- Ostatnie chwile przed wybuchem Oppenheimer zniósł fatalnie. Ledwie oddychał. — Boże, te rzeczy źle robią na serce — mamrotał, opierając się o słup nośny w bunkrze, oddalonym kilkanaście kilometrów od punktu zero
- Gdy wreszcie naukowcy, wojskowi i obserwatorzy zobaczyli oślepiający błysk, a potem wielką kolumnę ognia i grzyb wyrastający na jej czubku, Oppenheimer odetchnął z ulgą. Jeden ze współpracowników rzucił mu do ucha: — Teraz wszyscy jesteśmy s…nami. Wiedzieć z obliczeń, jaka siła niszcząca zostanie wyzwolona, a zobaczyć to na własne oczy – to było coś zupełnie innego
- 16 lipca 1945 r. ponad trzyletnie starania uczonych pracujących nad bombą nuklearną zakończyły się sukcesem. Dla Oppenheimera był to moment gorzkiego, jak się miało niebawem okazać, triumfu
Guru w podartych butach próbuje niemożliwego
— To niemożliwe — powiedział Robert Oppenheimer, gdy pierwszy raz usłyszał o możliwości rozbicia jądra atomu. Już następnego dnia wykonał jednak obliczenia i zorientował się, że uwalniająca się wskutek takiej reakcji energia pozwoliłaby stworzyć bombę o niewyobrażalnej dotąd mocy. Mniej więcej w tym samym czasie dowiedziano się o tym i w Waszyngtonie.
Gdy niecałe trzy lata później administracja prezydenta Roosevelta i armia zaczęły szukać człowieka, który pokierowałby projektem “Manhattan” (tak określano tajne prace nad bombą atomową) od strony naukowej, gen. Leslie Groves – wojskowy szef projektu – rekomendował właśnie Oppenheimera.
Ten już od dawna uchodził za guru fizyki teoretycznej na całym Zachodnim Wybrzeżu, ale cywile i wojskowi oponowali. Pierwszym nie podobało się to, że Oppenheimer nie zarządzał dotąd porównywalnymi projektami i do tego “łazi w podartych butach”, tzn. jako wyalienowany teoretyk nie ma pojęcia o doświadczeniach.
Wojskowi, idąc za podszeptami FBI, uważali go z kolei za kryptokomunistę i nie wydaliby mu nawet niezbędnego certyfikatu bezpieczeństwa, nie mówiąc już o oddaniu całego projektu. Groves częściowo podzielał te zastrzeżenia. Ale zapytał decydentów, czy mogą zaproponować kogoś lepszego – oczywiście nie mogli.
To, że Oppenheimer i Groves okazali się zdolni do współpracy, było ciekawym fenomenem: z jednej strony naukowiec, z drugiej – wojskowy ze skłonnościami dyktatorskimi. Groves był potężny i niedźwiedziowaty, a chudy jak szczapa Oppenheimer nigdy nie ważył więcej niż 60 kg. Naukowiec miał generała za “skurczybyka, ale szczerego”. A generał – jak powiedział jeden z podwładnych Oppenheimera – sam geniuszem nie był, ale wiedział, jak oddać sprawy w ręce geniusza.
Potrzebował fizyki bardziej niż przyjaciół
Oppenheimer na kogoś osobnego zapowiadał się od dziecka – w szkole nie był wysportowany, cierpiał docinki i szykany ze strony rówieśników, więc uciekał w książki czy zbieranie minerałów. — Byłem ugrzecznionym, obrzydliwie porządnym chłopczykiem — mówił potem o sobie.
Gen. Leslie Groves (z prawej) i Robert Oppenheimer na terenie Trinity Test Site w 1945 r.
Na studiach “jego intelekt się rozwijał, a socjalizacja kulała”; życia towarzyskiego niemal nie prowadził, więc miał czas nie tylko na chemię i fizykę, ale i literaturę. Błyskawicznie uczył się języków. Koledzy z akademika odnotowywali jego zmienne nastroje i wymagania, epizody depresyjne i ciągłe pokasływanie (gruźlica).
Jako błyskotliwy umysł tyleż był respektowany, co bywał nieznośny. Na seminariach lubił udowadniać swoją intelektualną wyższość w mało przyjemny sposób. Rozmówcom odpowiadał na pytania, zanim zdążyli je dokończyć. “Nie cierpiał głupców” – wspominał jeden z jego późniejszych współpracowników, przy czym inny podkreślał, że Oppenheimer po prostu nie znosił przeciętności.
Sam składał się ze sprzeczności: już jako profesor na Berkeley traktował swoich doktorantów z partnerską serdecznością, zapraszał ich do dyskusji, poświęcając im mnóstwo czasu. A przy tym sam mówił, że fizyki potrzebuje bardziej niż przyjaciół.
Oppenheimera w lewo zwrot
Długo kompletnie się nie interesował polityką – sam po latach wspominał, że o krachu na Wall Street, który zapoczątkował Wielki Kryzys, dowiedział się pół roku po fakcie. Wielka przemiana przyszła w połowie lat 30., na co złożyły się zarówno wielka polityka, jak i wielka miłość.
Duże wrażenie wywarły na nim symptomy kryzysu w USA – żywo interesował się strajkami robotników i losem rolników, którzy (jak w powieści “Grona gniewu” Johna Steinbecka) zmuszeni by … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS