscy nasi pracownicy to osoby odważne i świetnie przeszkolone do wykonywania zleceń na dużych wysokościach. Jesteśmy w stanie wykonać nawet najtrudniejsze prace, bez narażania naszych pracowników na jakiekolwiek niebezpieczeństwo – pisze firma na swojej stronie w internecie.

Co to oznacza w praktyce? – Prace są naprawdę przeróżne. Od wieszania reklam, montażu rynien i skuwania tynków po rozbiórkę wysokich obiektów, np. kominów.

Na zdjęciu na stronie firmy widać szklany biurowiec i trzech mężczyzn na linach, którzy myją okna. Widoki charakterystyczne dla dużych miast. Dla Zielonej Góry też?

Głośny konflikt w straży

Michał Staśkiewicz dwa lata temu odszedł ze straży. O swojej decyzji nie chce wiele mówić. Wiadomo, że powodem był głośny konflikt, który miał miejsce w lubuskiej straży pożarnej. Chodziło o ówczesnego komendanta wojewódzkiego, który rządził lubuskim garnizonem w czasie “dobrej zmiany”. Lubuscy strażacy oficjalnie wystosowali przeciwko niemu wotum nieufności, uchwalone na zebraniu związkowej Solidarności.

– Coś takiego nigdy nie zdarzyło się w historii naszej straży – opowiadali strażacy oficerowie z Zielonej Góry, którzy odeszli ze służby w ramach sprzeciwu wobec tego, co się tam działo. – I nie jesteśmy jedynymi, od początku roku z zielonogórskiej straży odeszło 12 oficerów, podoficerów i aspirantów.

Gdy nie można pomóc…

Choć formalnie nie jest już strażakiem, dużo akcji pozostanie w nim do końca życia. Szczególnie tych najtrudniejszych, gdy nie dało się pomóc.

Jedna z nich miała miejsce w podzielonogórskiej Świdnicy. Strażacy wiedzieli, że w mieszkaniu jest mały, roczny chłopiec. – To trwało chwilę. Jedni gasili ogień, drudzy szukali po omacku chłopca. Widoczność była zerowa. Wokoło kłębił się czarny dym – opowiada Staśkiewicz. Jeden ze strażaków wyczuł dziecko schowane pomiędzy meblościanką a ścianą. – Instynktownie próbowało znaleźć schronienie – opowiada Staśkiewicz.

Chłopiec był nieprzytomny. Miał rozległe oparzenia rąk i głowy. Strażacy znieśli go do wezwanej karetki. Lekarze, na zmianę ze strażakami-ratownikami, reanimowali chłopca przez kilkadziesiąt minut. Doktorzy natychmiast wykonali resuscytację i masaż serca.

Chłopiec nie przeżył. Zmarł w szpitalu.

W pamięci pozostanie wypadek 8-latki ze Starego Kisielina, która razem z ojcem utopiła się w Odrze. Staśkiewicz, który w straży był też nurkiem, brał udział w poszukiwaniach. Trwały trzy dni. Ciało dziecka znaleźli dopiero wędkarze, ujrzeli je w zakolu rzeki. To było dziesięć lat temu, ale wciąż nie sposób zapomnieć.

Wyjątkowo trudny moment był dwa lata temu. Pożegnał kolegę z jednostki, Grzegorza Wesołowskiego. Zginął w wypadku samochodowym. Karetka, w której jechał, rozbiła się na drzewie pod Sulechowem.

Poznał ich cały świat

W pamięci są też te pozytywne momenty, brawurowe akcje. One również pozostaną z Michałem już na zawsze. Nie bez powodu to strażacy są zawodem, który cieszy się największym zaufaniem społecznym.

Prawie cztery lata temu o strażakach z Zielonej Góry głośno było w całej Polsce. I nie tylko. W prestiżowym konkursie rywalizowali z najważniejszymi jednostkami na świecie. Nagrodą za pierwsze miejsce był wyjazd do Nowego Jorku. Nie udało się zwyciężyć, ale miejsce w pierwszej dziesiątce to też było naprawdę coś.

Doceniono jedną z ich akcji gaśniczych. Dowodził nią właśnie Michał Staśkiewicz. To był pożar na drugim piętrze bloku przy ul. Ogrodowej. Na balkonie na ratunek czekała uwięziona kobieta. W mieszkaniu znajdowało się dwóch mężczyzn, którym ogień odciął drogę ucieczki.

– Sytuacja była bardzo trudna, bo pożar miał tendencję, żeby się dalej rozprzestrzeniać – opowiada strażak.

Akcję przeprowadzili nie dość, że skutecznie, to jeszcze niezwykle szybko. Zakwalifikowali się do konkursu Conrad Dietrich Magirus Award. Setki ludzi udostępniało na Facebooku informację o konkursie, zachęcało do głosowania.

– Wydaje mi się, że tamtej akcji ratowniczej i gaśniczej nie można było przeprowadzić szybciej – mówi Staśkiewicz. – To był dla nas bardzo pozytywny kop, poczuliśmy się docenieni, choć tak naprawdę czujemy się doceniani na co dzień. Ale wtedy dostawaliśmy wyrazy wsparcia od ludzi naprawdę z całego świata – tłumaczy.

Do Nowego Jorku pojechali strażacy z Włoch, którzy walczyli ze skutkami trzęsienia ziemi. Uczestniczyli w szkoleniach, zwiedzali nowojorskie remizy i muzea. – Trudno było z nimi wygrać. A o tamtych akcjach głośno było w mediach. Ale to nie miało żadnego znaczenia, podchodziliśmy do tego konkursu z dystansem.

Zastanów się, gdy wybierasz 112

Michała, jak chyba każdego strażaka, denerwują fałszywe alarmy. Strażacy w pełnej gotowości, z ekwipunkiem, wyruszają na akcję, która okazuje się zupełnie niepotrzebna. Tak było np. w akademiku Wcześniak. Któryś ze studentów dla żartu włączył alarm przeciwpożarowy, a po chwili na miejsce na sygnale gnało sześć wozów strażackich.

Taka akcja kosztowała kilka tysięcy zł, a w tym samym czasie przy ul. Botanicznej wybuchł prawdziwy pożar. Paliła się sadza w kominie (swoją drogą to też prawdziwa zmora strażaków). Strażacy, z Michałem Staśkiewiczem na czele, nie mogli interweniować, bo byli we Wcześniaku. Na szczęście przy Botanicznej nikomu nic się nie stało.

Fałszywe alarmy są częste zwłaszcza 1 września, gdy rozpoczyna się rok szkolny. Media w całej Polsce informują o wozach strażackich, które podjeżdżają pod szkoły, bo ktoś zadzwonił, że w budynku jest wojna. – Żartownisie mają ubaw i przez chwilę czują się sławni, ale to może być kosztem czyjegoś życia – mówi Staśkiewicz.

Więcej wody w Wielkanoc

Czy w straży pożarnej są jakieś tradycje bożonarodzeniowe? Ze strażą zdecydowanie bardziej kojarzą się inne święta, Wielkiej Nocy. Wtedy, w Lany Poniedziałek, niejeden strażak jeździ wozem i oblewa domy czy mieszkańców. To tradycja rozpowszechniona szczególnie na wsiach, biorą udział w niej głównie strażacy z Ochotniczej Straży Pożarnej.

Będzie jeszcze mikołajem?

– Czemu nie. To wyjątkowe przeżycie.

CZYTAJ TAKŻE: Dyrektor pogotowia chciał szczepić medyków. Usłyszał: “Spalimy cię”, “Idziemy po twoją żonę”, “Będziesz wisiał na stryczku”

Zgłoś naruszenie/Błąd