Piękne i gwarantujące ekstremalne dystansowanie społeczne. Na świecie jest wiele takich miejsc

Powstała z dwóch wulkanów. Jeden osunął się do Oceanu Spokojnego ok. 1,5 mln lat temu, tworząc najwyższy klif Ziemi, który wznosi się 1010 m nad poziom wody. Znajduje się na północnym wybrzeżu Molokaʻi, niedaleko Umilehi Point.

Możemy tam również podziwiać czwarty pod względem wysokości (900 metrów) wodospad świata – Oloʻupena W 1866 roku król Kamehameha V utworzył na półwyspie Kalaupapa kolonię trędowatych, której obszar wraz z przyległościami przekształcono później w park narodowy. Wciąż więcej tu nietoperzy, dzikich kaczek, sów, żółwi, wielorybów i fok niż ludzi.

Zobacz także: Architektoniczne perełki. Co nam zostało po wcześniejszych igrzyskach?

2. Supai (Arizona, USA)

Zamieszkana przez 208 Hawasupajów, położona na dnie Wielkiego Kanionu osada to wedle Departamentu Rolnictwa najbardziej odizolowana od świata społeczność kontynentalnej części Stanów Zjednoczonych. Odległość do najbliższej drogi (gruntowej) wynosi 13 km, a wioski (Peach Springs) – 110 km.

Da się tu dotrzeć jedynie helikopterem, piechotą lub na mule. Zwierzęta dostarczają również pocztę. Jedyna wada pustelni to temperatura sięgająca w lipcu 47 stopni Celsjusza. Ochłodę zapewniają pobliskie, spektakularne strumienie i wodospady.

3. Gásadalur (Wyspy Owcze, Dania)

Palcem w mapę: Izolacja Fot.: 123RF

Licząca 18 mieszkańców wioska stoi na północno-zachodnim klifie wyspy Vágar, która szczyci się dwoma największymi jeziorami archipelagu: Sørvágsvatn (3,56 km kw.) i Fjallavatn (1,02 km kw.). Do systemu wodnego należy także wiele potoków i rzeczek ze źródłami w górach lub Fjallavatn, wokół którego rozpościerają się mokradła Z Sørvágsvatn wpada do oceanu 45-metrowy wodospad Bøsdalafossur i koło niego właśnie przycupnęła Gásadalur.

Jeszcze niedawno można się było dostać do wsi tylko na piechotę, po uprzedniem zdobyciu 600-metrowego szczytu. Dziś górę przecina nieco makabryczny, a na pewno klaustrofobiczny, jednokierunkowy tunel. Strome urwisko uniemożliwiało tubylcom paranie się rybołówstwem, zatem uprawiali wyjątkowo żyzną w tej okolicy ziemię. Od wczesnego średniowiecza – jak świadczą ruiny odkryte na stokach Heinanøva.

Jeśli 18 mieszkańców to dla nas zbyt wielu, nieopodal znajdziemy dwie osady niezamieszkane. Víkar powstał w 1833 r., wyludnił się 80 lat później, lecz wciąż można doń dotrzeć ścieżką wiodąca z Gásadalur. Populacja Slættanes sięgnęła zera w roku 1964. Vágar od południa i północnego-zachodu otacza Ocean Atlantycki, a z drugiej strony odgradza ją od Streymoy cieśnina Vestmannasund.

Wokół rozsiane są mniejsze wysepki z Tindhólmur (65 ha) na czele. Ma siedem szczytów osiągających 262 m n.p.m. Według legendy (a może i nie) mieszkało tu kiedyś małżeństwo, które jednakowoż uciekło, gdy kobieta urodziła dziecko, a orzeł porwał je do swego gniazda.

4. Tristan da Cunha (terytorium zależne Wielkiej Brytanii)

Palcem w mapę: Izolacja Fot.: 123RF

Największa (98 km kw.) z sześciu wulkaniczych wysepek położonych mniej więcej w połowie drogi między Kapsztadem a Buenos Aires. Pozostałe to Inaccessible (14 km kw.), Nightingale (3,2 km kw.), Middle (0,1 km kw.), Stoltenhoff (0,1 km kw.) i Gough (91 km kw.) Najbliższym zamieszkanym lądem jest odległa o 2420 km Święta Helena.

Tristan da Cunha pokrywają góry. Na skrawku płaskiego obszaru (północno-zachodnie wybrzeże) leży Edinburgh of the Seven Seas (Edynburg Siedmiu Mórz), pełniący funkcję stolicy. Klimat umiarkowany morski z temperaturą od 4 do 26 st. C i średnimi opadami 1676 mm rocznie. Każdy spośród 266 mieszkańców nosi jedno z zaledwie siedmiu występujących tu nazwisk, więc na co dzień nikt ich nie używa.

