Historia z dawnych czasów: niemłody już krytyk literacki, zresztą znany z zupełnie innej aktywności, co tydzień przysyłał nam recenzję książki. Zazwyczaj wcale nie nowej. Żartowaliśmy, że starszy pan przechodził obok szafy z książkami i jedna mu spadła z półki – więc ją podniósł i opisał.
Może to kwestia wieku, ale mnie też różne rzeczy zaczynają spadać z półek. Parę dni temu to były „Prawdziwe zbrodnie” z 2016 r. Jak to możliwe, że przegapiłem amerykański film, którego akcja ma miejsce nad Wisłą, a gra w nim Jim Carrey oraz świetni polscy aktorzy: Robert Więckiewicz, Agata Kulesza i Zbigniew Zamachowski? Film, który na pewno był hitem, bo opowiada prawdziwą historię pisarza, który zabił człowieka, a potem opisał morderstwo w książce – a po jej wydaniu został schwytany i skazany.
Czułem się trochę jak Kubuś Puchatek. Im dłużej oglądałem, tym bardziej było nudno i przewidywalnie. Carrey zapuścił specjalnie na tę okazję gęstą brodę, więc to, z czego słynie – sugestywna mimika – było niewidoczne. Może zresztą to lepiej, bo po co komediowe sztuczki w psychologicznym kryminale. Tylko czemu w ogóle wynajmować gwiazdora, skoro z brodą nie jest do siebie podobny? Może po to, by na jego tle pokazali swój kunszt polscy aktorzy? Ale przecież oni dostali tylko epizody.
Zacisnąłem zęby i obejrzałem do końca. Potem pogoogle’owałem. Film pokazano w trzech czy czterech krajach, w każdym z nich po tygodniu zszedł z ekranu. W Polsce w ogóle nie zdecydowano się na dystrybucję kinową. Recenzje były bardzo złe. Choć najbardziej druzgocący jest odnośnik na stronie tego filmu w Wikipedii: „List of films considered the worst”.
Polska w „Prawdziwych zbrodniach” wypadła ponuro. Stale zachmurzone niebo, Kraków całkiem bez uroku, obrzydliwe mieszkania z brudnymi szybami, na ścianach drewniane krucyfiksy, na stołach kawa w szklankach w metalowych koszyczkach.
Opowiedziałem to koledze. Westchnął: „Całe szczęście, że to nie za nasze pieniądze”.
Otóż za nasze. Czterech znanych polskich reżyserów lekką rączką w imieniu PISF dorzuciło w 2015 r. parę milionów złotych na to arcydzieło początkującego greckiego twórcy. Ich nazwiska pominę, i tak się pewnie wstydzą. Być może gdy usłyszeli o Jimie Carreyu dostali pomroczności jasnej.
Całkiem na poważnie należałoby przemyśleć, czy nie wcielić tego PISF do Polskiej Fundacji Narodowej.
Felieton ukazał się w 24/2020 numerze tygodnika „Sieci”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS