„Budujmy mosty, a nie mury!” Warszawianka Roku pisze felieton. Przeczytajcie!

W poniedziałek wieczorem wydarzyła się magia! Sojuszniczka osób z niepełnosprawnościami, osoba daleka od mainstreamu, bez wielkich zasięgów została laureatką konkursu Warszawianka Roku organizowanego przez Miasto Stołeczne Warszawa! To ja! Wczoraj w jednym z artykułów zostałam nazwana „pożyteczną okularnicą” – tak jest, wszystko się zgadza! Moim marzenie o byciu pożyteczną spełniło się już kilka lat temu, pracuję ciężko, a teraz owoce tej pracy u podstaw zostają docenione. Dziękuję ! Jednak moja piękna statuetka i honorowy tytuł nie będzie miał żadnego znaczenia, jeśli nie przekuję tego chwilowo wzmożonego zainteresowania moją osobą w coś konkretnego. A teraz konkretnie trzeba głośno, ale rzeczowo rozmawiać o sytuacji opiekunów/ek osób z niepełnosprawnością – ich prawie do podejmowania pracy zarobkowej bez ryzyka utraty świadczenia, które powinno być potraktowane jako rekompensata deficytów wynikających z trudnej sytuacji, a nie jako środki do życia! Walka o prawo do pracy zarobkowej to walka o godność człowieka! A za 2119 nie ma szans na godne życie!

I jeszcze słowo. Za każdym takim przedsięwzięciem stoją ludzie. Czasem dla wielu niewidzialni , bo na świeczniku pozostają inni. Dziękuję więc niesamowitym Aleksandra Bondyra, Aleksandra Trocka i całej Waszej ekipie. Wspomnienie tego wieczoru zostanie ze mną na zawsze.