Najpiękniejsze szlaki w Tatrach. Szczyty z widokiem

Nie znaczy to jednak, że latem nie uda nam się odkryć piękna Tatr. Wystarczy wybrać mniej uczęszczane szlaki lub ustawić budzik na bardzo wczesną godzinę, kiedy po górskich drogach wędruje więcej zwierząt niż ludzi.

A że wybór ścieżek jest ogromny, z pewnością uda nam się znaleźć coś dla siebie.

Szlaki w Tatrach są zróżnicowane pod względem stopnia trudności. W dolinach znajdują się szerokie ścieżki dostępne dla każdego. Wyżej znajdziemy też znacznie trudniejsze szlaki, wiodące po skalnym terenie, często ubezpieczone sztucznymi ułatwieniami w postaci łańcuchów, klamr i drabinek przytwierdzonych do skały. Z trudnościami technicznymi, z jakimi możemy spotkać się na szlaku, związany jest też stopień ekspozycji, przez którą rozumie się otwarcie na przestrzeń w dół zbocza, czyli bezpośrednią bliskość przepaści bądź dużej stromizny.

Na każdym górskim szlaku turyści powinni mieć odpowiednie obuwie. Odpowiednie, czyli takie, które chroni stopy przed twardą i nierówną powierzchnią, zapewnia osłonę przed wystającymi korzeniami i kamykami, amortyzuje wstrząsy i zapewnia przyczepność nawet na śliskim podłożu. Pamiętajmy też o wygodnym ubraniu na cebulkę, przeciwdeszczowej odzieży oraz kasku. Podczas upałów nie zapomnijmy kremu z filtrem i nakrycia głowy. W plecaku powinno znaleźć się jedzenie i picie. Na każdy szlak warto też zabierać papierową mapę. Telefon komórkowy może się rozładować albo zgubić. Poza tym lepiej go zachować na wypadek jakiegoś zdarzenia.

Zanim wyruszymy w drogę, dokładnie zapoznajmy się też z opisem szlaku, który chcemy pokonać i zastanówmy się, czy na pewno jego trudność odpowiada naszym umiejętnościom. Wspaniałe widoki w Tatrach rozciągają się bowiem nie tylko z tych najbardziej wymagających ścieżek.

Za jeden z najpiękniejszych ale też najtrudniejszy szlak turystyczny w Tatrach uważana jest Orla Perć, która znajduje się w całości po polskiej stronie Tatr i wiedzie od Zawratu po Krzyżne. Szlak w wielu miejscach jest mocno eksponowany i wymaga od turystów sporej kondycji i pewnego doświadczenia w chodzenia po górach. W najbardziej niebezpiecznych miejscach zamontowano drabinki i łańcuchy. Mimo to Orla Perć polecana jest doświadczonym górskim piechurom. W przypadku opadów i mokrej skały, a także, gdy zalega na szlaku śnieg, trudności mogą tam znacznie wzrosnąć.

Planując wycieczkę, trzeba też wziąć pod uwagę, że szlak na odcinku od Zawratu do Koziego Wierchu jest jednokierunkowy. Planując wyprawy w rejonie Orlej Perci na bazę wypadową najlepiej wybrać schronisko na Hali Gąsienicowej lub w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Dystans: 13,6 km (Hala Gąsienicowa – Orla Perć – Hala Gąsienicowa), najwyższy punkt: Kozi Wierch – 2291 m n.p.m.

Zdobycie najwyższego polskiego szczytu (2499 m n.p.m. po stronie polskiej i 2503 m n.p.m. po słowackiej) kusi wielu turystów. Zwłaszcza, że widoki na trasie są zachwycające. Szlak na Rysy należy jednak nie tylko do tych gwarantujących niezapomniane widoki, ale też do najbardziej męczących i wymagających sporej kondycji.

