Tak przynajmniej twierdził Jaroslav Hašek, każąc podążającemu na front Szwejkowi wysiąść na tej stacji.
Dworzec był wciąż czynny, a przynajmniej otwarte było biuro zawiadowcy. Przyjeżdżał tu rowerem dwa razy dziennie. Więcej pociągów tędy już nie szło. Robił co swoje, potem siadał na ławeczce, wystawiał twarz do słońca i w końcu odjeżdżał w nieznane.
To był dla niego święty czas, którego nie wypadało profanować. Usiadłem więc na drugim końcu dworca. Patrzyliśmy w tę samą stronę. Przed nami rozpościerały się fałdy koron drzew, przypominające wzgórza. Gdzieś w dole szemrał potok. W zależności od pory dnia i pogody falujące lasy przybierały co rusz inną postać. Spektakl był tak fascynujący, że nie można było powziąć żadnej myśli. Świat tonął to w cieniu, to w słońcu, a spiętrzone w kopuły i turnie chmury pięły się tak wysoko jak szczyty Tatr albo Alp.
Przesiedzieliśmy tak ulewę, która w jednej chwili przesłoniła horyzont jak teatralna kurtyna. Potem wyszła perłowa mgła, pobłyskująca wszystkimi kolorami jakie zna świat. Płynny żywioł, w swojej delikatności jedyny taki na Ziemi.
Kończyło się lato, powietrze było coraz bardziej rześkie. Słońce pobłyskiwało w potoku niczym ławica drobnych ryb. Słoneczne plamki uparcie wędrowały w górę rzeki, aż w końcu zginęły w cieniu nadbrzeżnych drzew. Jak na rozkaz obaj unieśliśmy głowy. Jakieś ptaki wzbiły się na dobrych kilkaset metrów i od czasu do czasu poruszając skrzydłami, ślizgowym lotem zataczały ogromne pętle. Dwóch milczących, obcych sobie widzów podziwiających niebiański spektakl.
W tym momencie uświadomiłem sobie, że obaj myślimy o tym samym: dlaczego w jednym miejscu czas stoi w wiecznym bezruchu, a w innym mija i pędzi jak szalony? Dlaczego jest tak, że kiedyś czas dotrzymywał ludziom tempa, a teraz ludzie zostają za nim w tyle? A może inaczej: dlaczego jeszcze wiek temu ludźmi rządził nie tyle czas, co natura? Natura z jej trudną do uchwycenia kwantyfikacją, nielinearnością, z ruchem wirowym i nagłymi przełomami. Całe życie człowieka było jedną wielką, rozciągniętą w czasie teraźniejszością.
Tymczasem straciliśmy czas teraźniejszy. Wszystko, co zdarzyło się chwilę temu, jest już przeszłością, zestarzało się, a to, co ma wydarzyć się za moment, należy do przyszłości, którą starannie planujemy w terminarzach.
Tylko zapomniane okolice zdają się być poza czasem, tak samo jak nieodkryte planety albo umierający i obłożnie chorzy ludzie w swoich domach i szpitalach. Nie tylko zresztą oni. Wystarczy większy kęs osobistego nieszczęścia, aby czas odciął nas od przeszłości i przyszłości.
Pora było wracać. Zdjąłem zegarek z ręki i wrzuciłem do plecaka. Czas to jeden z najbardziej sztucznych ludzkich wynalazków.
Robert Majewski, dyrektor Szkoły Podstawowej w Rogozinie, dyrygent chóru Vox Singers
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS