Od czego jest poezja? Od tłumaczenia świata, istoty bytu, czy czegokolwiek? A może od mącenia w głowach tylko? Racjonalista, czyli człowiek myślący logicznie, unikający zawiłości słownych i myślowych, nie potrafi sobie tego wytłumaczyć, chociaż …do czasu.
Dzisiejsze wieczorne spotkanie w Miejsko-Powiatowej Bibliotece Publicznej z Beatą Golacik, czy też literacką Kaliną Kowalską, było sporym wyzwaniem intelektualnym, bo jej poezja, z punktu widzenia racjonalisty, jest z pozoru poezją typową. To znaczy – natchniony poeta wymyśla jak najtrudniejsze do zrozumienia słowa, wiąże je w trudne do ogarnięcia skojarzenia i gmatwa w karkołomne wersy. A potem, pod prysznicem, złośliwie rechocze: a teraz zgadnijcie, o co mi chodziło.
Okazuje się, że w przypadku świdniczanki przynajmniej ostatni człon poprzedniego zdania nie jest prawdziwy, ponieważ umiejętność czytania ze zrozumieniem bardzo upraszcza proces odgadnięcia, o co jej chodziło. A jeśli nawet nie, sama przyznała, że często po napisaniu wiersza sama nie wie, o co właściwie na początku szło.
Beata Golacik twierdzi, że poezja jest raczej od zadawania pytań niż udzielania odpowiedzi, ale nie jest na tyle sprytna, żeby udowodnić to dokumentnie w swoich wierszach. Pisząc w tomiku „Łupki”: ”Moje nie mam niecałkowite, ma mnie, tak mniemam”, nie pyta przecież, tylko twierdzi.
W poezji ciekawe jest, o czym opowiedziała dzisiaj Pani Beata, że wiersz, opuszczając umysł poety-rodziciela, podobnie jak człowiek, zaczyna żyć własnym życiem. Każdy czytający go „miele” zawartość własnym doświadczeniem życiowym, widzeniem świata, chwilowym nastrojem. Pewnie nawet „Paweł i Gaweł” inaczej wybrzmi w głowach Pawła i Gawła.
Beata Golacik, opowiadając o swojej twórczości, ale nie interpretując jej, bo przecież własnej intuicji interpretować nie wypada, stara się zachować dystans. Jednak nie trzeba długo szukać, by znaleźć w niej ogromny pokład emocji i ciekawą nutkę tęsknoty za „iberyjskością”.
Poetka zdaje się wypełniać egzystencjalny przymus myślenia z przyjemnością, chociaż czasem przynosi jej to ból. A jak się myśli, nie sposób wypełnić wiersz wyłącznie formą, zabawą słowami, co racjonalista może potraktować jako koło ratunkowe.
Bohaterka dzisiejszego spotkania jest z wykształcenia teolożką. Czy w jej poezji znajdziemy Boga? Chyba tak, choćby z tego powodu, że w swojej twórczości nie bierze imienia Pana, Boga swego nadaremnie. Z pewnością bliżej jej do świętego Tomasza z Akwinu niż dewocji.
To nie z myśli mój drogi, robi się wiersze. Robi się je ze słów – brzmi manifest poezji lingwistycznej, o którą Beata Golacik jest, zdaje się, czasem posądzana. Nic z tego. Za dużo w jej wierszach IQ w porównaniu z odmianą przez przypadki.
A prowadzący wieczór Jarosław Dmowski …no cóż, marnuje się bez zawodowej zabawy w krytykę literacką.
Artykuł przeczytano 103 razy
Last modified: 20 października, 2021
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS