- “Nagle wybucha gwałtowna strzelanina. (…) Do włazu cisną się z wytrzeszczonymi ze strachu oczami sojusznicy i proszą się do środka, ale bez gadania zatrzaskuję właz – taka instrukcja” – wspominał Stankus
- W jego pamięci zapisał się obraz żołnierza, którego nogi wkręciły się w obracającą się gąsienicę. – Lepiej byś, chłopcze, nie żył… – do takich myśli przyznał się później instruktor sanitarny, który udzielał mu wtedy pomocy
- “Mechanik Siemionow leżał na noszach i palił. Widocznie działały leki, bo spokojnie pokazał na urwaną nogę (…). Pokiwałem głową jak koń, nie znajdując właściwych słów. Pocieszanie było tu nie na miejscu” – notował Stankus
- Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onet.pl
Poniżej publikujemy wspomnienia Zigmasa Stankusa.
W nocy wyłamujemy ze ściany pułkowego magazynu żywności kilka desek i kradniemy skrzynkę konserw mięsnych. Konserwy ukrywamy w maszynie 3 drużyny mojego plutonu. Wysłany do piekarni młody przynosi parę bochenków świeżo upieczonego chleba żytniego. Całe to dobro zamierzamy spożytkować nazajutrz, podczas akcji, kiedy będziemy stali w otoczeniu. Niepokoimy się tylko, żeby nie wysłano nas w góry – przepadnie wtedy święto.
Przed wyruszeniem przesadzam dowódcę wozu sierżanta Ostrouchowa do swojej maszyny, sam zaś zajmuję jego miejsce, bo tu jest mięso, chleb i cebula. Do załogi przyłącza się jeszcze czterech dziadków, odprawiwszy młodych do swoich maszyn. Wyjeżdżamy do Mahmud-Raki. Otaczamy auł [wieś] bez przygód. Młodzi gotują herbatę i nareszcie najadamy się po ludzku. Odbija nam się mięsem i cebulą. Swoją lurkę, marszcząc ze wstrętem nosy, oddajemy innym. Ci nic nie rozumieją, wzruszają ramionami, ale oczywiście biorą.
Pod wieczór ustawiamy się w kolumnę. Afgańczycy jak zawsze jadą na pancerzu. Wracamy. W wieżyczce naszej maszyny usadowił się naczelnik sztabu, który przez radio reguluje ruch kolumny. Gdzieś na przodzie powstaje zator i kolumna staje. Zatrzymanie się bez przyczyny jest wykroczeniem przeciwko instrukcji i naczelnik sztabu biegnie wygarbować skórę winnym. Przesiadam się do wieżyczki. Właz jest otwarty i “sojusznik” wsadził weń nogi.
– Buru, buru (idź, idź) – wołam do niego, każąc zabrać nogi.
On zaś bije się w piersi, mówiąc:
– Komandor batalion.
Zaczynam kląć, tłumacząc, że mam to gdzieś, iż jest on “komandor batalion” i już mam go zrzucić z pancerza, kiedy chłopcy siedzący przy cekaemach przekazują przez łączność wewnętrzną:
– Patrz, coś tu niewyraźnie, wszystkie kantyny pozamykane…
Rozglądam się wokół. Rzeczywiście, wszystkie kramy zamknięte, choć zwykle otwarte są codziennie. Od rana do wieczora. Przez celownik optyczny ujrzałem grupkę miejscow … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS