Łukasz przeglądał wycinki gazet, zamykał oczy i próbował sobie wyobrazić grę ojca. Mateusz był naocznym świadkiem kariery taty. Do dziś pamięta, jak kopali piłkę w przydomowym ogródku w Izraelu.
– Gdy patrzę na syna, to trochę widzę siebie sprzed lat – mówi Łukasz Surma, były już trener Garbarni, który zakończył dwuletnią współpracę z krakowskim klubem. W barwach Brązowych pozostaje jego starszy syn, Mateusz. W czerwcu, w miesiącu, w którym obchodzimy Dzień Dziecka i Dzień Ojca, rozmawiamy z nimi nie tylko o piłce.
Łukasz, rekordzista ekstraklasy z 559 występami, piłkę wyssał z mlekiem matki. Choć mama, jak prawie każda mama, nie była z tego powodu szczególnie szczęśliwa. Nie miała jednak szans, bo brzydsza płeć w rodzinie Surmów z piłką jest związana od pokoleń nie tylko w rolach piłkarzy czy działaczy, ale także kapelana i dziennikarza sportowego.
Prawie 40 lat temu na krakowskim podwórku – i nie tylko – każdy chciał być jak Diego Maradona. Argentyńczyk miał boskie przymioty, był jedynyny w swoim rodzaju. – Biegaliśmy za piłką do upadłego, a największą karą było siedzenie w domu. Nie lubiłem przegrywać na boisku i poza nim. Zawsze byłem ambitny, przeżywałem porażki, i to zostało mi do dziś – mówi niespełna 44-letni trener.
Otwarty ojciec, otwarty syn
Łukasz był dobrym uczniem, bez problemów zdał maturę. O nauce przypominała mu mama, nauczycielka geografii. Z nią też głównie dzielił się smutkami. Z ojcem Fryderykiem też rozmawiał, ale rzadziej, główn na typowo męskie tematy. Uważa, że był otwartym dzieckiem, nie dusił w sobie problemów, i podobnie stara się wychowywać swoje dzieci.
– Rodzice wiele razy mi pomogli. Mamy dobre relacje, rozmawiamy. Nie uważam, że byłem trudnym dzieckiem, choć wiadomo, że bójki z młodszym bratem zdarzały się dość często. Kary były dość krótkie, aż się uspokoiłem – mówi 19-letni Mateusz Surma.
Jego dziadek, Fryderyk, grał w piłkę przede wszystkim w Wawelu i Cracovii. Skończył, gdy Łukasz miał kilka lat. Do emerytury pracował jako technik dentystyczny. Nie myślcie, że z tego powodu przyszły piłkarz, a potem trener Surma nie bał się dentysty. Bał się, i to bardzo.
Łukasz nie pamiętał ojca z boiska, nie mógł też – jak jego dzieci – odtworzyć sobie meczu z płyty lub puścić w Internecie.
– Tymczasem bardzo byłem ciekawy jak tata grał. Mogłem się o tym dowiedzieć, przeglądając wycinki gazet, które były w naszym domu – opowiada. Zamykał więc oczy i próbował to sobie wyobrazć.
Kto miał lepiej
Za piłką gonił po podwórku, reprezentował szkołę w wielu dyscyplinach, a jako ośmiolatek zapisał się do Wisły.
Pytamy go, kto miał lepsze warunki. On – u schyłku PRL czy dzieci – w nowej rzeczywistości.
– Może się pan zdziwi, ale uważam, że ja miałem lepiej. Mój młodszy syn trenuje w Wiśle, ale treningi mają rozsiane po całym Krakowie. Na co dzień nie mają kontaktu z seniorami, którzy przenieśli się do Myślenic. Moje roczniki trenowały obok stadionu lub w nowej hali Wisły, a bohaterowie byli na wyciągnięcie ręki. Wielkie nazwiska, medaliści mistrzostw świata czy igrzysk olimpijskich, były obok nas – mówi Łukasz Surma.
Obaj synowie postawili na piłkę, ale Łukasz z żoną dbają, by byli gotowi, gdy na boisku nie wyjdzie. – Wiem, ile w życiu sportowca potrzeba wyrzeczeń. Wiem, że często o powodzeniu lub niepowodzeniu decyduje przypadek, że to ciężki kawałek chleba, a nie ma żadnej gwarancji sukcesu – podkreśla.
Mateusz ma za sobą pierwszy sezon w II lidze, studiuje na Uniwersytecie Pedagogicznym. Wiosną podpisał pierwszy profesjonalny kontrakt. Czy teraz będzie miał łatwiej w szatni, bo zespołu nie będzie prowadził jego ojciec?
– Widziałem, że czasem to stanowi dla niego problem. Jestem trenerem, który wchodzi do szatni, gdy musi, pozostawiam tę przestrzeń przede wszystkim dla graczy – podkreśla Łukasz.
– Czasem czytam, że to i tamto zawdzięczam ojcu. Nie przejmuję się tym, ale też nie zabraniam ludziom wygłaszać swojej opinii – odpowiada Mateusz.
Co Mateusz ma po Łukaszu?
Na poważnie zaczął trenować w Gdańsku, gdy ojciec grał w Lechii. Pamięta także zagraniczne wojaże taty, który za karierę i chlebem wybrał się także do Austrii i Izraela. – Często kopaliśmy piłkę, ale najbardziej w głowie utkwiły mi chwile z Izraela. Mieliśmy bardzo ładny ogródek i tam spędzaliśmy wolny czas z piłką – wspomina Mateusz.
Czy Łukasz widzi w starszym synu siebie przed lat? – Jest ambitny i przyjeżdża do klubu na długo przed zbiórką. Czasem podkrada mamie kluczyki do samochodu (śmiech). Tyle lat grałem w piłkę i nigdy się nie spóźniłem. Mateusz chyba ma to po mnie – odpowiada.
Mateusz: – To nie jest tak, że mama nie wie. Nie mam jeszcze swojego auta i czasem skorzystam. Do klubu jeździmy osobno, tak powinno być.
W domu nie udaje się uniknąć piłkarskich tematów. Bywają ostre spory, bo Mateusz kibicuje Cristiano Ronaldo i Realowi Madryt, a Łukasz wraz z młodszym synem wolą Barcelonę. Starają się jednak, by czas dla rodziny był wolny od problemów z pracy. Łukasz i Mateusz lubię wygodnie usiąść i zobaczyć kilka odcinków programu motoryzacyjnego Top Gear.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS