„W MSZ narasta zdumienie postawą polskich władz, które zwlekają z udzieleniem agrément ambasadorowi Niemiec” – zagrzmiała po polsku rozgłośnia Deutsche Welle, znaczy, Niemiecka Fala, bo ma polska sekcję.
Po co ma, skoro większość mediów w naszym kraju należy do niemieckich koncernów? Z tym pytaniem, proszę, nie do mnie, lecz do szefostwa DW, albo najlepiej do niemieckiego MSZ – pewnie ktoś, gdzieś na górze uznał, że trzeba nas, Polaków, doinformowywać. Więc publiczna DW doinformowuje na swej stronie internetowej tudzież na Twitterze, też po polsku – wiadomo, młódź czerpie dziś wiedzę głównie z portali społecznościowych. A sprawa jest, ponieważ ktoś, gdzieś na górze włączył właśnie zielone światło, by docisnąć tych Polen i ten national-konservative Regierung Recht und Gerechtigkeit / narodowo-konserwatywny rząd Prawa i Sprawiedliwości, a i prezydenta RP też, który „zwleka”. Punktem wyjścia był tekst na pierwszej stronie „Süddeutsche Zeitung”, że „ambasador” Arndt Freytag von Loringhoven czeka od trzech miesięcy owo „agrément”.
Tu muszę wyjaśnić niemieckim-niemieckim i niemieckim-polskojęzycznym dziennikarzom, że pan von Loringhoven ambasadorem jeszcze nie jest i nie będzie dopóty, dopóki nie uzyska tego „agrément”. Co to takiego i dlaczego niemieckie oraz niemieckie polskojęzyczne media posługują się francuszczyzną? Pewnie dlatego, że brzmi jakoś bardziej elegancko i z zadęciem, wiadomo, Francja-elegancja, biorę bułkę przez bibułkę… – po niemiecku należałoby powiedzieć: „Zustimmung”, czy „amtliche Genehmigung”, znaczy aprobata, zgoda, oficjalne przyzwolenie na podjęcie misji, w dyplomacji zapewnienie, że wysłannik obcego państwa zostanie przyjęty.
Polska nie musi się tłumaczyć
Krótko mówiąc, Polsce nie spieszno z udzieleniem aprobaty kandydatowi na ambasadora, baronowi von Loringhoven’owi. Dlaczego? Nie musi się z tego tłumaczyć, a jeśli istnieją jakieś zastrzeżenia, co notabene zdarzało się już wysłannikom Niemiec do innych krajów, a także pretensje do ambasadorów obcych państw akredytowanych w Berlinie, to nie wyraża się tego publicznie. Bywało też, że niektóre kraje zwlekały z obsadą ambasadorów w zjednoczonej RFN, jak np. USA, i to przez aż półtora roku. Mniejsza z tym. W kwestii formalnej, kończącego w Polsce służbę ambasadora Rolfa Nikela miał zastąpić Saksończyk Andreas Peschke, który ponoć lubi nasz kraj, nawet zaczął się uczyć języka polskiego, ale może to, że lubi, było jego wadą z punktu widzenia niemieckiego MSZ, bo niespodziewanie Auswärtiges Amt (Urząd Spraw Zagranicznych Republiki Federalnej Niemiec) postanowił oddelegować nad Wisłę właśnie Arndta Burcharda Ludwiga barona Freytaga von Loringhoven’a – byłego wiceszefa wywiadu niemieckiego (BND) i koordynatora służb specjalnych w NATO. Tak się jakoś składa, że wysocy funkcjonariusze BND często zatrudniani są później w dyplomacji, w tym w Polsce, przykładami można sypać jak z rękawa.
Rzecz jasna, wobec odwlekania przez Polskę zgody dla pana barona na podjęcie służby w Warszawie pojawiły się zakulisowe spekulacje, iż powodem jest to, że jego ojciec był adiutantem Adolfa Hitlera, aż do jego samobójczej śmierci, a już po wojnie został… inspektorem generalnym Bundeswehry. Nie on jeden spośród zaufanych mundurowych Führera i funkcjonariuszy NSDAP zrobił karierę w Republice Federalnej, dość wspomnieć esesmana Heinricha Reinefartha, kata Warszawy którego odziały w ciągu kilku dni wymordowały kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców miasta, kobiet i dzieci (on sam raportował dowództwu, że brakuje mu amunicji do rozstrzeliwań), a po wojnie, już jako Heinz Reinefarth był szanowanym i poważanym działaczem organizacji „wypędzonych”, burmistrzem Westerlandu na wyspie Sylt, posłem do parlamentu Szlezwika-Holsztynu, i spokojnie, z rentą generalską dożył swoich dni.
Do przeszłości ojca kandydata na ambasadora, adiutanta Hitlera Bernda Freytaga von Loringhoven’a, nawiązał m.in. „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, ale w innym kontekście; że przecież syn nie ponosi odpowiedzialności za ojca. „FAZ” nie bez nuty drwiny przypomniał, że „w ujęciu chronologicznym” przodek dyplomaty był w XV wieku czołowym rycerzem Zakonu Krzyżackiego. Dziennik sięgnął też do opinii obecnie europosła Radosława Sikorskiego, byłego szefa polskiej dyplomacji (który dał się zapamiętać z tzw. hołdu berlińskiego – wyrażonej w Berlinie prośby o przywództwo Niemiec w Europie): brak zgody na podjęcie misji przez von Loringhoven’a to przejaw „niekompetencji albo nieprzyjazny gest”, skomentował Sikorski. Nie omieszkał też dorzucić na użytek niemieckiej gazety kilku krytycznych zdań o prezesie PiS Jarosławie Kaczyńskim, „który nie rozumie, jak funkcjonuje świat”…
Wierzyć się nie chce, a jednak to prawda, takich mamy reprezentantów… Medialny bełkot z udziałem, niestety, części polskiej opozycji, można by skwitować jednym zdaniem:
gdyby Niemcy były przyjaźnie nastawione do naszego kraju, znając wrażliwość nas, Polaków w odniesieniu do przeszłości, a mówiąc bez ogródek: do niemieckiej, zbrodniczej przeszłości wobec naszego narodu, nigdy nie pozwoliłyby sobie na taki prowokacyjny wybór i wręcz bezczelny nacisk na polski rząd. Nigdy!
Do wielogłosu w sprawie kandydata na ambasadora dołączył Klaus Bachmann, który wywodzi, że jakoby:
W Berlinie nikt nie zauważył braku ambasadora Niemiec w Warszawie. Bo nikogo to nie obchodzi.
Cóż, tak bardzo „nie obchodzi”, że sam Bachmann wypocił na ten temat obszerny tekst, że grzmią o tym za Odrą największe dzienniki, jak też niemieckie-polskojęzyczne media, należące do tych samych koncernów, oraz polskie kauzyperdy odsuniętej od władzy opozycji, chorzy z nienawiści do PiS. Bachmann sporządził swój tekst specjalnie dla portalu oko.press – gdyby ktoś nie wiedział, uruchomionego przy wsparciu Agory, wydawcy „Gazety Wyborczej”, przez fundację powołaną przez Seweryna Blumsztajna, Helenę Łuczywo, Jana Ordyńskiego, Jacka Rakowieckiego i Piotra Pacewicza – obecnie szefa tegoż portalu, dziennikarza „GW” nagradzanego przez organizacje LGBT „za publikacje krytykujące homofobię polskich władz i społeczeństwa”.
Od sześciu miesięcy Niemcy nie mają ambasadora w Warszawie, ponieważ polski rząd blokuje agrément, zgodę na przyjazd nowego ambasadora po wyjeździe dotychczasowego
– reklamuje oko.press tekst zamówiony u Bachmanna. Nic to, że były ambasador wyjechał na początku lata, pół roku brzmi mocniej…
Przyszły ambasador Niemiec wciąż siedzi na walizkach. (…) „Przyczyna jest akurat dobrze znana: obawiając się możliwej przegranej Andrzeja Dudy w wyborach prezydenckich, PiS uruchomił małą kampanię, za pomocą której Duda mógł się stroić w pióra obrońcy przed >>niemieckim atakiem<< – to znaczy niekorzystnymi dla niego doniesieniami ze strony mediów, których rząd jeszcze nie kontroluje i które z tego powodu określa jako obce
– spełnia oczekiwania niemieckiej ojczyzny i polskiego zleceniodawcy Klaus Bachmann.
„Niemcom nie odpuszczają”
Przyznam, że czegoś tak kuriozalnego w pigułce dawno nie czytałem. Generalnie „chodzi o wywarcie wrażenia na prezesie i kierownictwie swojej partii niż o elektorat, że Niemcom nie odpuszczają”, uzasadnia, co w jego oczach głupie, bo przecież przyjaźń, współpraca, członkostwo w NATO, i w ogóle. Jak wyglądają w praktyce te imponderabilia, wystarczą trzy pierwsze z brzegu przykłady: Nord Stream1 i drugi w budowie, sprzeciw wobec tarczy antyrakietowej i dozbrajaniu Polski przez USA, a nawet organizowaniu ćwiczeń NATO w naszym kraju, i może jeszcze wstydliwe odwlekanie głosowania w Bundestagu o budowie pomnika 6 mln Polek i Polaków, zabitych w wyniku niemieckiej agresji. Pomijam przy tym jawne mieszanie się Niemiec w nasze wewnętrzne sprawy i wspieranie antyrządowej opozycji. Arogancja Bachmanna, „polsko-niemieckiego politologa” (oko.press), przekracza przy tym wszelkie granice. Jak skwitował, brak ambasadora Niemiec w Warszawie „to problem dla Polski”, taki sam jak:
Aby użyć ekstremalnego przykładu, brak amerykańskiego ambasadora na Haiti dla tamtejszego rządu. Amerykańskie interesy by na tym nie ucierpiały.
A tak w ogóle, podczas gdy „Polska wstała z kolan, Niemcy cicho budują swoją potęgę” – ironizuje, i „na mapie polityki niemieckiej Polska jest obecnie tam, gdzie Haiti jest na mapie amerykańskiej”. Wyjątkowa buta, gburowatość, rozwydrzenie i impertynencja. Na koniec Bachmann poucza i… grozi:
Być może za kilka tygodni albo miesięcy przedstawiciel polskiego rządu, polityk, który szuka sobie odskoczni w organizacji międzynarodowej albo szykuje sobie drugą karierę w UE, będzie zabiegać o poparcie dla swojej kandydatury i jej nie dostanie, bo w kuluarach rozniesie się, że w Berlinie widzą kogoś innego na to miejsce.
Cóż za bezgraniczna dosłownie i w przenośni szczerość! Niech żyje niemiecko-polska przyjaźń! Es lebe die deutsch-polnische Freundschaft!…
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS