Najistotniejsze jest pytanie: Czego potrzebuję teraz?

Wybrałam 20 zdjęć. Robiłam je w Namibii – to kraj, który pokazał mi równowagę pomiędzy tym co posiadamy i jak żyjemy. Celem fotografii jest pomóc pacjentom rozpoznawać, co w nich aktualne i to nazwać. Nasi bohaterowie dzielą się wspomnieniami w których opisują izolację i doświadczenia z tym związane. Chciałabym, aby kolorowe zdjęcia przenosiły kolejnych pacjentów czytających tę książkę w świat refleksji i zastanowienia się, co u mnie teraz ważne, czego potrzebuję?

W fotografii interesujące jest właśnie to, że każdy oglądający może ją poczuć inaczej. Do przyszłych czytelników należeć będą odpowiedzi na pytania: Jaką historię opowiada mi to zdjęcie? Jakie emocje i myśli wzbudza we mnie? Czy chcę odnieść to do mojego życia?

Przede wszystkim ma być wsparciem. Pacjenci dzielą się swoim doświadczeniem, a ośmiu gości wskazuje kolejne istotne potrzeby – zarówno w czasie choroby i w zdrowieniu.

Alicji, z którą tę książkę stworzyłyśmy, w czasie kiedy sama chorowała, bardzo brakowało książki, która podejmowałaby temat spojrzenia z nadzieją na czas choroby. Brakowało jej wskazówek, czy w ogóle wypada mieć potrzeby? Jak o nich mówić? Zauważyła, że dla ludzi wokół to także problem.

Książka ma zmienić postrzeganie potrzeb w czasie choroby i w planie zdrowienia.

Tak, zarówno pacjenci, ich bliscy, a także personel medyczny. Każdy z nich ma swoje potrzeby, szczególnie ważne w danym momencie. Najpierw nauczmy się je zauważyć, następnie o nich mówić, potem zaspakajać.

Niektórzy w książce opisują, jak bardzo irytowała ich nadmierna opieka bliskich. Inna część pacjentów podkreśla, jakie bardzo potrzebowali telefonów i rozmów.

Pacjenci mówią o potrzebie wywierania wpływu na to co się wokół dzieje, a nawet najprostsze rzeczy były wykonywane za nich. Natomiast inni podkreślają, że w czasie zmagań z chorobą poddawali się chętnie wszystkiemu, co im nakazywano.

Poruszamy także potrzebę bycia szanowanym, zdając sobie sprawę z tego, jak ogromnym wyzwaniem jest słuchać i być przy pacjencie w czasie leczenia. Szacunek dla siebie nawzajem jest mega ważny. Personel medyczny to jedyne realne osoby, z którymi pacjent ma kontakt w izolatce. A jeden z naszych bohaterów spędził w niej aż pół roku.

Jeśli chcesz poczytać fragmenty wspomnień pacjentów, zapraszamy FB: Przeszczep szpiku i nowe życie http://bityl.pl/2exgt

Przede wszystkim 20. Pacjentów, którzy podzielili się z nami wspomnieniami przejścia przez chorobę, a potem zdrowienie.

Następnie bliscy, którzy często są wymieniani we wspomnieniach pacjentów – niektórzy bohaterowie mówią wprost, że tylko z bliskimi dali radę przejść przez to co przeszli.

I jakże ważny personel medyczny – doceniany za nowoczesne procedury leczenia. Część pacjentów podkreśla, że im zaufało i wykonywało wszystkie zalecenia.

Alicja w 2014. roku przeszła przeszczep szpiku, a ja lubię pisać i zajmuję się potrzebami. Połączyłyśmy nasze doświadczenia i tak od dwóch lat pracujemy społecznie, aby powstała książka, która ma pomagać i trafiać do pacjentów bezpłatnie. Historie pacjentów są różne, jak różni są ludzie.

Od początku pomysłu współpracujemy z Joanną Czerską-Thomas, która prowadzi nas przez cały proces wydawniczy i druku. Okazało się, że książka to nie tylko teksty, ale mnóstwo decyzji dotyczących gości, patronów, sponsorów, recenzentów, grafiki i kontaktu z mediami.

Premierę pierwszego wydania książki planujemy na 13 października 2021. Już 108 osób, czyli naszych sprzymierzeńców wpłaciło pieniądze na zrzutkę, jeśli i Ty jesteś gotowy i możesz wesprzeć wydanie książki, zapraszamy www.zrzutka.pl/d997b5

Liczy się każde 20zł.

Marzena Dembicka – Wielokrotnie odwiedzaną Namibię wykorzystuje w opowiadaniu o pięknie, akceptacji różnorodności i priorytetach w życiu. Prowadzi Pracownię Poznania Potrzeb, gdzie pomaga nazywać potrzeby i budować na nich mocne strony. http://www.marzenadembicka.pl