Nieprzyzwoicie bogaty biznesmen stwierdza, że chce wyprodukować film, żeby zostało coś po nim na tym świecie. Kupuje więc prawa do popularnej książki, zatrudnia ekscentryczną reżyserkę, która z kolei wybiera do projektu dwóch kompletnie różnych, reprezentujących odmienne style aktorów i każe im ćwiczyć pod swoim okiem. Chłopaki nie dogadują się już od pierwszego spojrzenia na siebie nawzajem…
Nie wiem, kto u nas zdecydował się na tłumaczenie “Competencia oficial” jako “Boscy”. Jasne, obaj aktorzy – zarówno ci prawdziwi, jak i w filmie – są na swój sposób boscy w swoich rolach, ale ciężko powiedzieć żeby polski tytuł oddawał filmowi sprawiedliwość, czy choćby pobieżnie sugerował, o czym jest. A jest to rywalizacja dwóch aktorów, Felixa oraz Ivana (Antonio Banderas i Oscar Martinez). O palmę pierwszeństwa, o względy reżyserki, Loli (Penelope Cruz), o głupie ego. Panowie poddawani są regularnym torturom, które mają wyciągnąć z nich żywe emocje. Po jakimś czasie zaczynają się jej jednak odgryzać – choć w sumie bardziej sobie nawzajem, a ona dostaje tylko rykoszetem. Jaki ma to wszystko związek z filmem w filmie? Bezpośredni i nierozerwalny.
Boscy (2021) – recenzja filmu [Kino Świat]. Artystyczna komedia?
Mój największy problem z nowym filmem duetu Mariano Cohn i Gaston Duprat to jego przesadnie artystyczny, miejscami lekko pretensjonalny ton. Niebanalne ujęcia z wykorzystaniem luster, samolot lecący po niebie, odbity od szklanego blatu stołu, przy pustym fotelu, w którym powinna siedzieć pani reżyser, to klasa sama w sobie, do kompletu pociągnięta komediowym pędzlem. Ale czemu miały służyć scena ze skądinąd ładną dziewczyną – z którą wiąże się też jedna z bardziej zabawnych scen w całym filmie – tańczącą przed Lolą, albo sama reżyserka wykonująca w wolnym czasie popularny taniec z “Fortnite’a”? Spoko, ja tak nie potrafię, więc brawa dla Penelope, ale czemu ta scena miała służyć? Pokazać, że Lola jest… Specyficzna? To już dobitnie obrazuje reszta filmu. Więc co? Takie zapychacze w blisko dwugodzinnym filmie to trochę nie w dobrym tonie.
Na szczęście scenariusz obu reżyserów i dodatkowo brata jednego z nich, Andresa Duprata częściej trafia, niż nie trafia. Otwierająca film dyskusja między bogatym biznesmenem, Humberto Suarezem (Jose Luiz Gomez) i jego asystentem, Matiasem (Manolo Solo) nie kupiła mnie zupełnie i obawiałem się, że cały film będzie komedią wetkniętą głęboko w cudzysłów, z którego próbując się rozpaczliwie wydostać, będzie jedynie zagrzebywać się głębiej. Na szczęście przestrzeliłem o dobry kilometr, bo film jest naprawdę zabawny. I to zazwyczaj nie w jakiś tani, żerujący na naszych najniższych instynktach sposób, ale subtelny, wyczekany i wypracowany. Cały monolog na temat choroby Felixa i jego późniejsza puenta, scena pod głazem – to żarty solidnie zaprojektowane i następnie umieszczone w odpowiednich miejscach scenariusza. Oczywiście zdarza się również humor bardziej natychmiastowy (choć również wcale nie biorący się z nieba, a odpowiednio zawczasu przygotowany). Żartami wypełnione są prawdopodobnie wszystkie sceny w filmie i większość z nich powinna trafić do lwiej części publiczności.
Boscy (2021) – recenzja filmu [Kino Świat]. Teatr trójki aktorów
Lecz dzisiejszy film to nie tylko śmiech. To również drobiazgowo zaplanowany scenariusz, który długo nie zdradza w bezpośredni sposób swoich zamiarów i wirtuozerii. Lecz kiedy widz w końcu dostrzeże, jaki niecny plan wymyślili sobie scenarzyści i jak Lola zapowiada go już na samym początku tej historii, ciężko jest nie być pod wrażeniem. Czapki z głów. Gdyby tylko każda komedia mogła być równie niewymuszenie zabawna i do tego tak pieczołowicie skonstruowana.
Lubię filmy z niedużą obsadą. Wymagają pokazania nieprzeciętnego, aktorskiego warsztatu, jeśli ma być w ogóle mowa o jakimś tam sukcesie. Pomaga również oczywiście mocny scenariusz, ale ten, jak już wspominałem, mamy zapewniony. A jak spisują się aktorzy? Jeśli już samo wymienienie kto zaszczyca nas swoją obecnością na ekranie nie wystarczy za rekomendację, to spieszę donieść, że cała trójka aktorów w głównych rolach spisuje się wyśmienicie. Ktoś zaraz powie, że Banderas przecież gra dokładnie tak samo jak zawsze i, cóż, jest w tym trochę prawdy. Ale robi to doskonale, dając widzom zarówno radość, jak i potrafiąc wywołać smutek i współczucie. Martinez doskonale portretuje wielkiego aktora, którym targają sprzeczne emocje, który jest w głębi duszy niesamowicie zakompleksiony i zwyczajnie zazdrosny o międzynarodowy sukces swojego kolegi z planu, choć prędzej się spali, niż przyzna, że tak jest. A Penelope? Jest dziwna. Tak wybitnie. Ale dzięki temu bardzo angażująca. No i piękna, jak zawsze.
Zaznaczę jednak jeszcze na zakończenie, że w przeciwieństwie do znacznie prostszych i bardziej bezpośrednich klasycznych komedii, do których lubimy wracać, “Boscy” jest filmem raczej jednorazowym. Obejrzeć, pośmiać się, docenić i żyć dalej. Miejscami można odczuć, że twórcy postawili bardziej na formę, niż treść, lecz są to tylko pojedyncze momenty. Jeśli ktoś ma ochotę na komedię bardziej ambitną niż żarty o pierdzeniu i przewracanie się o własne nogi, to polecam.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS