Rosjanie doprowadzeni do obłędu przez głód. “Ćwiartują swoje dzieci i je zjadają”

Podczas pobytu w Ufie specjalista od autopromocji William Garner naciskał Kelly’ego, aby uzyskać od niego informacje na szczególnie interesujący go temat kanibalizmu. Oznajmił, że liczy na to, iż przed powrotem do kraju będzie miał szansę przeprowadzić wywiad z kanibalem. Nie była to z jego strony, tylko chorobliwa ciekawość — przełożeni polecili mu znaleźć solidne, niezbite dowody na istnienie tego zjawiska. ARA [American Relief Administration – Amerykańska Administracja Pomocy – przyp. red.] już wcześniej otrzymała sowieckie raporty dotyczące owego problemu, ale wolała sama potwierdzić dane. “Są tacy — powiedział Kelly Garnerowi — ale nie zechcą mówić na potrzeby publikacji”.

Kelly słyszał mnóstwo historii od przyjazdu do Rosji. Nie wątpił, że tamtej zimy doszło do tysięcy aktów kanibalizmu, trudno było jednak uzyskać dokładne szczegóły. Niewielu sowieckich urzędników miało ochotę rozmawiać z Amerykanami o tym najbardziej przerażającym aspekcie głodu, głównie z poczucia wstydu i zażenowania tym, co w ich mniemaniu mówiło to o ich kraju. Mimo to kilku z nich podzieliło się z Kellym swoją wiedzą. Poinformowali go, że kanibali po złapaniu traktowano z całą surowością — byli stawiani przed sądem i karani, a część winnych skazywano nawet na śmierć za ich zbrodnie. Kelly widział kiedyś akta sprawy, w których zamieszczono zdjęcie oskarżonego i ugotowanej ludzkiej głowy. Oficjalna polityka ARA polegała na pomijaniu milczeniem takich — jak to ujął Kelly — “strasznych rzeczy”, aby uniknąć oskarżeń, że Amerykanie przesadzali dla taniego rozgłosu. Na początku lutego moskiewskie biuro wysłało do Londynu depeszę następującej treści: “Należy starannie unikać wszelkich sugestii, że Amerykańska Administracja Pomocy potwierdza istnienie kanibalizmu”.