Zawieranie małżeństw między blisko spokrewnionymi osobami ogranicza pulę genetyczną i większość tubylców cierpi na wrodzoną astmę oraz jaskrę. Za to wszyscy pracują dla rządu, mężczyźni głównie jako rybacy i robotnicy w przetwórni krewetek, więc nie istnieje bezrobocie. Życie towarzyskie łączy się ze spożywaniem alkoholu – tygodniowo jednego litra whisky na osobę.

5. Longyearbyen (Spitsbergen, Norwegia)

Palcem w mapę: Izolacja Fot.: 123RF

Stolica Svalbardu ma 2368 mieszkańców. Zarówno Islandczycy jak i Rosjanie utrzymują, że byli tu pierwsi, ale kiedy w 1596 roku do wyspy dotarł holenderski podróżnik Willem Barents znalazł osadę myśliwską zamieszkaną przez awanturników z całej północnej Europy.

W 1899 r. rozpoczęto eksploatację węgla kamiennego, 7 lat później właściciel firmy Arctic Coal Company of Boston, John Munroe Longyear założył Longyearbyen. 60 proc. wyspy pokrywają lodowce.

Dzień polarny trwa od 20 kwietnia do 26 sierpnia, noc – od 26 października do 15 lutego. Białych niedźwiedzi jest więcej niż ludzi (ponad 3 tys.), a ponadto spotkamy renifery, piesaki (rodzaj lisów), białuchy (narwale), morsy, foki pospolite, delfiny, płetwale karłowate, orki, kaszaloty, mewy, kaczki, gęsi, rybitwy.

6. Motuo (Tybet, Chiny)

Palcem w mapę: Izolacja Fot.: 123RF

Stosunkowo łagodny klimat sprawia, że miejscowi (głównie bhutańsko-hinduski lud Sharchop) uprawiają m.in. owoce tropikalne jak banany czy ananasy. Jeszcze 7 lat temu docieraliśmy tu na piechotę, teraz można przyjechać szosą przez wydrążony pod wzgórzami tunel. W sumie na obszarze 30 553 km kw. mieszka niecałe 11 tys. ludzi.

Zobacz też: 10 najciekawszych deserów lodowych świata

7. Ojmiakon (Syberia, Rosja)

Palcem w mapę: Izolacja Fot.: 123RF

Jakucka wieś nad Indygirką stanowi najzimniejszą na świecie zamieszkaną osadę ludzką (521 dusz). Przy czym „ojmiakon” znaczy „niezamarzająca woda”, ponieważ znajdują się tu gorące źródła, które umożliwiły ludziom przetrwanie.

26 stycznia 1926 termometry wskazały –71,2 stopni Celsjusza. Odnotowano także najwyższą roczną amplitudę temperatur wynoszącą 104 °C (–71 °C, 33 °C). Zimą słońce świeci przez kilka godzin, uprawiać ziemi się nie da, więc miejscowi spożywają głównie mięso i ryby – nierzadko zamrożone.

8. Home Island (Wyspy Kokosowe, terytorium zależne Australii)

Palcem w mapę: Izolacja Fot.: 123RF

Dwa atole koralowe na Oceanie Indyjskim 1100 km od Sumatry. geograficznie stanowią część Azji Południowo-Wschodniej, politycznie –Oceanii. Zamieszkane są tylko Home (Pulo Selma, 500 osób) i West Island (Pulo Panjang, 100 osób). Gospodarka opiera się wyłącznie na uprawie kokosów. Samolot z Perth ląduje co dwa tygodnie. Temperatura przez cały rok utrzymuje się na poziomie 28-30 stopni Celsjusza. Plaże są białe, woda – błękitna. Tak mniej więcej wiele osób wyobraża sobie raj.

9. Stacja McMurdo (Wyspa Rossa, Antarktyda)

Palcem w mapę: Izolacja Fot.: iStock

Amerykański ośrodek naukowo-badawczy jest największą tego typu placówką siódmego kontynentu. 85 budynków stoi na gołej skale wulkanicznej w miejscu dostępnym dla statków i samolotów.

Pracuje tam ok. 1300 osób. Średnia temperatura roczna to –18 stopni Celsjusza, choć potrafi spaść do –50. Noc trwa pół roku, dzień drugie tyle. A żeby było jeszcze ciekawiej 30 km od stacji znajduje się czynny wulkan Erebus, który po raz ostatni wybuchł w 2014 roku.

Tłumaczenie Piotr Milewski.

Zobacz też: 10 najwspanialszych stacji metra na świecie. Wśród nich jest jedna warszawska

Zgłoś naruszenie/Błąd