„Balladyna” w reżyserii Adamczyka. Czas na merytoryczne zmiany w Teatrze Telewizji

Akcja „Balladyny” dzieje się „za czasów bajecznych, koło jeziora Gopła” (tam urodził się Piast Kołodziej, protoplasta rodu Piastów, a Jan Długosz nazywał jezioro Morzem Polaków). Świat baśniowy miesza się z realnym. Wiodą w nim prym Goplana, nimfa królowa Gopła (Lidia Sadowa) szaleńczo zakochana w Grabcu, synu zakrystiana (Grzegorz Daukszewicz) i ziemianka Balladyna (Katarzyna Ucherska), równie namiętnie pożądająca doczesnych zaszczytów. Pierwszym z nich jest poślubienie Kirkora, pana zamku (Adrian Zaremba), który zabierze ją z ubogiej chaty matki (Dorota Chotecka). To popycha ją do pierwszej zbrodni – zabicia siostry Aliny (Paulina Szostak). Ale przyjdą też kolejne…

Dramat romantyczny w pięciu aktach napisany został przez Juliusza Słowackiego w Genewie w 1834 roku, a wydany w Paryżu w 1839. Jednak na sceniczną prapremierę „Balladyna” musiała czekać aż 23 lata. Doszło do niej 7 marca 1862 roku w Teatrze im. Stanisława hr. Skarbka we Lwowie.

Sztuka doczekała się wielu odczytań znanych reżyserów – w 1935 zrealizował ją w Stołecznym Teatrze Powszechnym w Warszawie Iwo Gall, a w 1938 w warszawskim Teatrze Narodowym – Juliusz Osterwa. Wśród realizatorów byli Tadeusz Kantor, Karol Frycz, Krystyna Skuszanka, Lidia Zamkow. Później m.in. Rudolf Zioło, Janusz Wiśniewski, Krystyna Meissner, Anna Augustynowicz.

Po raz pierwszy dla Teatru TV zrealizował ją ze studentami warszawskiej PWST Aleksander Bardini w 1954 roku. Później: w 1970 – Ewa i Czesław Petelscy, w 1982 – Olga Lipińska, po raz ostatni, w 1993 – Janusz Wiśniewski.

W zapowiedzi najnowszego spektaklu na FB, Kalina Cyz, szefowa Teatru TV zachęca: „Mogę obiecać, że jest to bardzo nowoczesne odczytanie tego dzieła”. Deklaracja na wyrost, bo reżyser Wojciech Adamczyk nie przenicował klasycznego dzieła, odczytując go na nowo w sposób odkrywczy, jak zrobił to w 1974 roku Adam Hanuszkiewicz na deskach Teatru Narodowego w Warszawie. Hanuszkiewicz zrezygnował wówczas z baśniowości zapisanej przez autora na rzecz uwspółcześnienia pełnego fajerwerków. Dość przypomnieć, że na zakup jeżdżących po specjalnie wybudowanym torze motocyklach marki Honda przyznał dewizy sam minister kultury, a kostiumy z założenia współczesne inspirowane były kulturą masową.

Czytaj więcej

Wojciech Adamczyk już się próbował z oryginalnym utworem Słowackiego w Teatrze Powszechnym w Łodzi w 1998 roku. Znacznie bardziej znany jest jednak jako reżyser serialu „Ranczo” czy „Dziewczyny ze Lwowa”, którymi zajmował się przede wszystkim przez wiele ostatnich lat. W jego wersji akcja „Balladyny” toczy się w bliżej nieokreślonym czasie zaprzeszłym, w którym świat realny przenika się z baśniowym. Przyjazna dla wyobraźni minimalistyczna, ale i nastrojowa scenografia zamglonego lasu, pałacu, chaty (Marek Chowaniec) zostawia przestrzeń dla namiętności, od których aż buzuje w utworze Słowackiego. Nie ma ich jednak zbyt wiele w obecnej realizacji, a bez kreacyjnego wkładu wykonawców głównych ról historia opowiedziana przez Słowackiego jest tylko jedną z wielu przypowiastek o starciu Dobra ze Złem. Są za to w tej „Balladynie” efekty baśniowe w stylu czarodziejskich gestów rąk zwizualizowanych poprzez dźwiękowe obłoczki. Goplana przemienia Grabca w drzewo, Skierka robi coś z niczego, czyli krzak malin, z którego zrywa je Alina – to jednak efekty bardziej z bajki dla dzieci.

Jednym z podstawowych problemów realizacyjnych jest niestabilna kamera (zdjęcia Łukasz Łasica) i poruszający się obraz. Do tego, od czasu do czasu, aktorzy wygłaszają pojedyncze kwestie do kamery. Dialogi nie raz i nie dwa kamera masakruje pokazując twarze bohaterów bez związku z rozgrywa … czytaj dalej

Reakcja

0%0Pozytywnie0%0Neutralnie 0%0Negatywnie

Twoje emocje

0%0Lubię to!

0%0Super0%0Ekscytujący 0%0Ciekawy0%0Smieszny0%0Smutny0%0Wściekły0%0Przerażony0%0Szokujący0%0Wzruszający0%0Rozczarowany0%0Zaskoczony

Co sądzisz?

0%0Prawda0%0Manipulacja0%0Fake news

0

0Ulub

Oryginalne źródło ZOBACZ