Na szczyt wiedzie czerwony szlak, prowadzących obok Morskiego Oka i Czarnego Stawu pod Rysami, a dalej stromo pod górę okrążając z prawej Bulę pod Rysami. Trasa jest więc długa, a na ostatnim odcinku raczej wymagająca. Blisko 400 metrów podejścia ubezpieczają metalowe łańcuchy. Dla początkującego górskiego turysty wejście na szczyt nawet przy dobrej pogodzie może okazać się sporym wyzwaniem. Możemy jednak ułatwić sobie zadanie atakując Rysy od strony słowackiej.

Widok z wierzchołka wynagradzają wszelkie wysiłki związane z jego zdobyciem. Dzięki swojemu położeniu panorama obejmuje setkę szczytów i 12 ważniejszych jezior w Tatrach. Zdobycie Rysów jest celem wielu turystów, wycieczkę najlepiej więc rozpocząć wcześnie rano.

Jeśli wychodzimy w góry przede wszystkim dla pięknych widoków, warto wybrać się na Szpiglasowy Wierch (2172 m n.p.m.) i Szpiglasową Przełęcz (2110 m), z której rozciąga się jedna z piękniejszych panoram Tatr. Zobaczymy stąd: Rysy, Mięguszowieckie Szczyty, Cubrynę, Mnicha, i dalej prawie całe Tatry Wysokie, a po przeciwnej stronie grań Orlej Perci i Tatry Zachodnie.

Sama trasa prowadzi przez najpopularniejsze tatrzańskie doliny: Dolinę Roztoki, Dolinę Pięciu Stawów Polskich i Dolinę Rybiego Potoku z najpiękniejszymi i największymi tatrzańskimi jeziorami – Morskim Okiem i jeziorami w Dolinie Pięciu Stawów Polskich.

Wybierając zielony szlak do Pięciu Stawów, przejdziemy obok największego wodospadu – Wielkiej Siklawy. Po drodze będą dwa znane schroniska: w Dolinie Pięciu Stawów Polskich i nad Morskim Okiem.

Przy dobrych warunkach na Szpiglasową Przełęcz ze Schroniska w Dolinie Pięciu Stawów dojdziemy bez większych problemów w dwie godziny. To świetna propozycja dla osób chcących spróbować ambitniejszej, anie przesadnie trudnej technicznie wysokogórskiej trasy.

Tatrzański “śpiący rycerz” to jeden z najbardziej znanych masywów górskich w Tatrach. Szlaki na szczyt (1894 m n.p.m.) w porównaniu z innymi tatrzańskimi trasami, są stosunkowo krótkie, co nie zmienia to faktu, że wejście na Giewont zajmuje średnio 3-4 godziny, drugie tyle należy przeznaczyć na zejście. Oczywiście jeśli nie trafimy na korki – co niestety się zdarza. Kolejki na Giewont nie należą do rzadkości i potrafią być naprawdę długie. Zwłaszcza gdy zejdziemy już z wygodnej, szerokiej drogi i zaczniemy pokonywać ostatni skalisty i miejscami eksponowany etap prowadzący na sam szczyt.

Ten odcinek – niebezpieczny zwłaszcza po deszczu, gdy kamienie stają się wilgotne – wyposażony jest w łańcuchy, które są niezwykle pomocne dla mniej wprawnych turystów, którzy nie mają jeszcze wprawy w wędrówkach po skalnym terenie. Wytyczono też jednokierunkową ścieżkę (na szczyt wchodzimy jedną stroną, a schodzimy drugą), która eliminuje ryzyko mijanek.

Warto jednak pamiętać, że choć droga na Giewont jest wyjątkowo malownicza, a sam szczyt szalenie popularny, w czasie burzy śpiący rycerz jest najbardziej niebezpiecznym górskim szczytem. Stojący na jego wierzchołku stalowy krzyż przyciąga wyładowania elektryczne i był już przyczyną wielu śmiertelnych porażeń piorunem. Dlatego na Giewont wybieramy się tylko przy pięknej pogodzie i rezygnujemy ze wspinaczki, gdy pojawią się jakiekolwiek oznaki załamania pogody.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl