Aż 225 mln hipochondryków na świecie. Psycholog tłumaczy, jak im pomóc

Zobacz również:

Dlaczego niektórzy tęsknią za chorobą?

Osoby cierpiące na zaburzenia hipochondryczne często najpierw zgłaszają się do lekarza rodzinnego, który po analizie wyników badań, nie wykazujących odstępstw od normy, stara się uspokoić pacjenta, zapewniając, że nie ma powodów do niepokoju. Ten z kolei często nie dowierza i w tej samej kwestii zwraca się o pomoc do innego lekarza. Ostatecznie część pacjentów decyduje się na konsultację z odpowiednim specjalistą – diagnoza zaburzeń hipochondrycznych powinna nastąpić bowiem w gabinecie psychologa lub psychiatry. Specjalista dokonuje jej na podstawie rozmowy i obserwacji, a także przeprowadza właściwe testy.

Diagnoza i psychoterapia lęku o zdrowie to trudne procesy, często o bardzo złożonym podłożu, które wymagają współpracy ze specjalistą w dziedzinie zdrowia psychicznego – psychiatrą lub psychoterapeutą. Nie rekomenduje się stawiania sobie samodzielnej diagnozy, lecz udanie się po profesjonalną pomoc. Diagnozowanie “na własną rękę” może jeszcze bardziej nakręcić spiralę lęku, a w konsekwencji pogorszyć stan pacjenta – komentuje psycholożka i psychoterapeutka Natalia Kocur.

Zobacz również:

Nie warto być hipochondrykiem. To szkodzi zdrowiu

Badania potwierdzają wysoką skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej w leczeniu hipochondrii, pomagając rozpoznać i poradzić sobie z trudnymi emocjami oraz fałszywymi założeniami. Terapeuta indywidualnie pracuje z pacjentem, ucząc go zrozumienia roli lęku w jego życiu i redukcji stresu.

Terapia pozwala przenieść myśli pacjenta od nadmiernej koncentracji na własnym ciele na inne zadania, ułatwiając codzienne funkcjonowanie. Proces ten może pomóc odnaleźć przyczynę hipochondrii, zrozumieć, czy wiąże się z nią zaburzenie lękowe oraz uzyskać równowagę psychiczną.

Z kolei farmakoterapia może wyciszać objawy, pomagając skoncentrować się na terapii. Leczenie to bywa długie i wymaga cierpliwości, ale może przynieść zamierzone efekty.

Ważnym aspektem w procesie leczenia jest wsparcie społeczne. Rodzina i przyjaciele mogą pomóc osobie chorującej poprzez empatię i zrozumienie. Należy jednak zachować równowagę, nie dając przyzwolenia na ciągłe skupianie się na stanie zdrowia chorego kosztem swojego życia.

Mając w swoim otoczeniu osobę, która cierpi z powodu zaburzenia z lękiem o zdrowie, warto unikać niekończących się dyskusji na temat jej objawów i kierować rozmowy z nią na inne tematy. Kluczowe jest przede wszystkim zmotywowanie takiej osoby do zgłoszenia się do psychoterapeutki lub psychoterapeuty, którzy są specjalistami w pracy z zaburzeniem lęku o zdrowie i dostarczą profesjonalnej pomocy

Natalia Kocur, psycholożka i psychoterapeutka

Zarówno rodzina, jak i system opieki zdrowotnej muszą działać wspólnie, aby zapewnić odpowiednie środki diagnostyczne i terapeutyczne, które mogą przynieść ulgę i odbudować zdrowie psychiczne pacjentów.