Isatai Minuarow, mieszkaniec stolicy Kazachstanu Nur-Sułtan, zwrócił się do regionalnego akima (wojewody) z prośbą o zdemontowanie sowieckich symboli znajdujących się przy wjeździe do miejscowości Temirtau nieopodal Karagandy. Jego prośba została odrzucona.
Wnioskodawca w uzasadnieniu wniosku napisał:
Obecność symboli nieistniejącego państwa w 30. roku Niepodległości [Kazachstanu – red.] nie spodobałaby się żadnemu odpowiedzialnemu obywatelowi Republiki Kazachstanu.
Zastępca akima, Samat Zijaszew, pisał z kolei w uzasadnieniu odmowy m.in. tak:
W styczniu 1971 r. Temirtau zostało odznaczone Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy za zasługi robotników z tego miasta w realizacji planu rozwoju gospodarki narodowej, zwłaszcza w dziedzinie przemysłu ciężkiego. W latach 80. przy wjeździe do Temirtau zamontowano stelę z nazwą miasta i powiększoną kopią Orderu Czerwonego Sztandaru Pracy. Wizerunek orderu został zainstalowany jako znak dumy mieszkańców i znak pamięci o ważnym wydarzeniu w historii miasta.Nagroda symbolizuje pracowitość mieszkańców Temirtau, przyjaźń mieszkańców wielonarodowego miasta, ich jedność w przezwyciężaniu trudności oraz wspólne pragnienie pomyślności swojego miasta i Kazachstanu. W związku z tym symbol orderu jest oznaką ukształtowania się Temirtau jako dużego centrum przemysłowego Republiki Kazachstanu.
Równocześnie urzędnik nie wykluczył przeniesienia symbolu w inne miejsce. Kiedy miałoby to nastąpić i jaka byłaby nowa lokalizacja – nie określił.
Trzeba przyznać, że postawa Minuarowa nie jest szczególnie popularna wśród obywateli Kazachstanu, zwłaszcza tych ze starszego pokolenia. Jak wynika z nie najnowszych (2011 r.) , jednak wciąż w dużym stopniu aktualnych badań Centrum Carnegie (think-thank analizujący relacje na styku Rosja i kraje posowieckie – USA) wielu obywateli Kazachstanu ciepło wspomina okres sowiecki, świadomie oddzielając ZSRR od kolonialnej carskiej Rosji. Wydawałoby się, że taka postawa jest bardziej charakterystyczna dla obywateli narodowości niekazachskiej, choć niekoniecznie Rosjan. Nostalgię za czasami sowieckimi przejawiają jednak także rdzenni Kazachowie. Chodzi głównie o byłych pracowników firm państwowych i kołchozów, którym nie udało się przejść na rynkową formę zarządzania, lub którzy w momencie rozpadu ZSRR weszli w wiek emerytalny lub przedemerytalny. Nie wszyscy byli gotowi na upadek silnego państwa opiekuńczego.
Często takie poglądy podzielają byli członkowie i działacze KPZR, którzy uważają, że współczesna ideologia polityczna Kazachstanu powinna mieć więcej sowieckich ideałów. Są w tym gronie również niektórzy przedstawiciele mniejszości narodowych w Kazachstanie, rozpamiętujący z nostalgią marksistowski internacjonalizmem.
Z punktu widzenia obserwatora bilans zysków i strat wynikających z włączenia terytoriów zamieszkiwanych przez Kazachów w skład ZSRR jest jednoznacznie negatywny. Wystarczy wspomnieć utratę z trudem budowanej, krótkotrwałej państwowości i niezawisłości Kazachstanu; niegodziwość kolektywizacji i wynikającą z niej likwidację ponad połowy tradycyjnych gospodarstw rolnych; skutków centralnego planowania i wielkiego głodu z lat 30; czystek stanowiących nic innego jak eksterminację tysięcy ludzi; wcielania Kazachów do Armii Czerwonej w okresie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej; doprowadzenie do degradacji populacji rdzennych Kazachów (w efekcie stanowili oni mniejszość etniczną na własnym terytorium); politykę gruntową i noerusyfikacyjną Chruszczowa; wyniszczenie ekologiczne Kazachstanu.
Z drugiej jednak strony dla sporej części obywateli Kazachstanu czasy sowieckie nie są tak jednoznacznie złe. Grupa „nostalgicznych” to przede wszystkim byli pracownicy budżetówki oraz kołchozów, którzy w okresie transformacji przeszli na emeryturę. Oni nie zdążyli „załapać się” na rynkowy model pracy, a równocześnie stracili oparcie w (jako tako przynajmniej) silnym państwie opiekuńczym. W tej grupie są także dawni działacze partyjni autentycznie przekonani do sowieckiego modelu politycznego oraz niektórzy reprezentanci mniejszości etnicznych, którzy w nowej rzeczywistości stracili pewny równorzędny status obywatelski i dziś tęsknią za „internacjonalizmem”.
W tym ważeniu zysków i strat istotnym czynnikiem jest to, jak dany człowiek odpowiada sobie na pytanie, czym był ZSRR – po prostu jednolitym pod względem ustrojowym państwem wielonarodowościowym, którego obywatele są mniej więcej równi pod każdym względem, czy nowym wcieleniem rosyjskiego imperializmu i kolonializmu? A odpowiedzi przeważającej chyba jak na razie nie ma.
Na tym tle ciekawym wątkiem rozważań o odrzuceniu lub nostalgii za ZSRR jest wielogłos, jaki ukazał się na łamach portalu QMonitor, a którego pytanie główne jest takie: Co by się stało z Kazachstanem, gdyby ZSRR nie upadł?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS