Przecież jak rząd sprzeda te obligacje Kowalskiemu, to ściągnie od niego pieniądze, a potem sam wyda je na inne cele. Czyli te pieniądze i tak trafią do Nowaka, tyle że via budżet. Zostaną więc na rynku.
Czyli takie obligacje nijak nie wpłyną na inflację?
– Wpłyną, tyle że nie tak, jak zapowiada rząd. Jeśli te obligacje miałyby być oprocentowane tak jak inflacja – czyli obecne 13 proc. – to one nawet by zwiększyły lukę inflacyjną. Przecież, żeby ludzie dostali te większe odsetki, to rząd oczywiście o tyle musiałby zwiększyć deficyt finansów publicznych, i o tyle w rzeczywistości wzrosłaby presja inflacyjna. Te obligacje mają więc w istocie charakter proinflacyjny. Dokładnie taki sam jak te niby tarcze antyinflacyjne, które oznaczają tylko obniżkę podatków, a więc ograniczenie wpływów budżetowych i zwiększenie długu państwa. W istocie są więc proinflacyjne.
Premier mówi, że sprzedaż tych obligacji skłoni banki do podnoszenia oprocentowania depozytów.
– Szczerze mówiąc nie widzę najmniejszego powodu, może w krótkim okresie. Teraz premier wywiera presje polityczną na banki i personalną na prezesów banków państwowych, by podnosiły oprocentowanie depozytów, ale przecież ich niski poziom wynika z nadpłynności sektora bankowego. A do tego przyczyniła się polityka rządu premiera i prezesa NBP oraz wybranych, w większości przez PiS, członków Rady Polityki Pieniężnej. Rząd przez ostatnie dwa lata emitował obligacje, kupowały je banki komercyjne, a od nich odkupywał je NBP, emitując pieniądze. W bankach jest teraz ponad 200 mld zł nadpłynności. One nie potrzebują dodatkowych pieniędzy, więc po co miałyby podnosić oprocentowanie lokat? To tak, jakby miały je podnieść z powodu tego, że ludzie zainteresowali się nagle giełdą i tam inwestują swoje oszczędności albo przenoszą je do funduszy inwestycyjnych.
Nowe obligacje nie zmniejszą nadpłynności w bankach?
– Ta nadpłynność może się zmniejszyć tylko wtedy, kiedy nadmierny popyt wytworzony w gospodarce przez emisję pieniądza, zostanie ściągnięty z rynku przez sam bank centralny. Nim NBP nie wyssie tego popytu z gospodarki, przerzucanie pieniędzy z banków w obligacje, a potem poprzez budżet znów do sektora bankowego, nijak nie wpłynie na nadpłynność. To jest polityczny plaster naklejany na ranę inflacji, która się jednocześnie powiększa wraz z kolejnymi niby antyinflacyjnymi pomysłami rządu.
CZYTAJ TEŻ: Każdy Polak ma do spłacenia blisko 40 tys. zł długu
Tarcza antyinflacyjna obniżyła wskaźnik inflacji, ale podsyca jej przyczynę.
– Pozwoliła pokolorować termometr, którym mierzymy inflację. Musimy pamiętać, że wskaźnik wzrostu cent towarów i usług konsumpcyjnych CPI to nie jest inflacja, tylko jeden z jej mierników. Nie mógł on być na przykład stosowany w gospodarce centralnie planowanej, dlatego że wtedy ceny były nierynkowe, w związku z czym ich wzrost lepiej było mierzyć długością kolejek przed sklepami albo pustych półek w samych sklepach. Trzeba mieć adekwatny miernik do pomiaru zjawiska inflacji. Już samo nazywanie tych obligacji antyinflacyjnymi jest absurdalne, one nie ściągną popytu z gospodarki. A niektórzy ekonomiści nawet piszą, że one pozwolą upiec trzy pieczenie na jednym ogniu: zwiększą skłonność do oszczędzania, ściągną pieniądze z rynku i skłonią banki do podnoszenia oprocentowania lokat. Kompletny brak wiedzy makroekonomicznej.
Pan ma autorski pomysł na ściągnięcie tego nadmiernego popytu poprzez obligacje, ale emitowane przez NBP.
– Jeżeli jakieś obligacje miałyby być antyinflacyjne nie tylko z nazwy, to nikt inny, tylko Narodowy Bank Polski powinien je sprzedawać ludności. Ich oprocentowanie powinno odpowiadać inflacji. Pozwoliłoby to upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: zmniejszyć nadpłynność sektora bankowego i wywrzeć presję na podniesienie oprocentowania depozytów oraz naprawdę ściągnąć nadmierny popytu z rynku. Te inne pomysły tylko przesuwają pieniądze od Kowalskiego do Nowaka, od przedsiębiorstw do banków albo od rządu do kredytobiorców – to w żaden sposób nie zmniejsza popytu na rynku, a więc i presji inflacyjnej. Jedynym sposobem na ograniczenie inflacji jest ograniczanie luki popytowej, a to można zrobić tylko poprzez zmniejszanie siły nabywczej ludzi i firm, czyli sektora prywatnego, oraz sektora finansów publicznych.
CZYTAJ TEŻ: Zła wróżba na następną kadencję Glapińskiego
Tylko że to by bolało. Ekonomiści mówią, że jeśli nie czujesz bólu, to nie walczysz z inflacją.
– To co robi teraz rząd to mydlenie oczu, że niby dostrzegł problem, ale przecież sam go stworzył, razem z Narodowym Bankiem Polskim. Dlatego że podstawowym źródłem inflacji w Polsce są nadmierne wydatki budżetowe, pokryte w ciągu ostatnich dwóch lat nadmierną emisją pieniądza przez Narodowy Bank Polski. Rząd wydawał w nadmiarze – na liczne programy jak 500+, 13. i 14. emerytury, Centralny Port Komunikacyjny i odbudowę Pałacu Saskiego – a bank centralny, mimo że nie powinien tego robić, bo konstytucja mu tego zabrania, skupował obligacje, czyli finansował ten nadmierny deficyt, emitując dodatkowo pieniądze. Teraz trzeba o tyle ograniczyć obrót w gospodarce i może to zrobić tylko i wyłącznie Narodowy Bank Polski lub oczywiście budżet, ograniczając swój deficyt. To wszystko niestety kosztuje, to są ogromne koszty społeczne. Ograniczanie popytu to jest w istocie ograniczanie deficytu, a więc wzrost podatków albo ograniczanie wydatków – cierpieć będą wszyscy beneficjenci finansów publicznych od ochrony zdrowia, oświatę, poprzez emerytów, inwestycje publiczne, obronę narodową i wymiar sprawiedliwości. Rząd będzie musiał niestety na nich zaciskać pasa i dodatkowo będzie go zaciskał na sektorze prywatnym, poprzez podnoszenie stóp procentowych. Tym samym spadnie podaż kredytu dla gospodarki. To oznacza mniej inwestycji i mniej kredytów hipotecznych, a więc zatrzyma się budownictwo mieszkaniowe i zaspakajania potrzeb mieszkaniowych przez wiele lat.
To się nie wydarzy przed wyborami.
– Trudno sobie wyobrazić, by Prawo i Sprawiedliwość, które dochodziło do władzy i trwało przy władzy poprzez kupowanie elektoratu dodatkowymi wydatkami zastosowało odpowiednie metody ograniczania inflacji. Bank centralny i Rada Polityki Pieniężnej, która w większości jest ustanowiona dokładnie przez tą samą większość polityczną, też nie będzie ograniczała popytu w gospodarce, żeby ludzi nie dosięgły te negatywne konsekwencje na półtora roku przed wyborami. Dlatego to co robi rząd to jest nic innego jak udawanie, że dostrzega problem i udawanie, że go rozwiązuje, bo jest niby taki poczciwy. Mówi: pomożemy wam zrestrukturyzować kredyty, przesuniemy spłatę kilku rat na potem”. Niby ratuje niektórych kredytobiorców przed upadłością teraz, ale zwiększa prawdopodobieństwo ich upadłości w przyszłości. Przecież na skutek tych wakacji kredytowych tylko wzrośnie zadłużenie kredytobiorców, a jeżeli ktoś zacznie hamować inflację za dwa lata, to ludziom spadnie siła nabywcza i wzrośnie ryzyko ich niewypłacalności. Poza tym skąd wiemy jaki będzie poziom stóp procentowych za 5 albo 10 lat? Na razie rząd propagandowo pokazuje, że niby pomaga ludziom, ale w rzeczywistości im szkodzi.
CZYTAJ TEŻ: Tak rząd chce powstrzymać wzrost rat kredytów, ale czy skutecznie?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS