Przy okazji świąt wielkanocnych, ale też w związku z szalejącą cały czas pandemią koronawirusa, głównym motywem życzeń i zwykłych rozmów jest nadzieja.
Przy czym każdy tę nadzieję inaczej rozumie i każdy inne pragnienia przy tej okazji wygłasza. Jedni mają nadzieję, że ten rząd wytrwa jak najdłużej, inni mają nadzieje drastycznie odmienne – że upadnie na dniach; jedni nadzieje wiążą z odmrożeniem gospodarki, inni z nadzieją oczekują na wakacje i upragnione loty za granicę. Jedni mają nadzieję “nigdy nie zachorować” na covida, inni życzą sobie, by udało im się przejść ten czas jak najłatwiej; jedni z nadzieją witają informacje o szczepionkach, inni – dla odmiany – mają nadzieję, że “ten cyrk szlag trafi”.
I popatrzcie, jedna nadzieja i aż tyle oczekiwań! Czy jest w tym konglomeracie poglądów jakiś wspólny mianownik? Jest! To właśnie nadzieja. Jest na tyle uniwersalna i pojemna, że każdy z nas znajdzie pod parasolem nadziei fragment świata, o którym marzy, do którego tęskni.
Odwołując się do drastycznych przykładów – nadzieję na ocalenie mieli ci, którym waliły się domy podczas niemieckich nalotów w 1939 r., jak i ci, których członkowie rodzin byli katowani w ubeckich mordowniach w 1947 r.. Nadzieję na lepszą przyszłość mieli robotnicy w Stoczni Gdańskiej w 1980 r. i ci którzy wychodzili na wolność w latach stanu wojennego.
W końcu każdy z nas ma swoje małe nadzieje: że będzie zdrowy, że jego dzieci znajdą swoje miejsce w życiu, że zdobędzie sukces na miarę jego zawodowych oczekiwań. Nieważne co to jest – nadzieja zawsze jest motorem do “lepiej”, do “więcej”, do “dalej”. Nie gniew, o którym kiedyś pisałem rozczarowany jedną z książek pod tym samym tytułem, ale właśnie nadzieja jest motorem do zmian – tych dużych społecznych i tych małych prywatnych.
Oczywiście, nadziei towarzyszy czasami gniew, jako niezgoda na zastaną niesprawiedliwość i nieporządek, ale gdy gniew wyparuje, musi być paliwo, które motywuje do dalszych wyzwań.
Dlatego też uważam, że niezwykle potrzebni – w tych trudnych czasach zwłaszcza – są ambasadorowie nadziei. Nie fircykowaci wesołkowie, ale mądrzy głosiciele nadziei. Uparcie wskazujący jasny punkt na drodze w ciemnościach. I jednocześnie uważam, że niezwykle potrzebna jest zapora (wiele zapór) przed niszczycielami nadziei – tej dużej społecznej i tych małych prywatnych. Oni są równie niebezpieczni jak gwałciciele i mordercy, bo niszczą nas równie skutecznie, choć dłużej.
Złe czasy miną – taką mam nadzieję – i nie wiem w tej chwili, czy powrócimy do “starych czasów” (i co to miałoby oznaczać), czy może czeka nas “nowy początek” (i tu z pytaniem co to ma oznaczać), ale wiem, że owi ambasadorowie nadziei będą potrzebni na długo, do depresje i podobne stany, których nawet nie umiem nazwać, będą działać jak bomba z opóźnionym zapłonem…
Jeśli takich ambasadorów nadziei nie widzimy wokół siebie, to może warto samemu w takiego się przeistoczyć? Nastaje czas dla ambasadorów nadziei…
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS