Powiat Wadowice: Jutro 76. rocznica Powstania Warszawskiego. Pamiętajmy o polskich bohaterach

Chociaż osobiste motywy udziału Polek i Polaków w powstaniu były różne, w relacjach wielu uczestników powtarzały się trzy pragnienia: przede wszystkim spełnienie patriotycznego, żołnierskiego obowiązku, wyzwolenie stolicy spod władzy znienawidzonego okupanta oraz wystąpienie wobec zbliżającej się Armii Czerwonej w roli gospodarza. Pułkownik Kazimierz Iranek-­Osmecki, szef Oddziału II Komendy Głównej AK, tak opisywał swoją (i innych) motywację: „Trzeba było przeżyć 5 lat okupacji w Warszawie, aby czuć to, co czuła ludność i żołnierze. Trzeba było żyć dzień po dniu, godzina po godzinie przez pięć lat w cieniu więzienia na Pawiaku, trzeba było w ciągu tych miesięcy widzieć, jak znikają przyjaciele jeden po drugim, odczuć za każdym razem skurcz serca w piersi, trzeba było codziennie słyszeć odgłosy salw tak, że się już przestawało je słyszeć, przyzwyczaić się do nich, jak do dzwonów kościelnych, trzeba było milcząco asystować na rogu ulicy w smutny zimowy wieczór lub świetlisty poranek wiosenny, przy egzekucji dziesięciu, dwudziestu, pięćdziesięciu przyjaciół, braci lub nieznajomych, wziętych przypadkowo z tłumu, spędzonych pod mur, z ustami zaklejonymi gipsem i oczami wyrażającymi rozpacz lub dumę. Trzeba było to wszystko przeżyć, aby zrozumieć, że Warszawa nie mogła się nie bić”.

Z kolei Jan Nowak-Jeziorański, uczestnik powstania, legendarny „kurier z Warszawy” pisał po II wojnie światowej, że „walka nie była daremna”, a Powstanie Warszawskie sprawiło, że „państwo polskie, chociaż zniewolone i wasalne, zachowało swoją odrębność, przetrwało Stalina, który w swych zamysłach prawdopodobnie chciał z niego z czasem uczynić część ZSRS” (Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich – przypis red.).