Naukowcy ożywili “wirusa zombie”. Przetrwał 50 tys. lat na Syberii 

Podczas gdy pandemia wywołana przez chorobę z odległej przeszłości brzmi jak fabuła filmu science fiction, naukowcy ostrzegają, że ryzyko, choć niskie, jest niedoceniane. Pierwszą kwestią są odpady chemiczne i radioaktywne pochodzące z czasów zimnej wojny, które mogą szkodzić dzikiej przyrodzie i zakłócać ekosystemy.

Wieczna zmarzlina, czyli permafrost, pokrywa jedną czwartą półkuli północnej. Ocieplanie klimatu powoduje, że zmarznięta skorupa ziemska zaczyna rozmarzać, a wraz z nią kolejne niebezpieczeństwo – organizmy, które zostały zamrożone tysiące, a czasem miliony lat temu. 

Jak się okazuje, nawet po spędzeniu niezwykle długiego czasu w temperaturze poniżej zera, niektóre z nich mogą powrócić do życia.

Wieczna zmarzlina jest dobrym nośnikiem do przechowywania wirusów, nie tylko z powodu zima. Jest to także środowisko beztlenowe, przez które nie przenika światło. Obecne jednak temperatury w Arktyce nagrzewają się do czterech razy szybciej niż na reszcie planety.

Dla wirusów dotychczasowy rekord wynosił 30 tys. lat. Po takim czasie udało się przywrócić funkcje życiowe u Pithovirus sibericum i Mollivirus sibericum – patogenów odkrytych na Syberii w 2014 i w 2015 roku. Teraz ten rekord został pobity. Zespół francuskich badaczy ożywił wirusa, który spędził w wiecznej zmarzlinie prawie 50 tys. lat. Patogen został ochrzczony przez odkrywców “wirusem zombie”. Sprawę opisuje magazyn “Nature”.

Naukowcy z Francuskiego Narodowego Centrum Badań Naukowych opisali swoje dokonanie w pracy, które na razie znajduje się w serwisie Biorxiv. Z wiecznej zmarzliny udało im się wydobyć kilkanaście wirusów. Dziewięć z nich ma po kilkadziesiąt tysięcy lat. Każdy różni się od pozostałych pod względem genetycznym.

Niektóre pochodzą z zamarzniętej wełny mamuta, inne z wnętrzności wilka syberyjskiego. Rekordzistę – mającego 48,5 tys. lat – znaleziono w wiecznej zmarzlinie pod jeziorem. Został on nazwany Pandoravirus yedoma.

Rekordzista należy do pandorawirusów. To wirusy o tak dużych rozmiarach, że do ich obserwacji nie trzeba używać mikroskopu elektronowego. Pandorawirusy różnią się od innych wirusów również tym, że mają bardzo mało genów znanych z DNA innych organizmów. 

Inną … czytaj dalej