Dlaczego żyję, czy moje życie ma jakiś cel? Czy jest efektem jakiegoś zamiaru? Dlaczego istnieje rzeczywistość, którą postrzegam? Na czym polega i czym jest życie? Po co i dlaczego… to wszystko?
Religie i religijność istotnie wzięły się z próby odpowiedzi przez człowieka na te pytania. Z próby dramatycznej, w sumie niewytłumaczalnej. Być może tłem i fundamentem tej próby jest stała właściwość nasza – ale nie tylko nasza, bo zwierzęta też ją posiadają, tyle że w zakresie nie przekraczającym ich bieżącego funkcjonowania – a mianowicie tworzenie spójnego i logicznego OBRAZU rzeczywistości, z którą mamy do czynienia.
Człowiek do samego początku swojego życia konstruuje z dostępnych mu wrażeń i bodźców obraz świata, sieć znaczeń, logicznie ze sobą powiązanych, wyjaśniających to, co bez owej sieci, byłoby nawałą rozmaitych bodźców. I tak dziecko uczy się, że to źródło ciepła, ochrony i zaspokojenia, ten kształt – mózg ze zbioru sygnałów elektromagnetycznych konstuuje już na stałe kształty – to… mama. Że to – jest tata. Że rodzina. Że słońce i patyk w ręku to miecz, najprawdziwszy, ostry i lśniący.
Ten proces konstruowania rzeczywistości wewnątrz człowieka podlega weryfikacji i ilekroć nie zgadza się z odbieranymi wrażeniami, człowiek doznaje bólu, lęku, dyskomfortu, tzw. dysonansu poznawczego. Więc ten obraz świata i rzeczywistości, który musi być logiczny, spójny i zgodny jest dla każdego z nas czymś fundamentalnym, czymś… w czym żyjemy. I ponieważ jesteśmy ludźmi, to ten obraz rozciągamy na “poza życie”, na “poza doznania”, “poza czas”, chcemy nim objąć rzeczywistość, która stoi “u podstaw” rzeczywistości nam danej, a że taka jest i stoi, to przekonują nas o tym równania matematyki, prawa fizyki, procesy biologii.
Więc religia i religijność nie jest tym, co nam podpowiadają ateiści twierdzący, że nasze życie nie ma przyczyny, nie ma żadnego celu i nie ma żadnej pamięci ani świadomości tego, cośmy przeżyli i doświadczyli w trakcie naszego życia, ergo, za 100-1000 lat – nas nie ma i nigdy nie było, bo żeby powiedzieć, że coś było, to trzeba pamięci o tym czymś. Religia nie jest prymitywnym zastępowaniem praw natury, działaniem bogów, którym należy oddawać hołd, w celu nagięcia rzeczywistości. Choć i takie elementy religijności w kulturach pierwotnych istniały.
Jednak od czasów pierwszych cywilizacji, Sumeru, Egiptu, Grecji, dociekania religijne to są himalaje ludzkiego wysiłku intelektualnego, skierowanego na poznanie rzeczywistości. Mówiące o niej w sposób alegoryczny, mityczny, wyrażające językiem sztuki i metafor, treści, które choć odbierane i przeżywane, nie były możliwe do precyzyjnego werbalnego wyrażenia. Religijność jest więc zwróceniem się “poza świat”, do świata stojącego u podstaw tego obserwowanego w doświadczeniu. Jest zwróceniem się w kierunku zasad tą obserwowaną rzeczywistością kierujących. Jest wyniesieniem się człowieka z poziomu zwierzęcia, do poziomu ducha, tj. rzeczywistości będącej źródłem piękna, logiki, sprawiedliwości, ale nade wszystko będącej źródlem życia samego, bo nie wiemy dlaczego, taniec łączących się w pierwszą komórkę cząstek wygląda tak, a nie inaczej, nie wiemy dlaczego z pojedynczej, homogenicznej komórki powstają komórki od siebie różne i powstają wg. bardzo dokładnego planu, w bardzo skomplikowany sposób. Tak naprawdę widzimy, że u podstaw życia i rzeczywistości fizycznej stoją wzorce, myśli, informacja, może na kształt idei Platona, który 2500 lat temu dochodził do takich właśnie religijno-filozoficznych wniosków.
Religijność więc sama w sobie jest wyrazem i przejawem aspiracji człowieka do wyjścia poza zbiór fizycznych procesów, których doświadcza i których sam jest przejawem. Tak rozumiana religijność jest fundamentem człowieczeństwa jako takiego. Sama oczywiście, jak każde próby i “eksperymenty” człowieka, może ulegać wypaczeniom, ale znaleźliśmy się tu, gdzie się znaleźliśmy, w miejscu historii, gdzie każdej jednostce ludzkiej przyznajemy “niezbywalne prawa”, gdzie wszyscy się zgadzamy – przynajmniej werbalnie – że sprawiedliwość, że prawda, że – to czasem rzadziej – miłość i solidarność.
Te wartości i zasady ludzie żyjący wiele pokoleń temu, zakotwiczali we wnioskach i prawdach płynących z religii. Następnie w ramach długiego ciągu pokoleń, wychowania dzieci, kształtowania się społecznej praktyki, obyczajów i kultury, te wartości i zasady stały się częścią życia i myślenia ludzi, niejako immanentną, naturalną. Stąd ludzie znajdują to, jako rzeczy – naturalne, gdy naturalne są doznania bólu i przyjemności, sytości i zmęczenia, ale już nie prawda, dobro, sprawiedliwość.
Dzięki temu przeniknięciu do życia i umysłowości ludzi owych wartości, możliwe było abstrahowanie od ich religijnych źródeł. Można powiedzieć – Popatrzcie. Bóg już nie jest do niczego potrzebny, możemy żyć dobrze bez niego. – I Bóg w świadomości ludzi zaczął umierać – jak to zwiastował Nietsche. – Żyjemy na oparach chrześcijaństwa – pisał niemiecki filozof. I tak właśnie było i po części tak jest, tam gdzie religijność się próbuje oficjalnie rugować. Żyjemy na oparach chrześcijaństwa – my na Zachodzie.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS