Jeśli nie lubisz homoseksualistów, transseksualistów czy transwestytów – nie oglądaj tego filmu. Jest on pełen „przegięcia”. Treść: trzech mężczyzn, w tym dwóch gejów i jeden trans, jadą na gościnne występy drag queen do małego miasteczka. To zapis ich wspólnej wędrówki oraz interakcji z „normalsami”. Ostrożnie! Bywa ostro.
Zagrany fenomenalnie przez wszystkich trzech aktorów, obraz pozostawił we mnie uczucie sytości i zadowolenia. Jeśli mam czegoś po dziurki w nosie, to tańca facetów przebranych za baby i udających, że śpiewają babskie piosenki. Natłok strojów, mocnego makijażu, pedalskich ruchów, minek i nastroju powala na kolana: to prawdziwy hołd dla homosi oraz pokrewnych im duszyczek. Hugo Weaving znakomicie odgrywa rolę faceta uwikłanego w dwa rodzaje światów: homo i hetero, Guy Pierce jest gejem idealnym, a Terence Stamp jako transseksualna dama zachwyca i zachęca do redefinicji męskości i kobiecości. Tę trójkę uzupełniają inni ciekawi performerzy, lecz to właśnie trzech „gejonów” skupia na sobie uwagę widza przez niemal cały okres trwania filmu. Ich występy wyglądają nader autentycznie i pociągająco, a oni sami według jakiejś homomody mogliby uchodzić za niezłe laski.
Jest to też historia ścierania się „dziwadeł” ze światem nierozumiejących ich heteryków. W małych miasteczkach, wśród twardych facetów, górników, bywalców barów, ciotowata prezencja nie przysparza fanów, a wręcz przeciwnie. Nietolerancja czasami aż bucha z ekranu, chociaż częściej jest to zwyczajny lęk przed nieznanym i nietypowym. Niemniej trzech „odmieńców” umie przeżyć agresję, obelgi i drwiny i na ogół wychodzi z każdego konfliktu zwycięsko. Ich osobliwy styl życia to dla nich jedyna możliwa droga, nawet jeśli zdarzają się na niej wyboje. Dzieło zaczyna się i kończy występem drag queens, co podkreśla wartość wierności sobie i swojemu przeznaczeniu. To po prostu kawał solidnego kina.
Ciekawostką w tym filmie jest umieszczenie w jednej z ról dzieciaka, i to dzieciaka w pełni akceptującego nie tylko homoseksualizm, ale i sceniczny żywot swojego ojca. To było posunięcie dość ryzykowne, zwłaszcza że jest to rzecz z 1994 roku. A jednak maluch wydaje się uzupełniać wypindrzonego geja, jest jego naturalnym spełnieniem: kochający i rozumiejący, nie ocenia wyborów swoich atypowych rodziców, tylko łagodnie się w nie wpasowuje. A teraz wyobraźmy sobie taki obraz dzisiaj, Anno Domini 2023. Zakład, że prawicowe portale pękałyby w szwach od krytyki dzieła, w którym dziecko kibicowałoby swojemu wymalowanemu tatusiowi? 🙂 Znając życie, to niespełna trzydzieści lat po premierze „Priscilli” ludzie w Polsce nie są ani trochę bardziej tolerancyjni.
Warto obejrzeć. Nawet jeśli tylko dla widoku genialnych kreacji i pustynnego krajobrazu, na którego tle błyszczą piórka, cekiny i atłasy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS