Pisać o niej można różnorako. Najlepiej o autorach, którzy mieszkają w Prudniku i o nim piszą (lub mieszkali i pisali) – ten aspekt jest najbardziej oczywisty. Można też zająć się autorami, którzy z Prudnika pochodzą lub o Prudnik się otarli, a teraz wspominają o nim poetycko tu i tam. A może wystarczy, by autor mieszkał w Prudniku, aby jego pisane na dowolny temat wiersze uznać za prudnickie (bo posiadają coś z „ducha miejsca”)?
Lokalna poezja to rzecz problematyczna. Pachnie utworami naiwnymi, opiewającymi własną okolicę, laurkami, na których publikację i promocję relatywnie łatwo wyhaczyć kasę od miejscowych instytucji. Lokalna poezja to idealne pokłosie dofinansowywanych plenerów czy wycieczek, różnych miłych i sympatycznych wydarzeń. Nie idzie w parze z popularnym w dzisiejszej poezji odejściem od szkolnego „co autor miał na myśli”. Nie jest atrakcyjna dla tych, którzy pragną „wielkiego świata”, kreowanego przez media wydawane w stolicy czy innych dużych miastach. Podejrzana może być także dla osób unikających twórczości artystycznej zaangażowanej, choć trochę publicystycznej czy kronikarskiej.
Tym niemniej – licząca się literatura często odnosiła się do konkretnych miejsc, niekoniecznie wielkomiejskich. Szkolnych przykładów nie brakuje, a spośród nowszych i nieszkolnych przychodzi mi na myśl w pierwszej kolejności tomik Izabeli Fietkiewicz-Paszek „Lipiec na Białorusi”, który recenzowałem przeszło rok temu w „Gazecie Pogranicza”. Ważne, by autor zwrócił uwagę czytelników na daną miejscowość czy okolicę. Lub – aby ktoś przed nim tę uwagę skierował. Literatura na poziomie światowym rozgrywająca się lokalnie to dobry kierunek i – jak sądzę – istota tego, o czym chcę powiedzieć w tym i kolejnych felietonach.
Mało mamy dobrej poezji prudnickiej – takiej, która mogłaby być atrakcyjna dla czytelnika (lub jurora) z Warszawy – poezji, która traktując o Prudniku, odnosiłaby do czegoś uniwersalnego, a odnosząc się do niego zachęcała czytelnika, by zainteresował się lokalnymi konkretami. Na przykładzie prozy widać, że jest o co walczyć. Przypadek dziejącej się w powojennym Prudniku książki Harry’ego Thürka „Sommer den Toten Träume” („Lato umarłych snów”) pokazał, że literaturę piękną poświęconą naszemu miastu można traktować jako rarytas, starać się o jej przetłumaczenie i udostępnienie. Może kiedyś będzie tak z jakimś prudnickim wierszem (lub tomikiem) – stanie się na tyle ważny, że ktoś będzie o niego zabiegał, w Prudniku lub poza nim.
Bartosz Sadliński – dziennikarz, przewodnik po zamku w Mosznej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS