Paryż to miasto legendarnych marek: Chanel, Christian Dior, Lanvin, Celine, Chloe i Saint Laurent. To tutaj można spotkać Karin Roitfeld czy Natalię Vodianovą. W Paryżu swoje najlepsze prace tworzyli Karl Lagerfeld, Jean-Paul Gaultier, Coco Chanel, Louis Vuitton, Pierre Cardin, Hubert Givenchy i Emanuel Ungaro
To jedno z nielicznych miejsc w Europie, gdzie można nauczyć się projektowania na najwyższym poziomie, nawet na ulicy. Paryż otwiera wszystkie drzwi. To miasto dostarcza inspiracji, uczy sztuki charakterystycznej „swobodnej elegancji” i pozwala zanurzyć się w świecie prawdziwego francuskiego szyku
Coco Chanel
Gabrielle Boner Chanel była córką niezamężnej kobiety, Jeanne Devollet, pracującej w pralni w „charytatywnym szpitalu prowadzonym przez siostry opatrzności” w Saumur we Francji. Była drugą córką Devollet. Jej ojciec, Albert Chanel, był ulicznym sprzedawcą, który sprzedawał odzież roboczą i bieliznę. Prowadził koczowniczy tryb życia, podróżując z jednego miasta do drugiego, podczas, gdy jego rodzina musiała mieszkać w zrujnowanych mieszkaniach. W 1884 rodzice Coco pobrali się. W chwili urodzenia nazwisko Chanel zostało wpisane do oficjalnego rejestru jako „Chasnel”. Matka dziewczyny nie mogła uczestniczyć w rejestracji, ponieważ źle się czuła, a sam Albert został zarejestrowany jako „przenoszący się z miejsca na miejsce”. Pod nieobecność obojga rodziców nazwisko dziecka, prawdopodobnie z powodu błędu technicznego, zostało napisane nieprawidłowo.
Christian Dior
Rodzina Diora miała nadzieję, że Christian zostanie dyplomatą. Jednak Christian był osobą o duszy artysty i chciał zaangażować się w biznes modowy. Aby zarabiać poza domem, sprzedawał swoje projekty ubrań, każdy kosztował około 10 centów. W 1928 roku Dior opuścił szkołę i otrzymał od ojca pieniądze, które przeznaczył na sfinansowanie małej galerii sztuki, w której wraz z przyjacielem sprzedawał dzieła sztuki. Trzy lata później, po śmierci matki Diora i jego brata oraz katastrofie finansowej, która dotknęła rodzinny biznes podczas Wielkiego Kryzysu, w którym jego ojciec stracił kontrolę nad «Dior Frear», galeria musiała zostać zamknięta. Od tego czasu do 1940 roku, kiedy został powołany do służby wojskowej, Christian pracował z projektantem mody Robertem Pidgetem.
Yves Saint Laurent
W 1953 Saint Laurent zgłosił trzy swoje szkice do konkursu dla młodych projektantów. Zdobył pierwsze miejsce i został zaproszony na uroczystość, która odbyła się w Paryżu w grudniu tego samego roku. Podczas pobytu razem z matką w Paryżu spotkali się z Michelem de Brunhoff, redaktorem naczelnym francuskiego wydania magazynu Vogue. De Brunhoff był znany w środowisku ze wspierania nowych talentów. Redaktor był zdumiony szkicami, które przyniósł ze sobą Yves Saint Laurent. Redaktor zdał sobie sprawę, że Laurent zostanie projektantem mody. Ostatecznie Saint Laurent rozważył propozycję Brunhoffa zapisania się na kursy w Haute Couture Union, która regulowała branżę modową, a także zapewniała szkolenia dla swoich pracowników.
Pierre Cardin
Cardin założył własny dom mody w 1950 roku. Jego kariera rozpoczęła się, gdy stworzył około 30 kostiumów na „imprezę stulecia” – bal maskowy, który odbył się 3 września 1951 roku w Palazzo Labia w Wenecji. Organizatorem był właściciel Palazzo – Carlos de Beistey. W 1953 r. Cardin zaczął projektować odzież high fashion. Pierre został pierwszym światowej sławy projektantem, który trafił na japoński rynek mody podczas swojej podróży w 1959 roku. W 1959 roku został wyrzucony z Haute Couture Union za to, że był jedynym projektantem mody w Paryżu, który wprowadził kolekcję gotową do noszenia dla domu towarowego Printemps. Wkrótce jednak został przywrócony. W latach 60. Cardin zaczął tworzyć to, co dziś naturalne w kolekcjach, czyli loga.
Hubert Givenchy
W 1952 roku Hubert Givenchy otworzył własny dom mody w Plaine Monceau w Paryżu. Później nazwał swoją pierwszą kolekcję „Bettina Graziani” na cześć topowej paryskiej modelki tamtych czasów. Pomimo bardziej konserwatywnych projektów niż moda Diora, jego styl cechowała innowacyjność. W wieku 25 lat został najmłodszym projektantem postępowej paryskiej mody. Jego pierwsze kolekcje, ze względów finansowych, charakteryzowały się wykorzystaniem bardzo tanich tkanin, ale ich projekty zawsze były ciekawe. Audrey Hepburn, późniejsza wybitna zwolenniczka mody Givenchy, i on sam spotkali się w 1953 roku podczas kręcenia filmu «Sabrina». Uszył prawie całą garderobę jej ubrań, które nosiła podczas kręcenia filmu.
Jean Paul Gaultier
Gaultier był dyrektorem kreatywnym domu mody «Hermes» od 2003 do 2010 roku. W przeszłości brał udział w kręceniu programu telewizyjnego «Eurotresh». Jean-Paul Gaultier nigdy nie studiował kierunków związanych z projektowaniem. Zamiast tego, w młodym wieku zaczął wysyłać swoje szkice do słynnych projektantów mody. Pierre Cardin był pod wrażeniem jego talentu i zatrudnił go jako asystenta w 1970 roku. Następnie Gaultier współpracował z Jacquesem Esterelem w 1971 roku, a nieco później, w tym samym roku, z Jeanem Patou. Następnie, w 1974 roku, Gaultier zarządzał również butikiem Pierre Cardin w Manili. Jego pierwsza niezależna kolekcja została wydana w 1976 roku, a styl, który go charakteryzuje, zaczął się wyłaniać od 1981 roku. Projektant od lat znany jest jako „nieznośne dziecko francuskiej mody”.
Jacques Fath
Jako projektant samouk, który nauczył się swojego rzemiosła, uczestnicząc w wystawach muzealnych i studiując książki o modzie, Fath zatrudnił kilku młodych projektantów jako asystentów i uczniów, z których niektórzy później założyli własne domy mody, w tym: Hubert de Givenchy, Guy LaRouche i Valentino Garavani . Popularny i czasami innowacyjny projektant znany ze swojego statusu projektanta mody dla „Wspaniałych młodych Paryżan”, Jacques Fath używał w swoich pracach materiałów takich jak konopie i cekiny wykonane z łupin orzecha włoskiego i migdałów. Jego kolekcja z 1950 roku nosiła nazwę „Lili”, a prezentowane w niej spódnice miały kształt kwiatu.
Christian Marie Marc Lacroix
W 1987 roku Christian Lacroix otworzył własny dom mody. Zaczął produkować kolekcje ready-to-wear w 1988 roku, czerpiąc inspiracje z różnych kultur. Krytycy zauważyli, że wydawał się rozumieć, jakiego rodzaju ubioru potrzebują kobiety z klasy robotniczej. W 1989 roku Lacroix wraz ze swoją kolekcją gotowych ubrań rozpoczął produkcję biżuterii, torebek, butów, okularów, szalików i krawatów. W tym samym roku otworzył butiki w Paryżu, Arles, Aix-en-Provence, Marsylii, Londynie, Genewie i Japonii. Wkrótce stają się sławny dzięki swoim bogatym kreacjom fantasy, w tym krótkiej spódnicy w stylu grzybowym (le pouf), różowym nadrukom i niskim dekoltom.
Sonia Rykiel
W wieku 17 lat została zatrudniona do dekoracji witryny sklepu tekstylnego. W 1953 roku Sonya wyszła za mąż za Sama Rykiela, właściciela butiku z eleganckimi ubraniami. W 1962 roku nie mogła znaleźć ani jednego miękkiego swetra do noszenia podczas ciąży i wykorzystała dostawcę swojego męża z Wenecji, aby stworzyć swój własny. Tym samym rozpoczęła się jej przygoda z modą. Sonia Rykiel stworzyła swoje pierwsze sukienki ciążowe, a także maleńki sweterek „Poor Boy’s Sweater”, który projektantka zaczęła sprzedawać pod marką swojego męża Laura. „Poor Boy’s Sweater” pojawił się na okładce magazynu o modzie „Elle” i rozsławił Rykiel; z tego powodu Amerykanie nadali jej tytuł „Królowej Dzianiny” w 1967 roku. Od tego czasu kontynuuje eksperymenty, poszerzając swoje kolekcje.
Emanuel Ungaro
W wieku 22 lat Emanuel przeniósł się do Paryża. Trzy lata później projektant zaczął tworzyć ubrania dla Domu Mody Cristobal Balensjaga, co kontynuował przez trzy lata; potem opuścił dom mody Balenciaga i zaczął pracować dla projektanta André Curege. Cztery lata później, w 1965 roku, z pomocą szwajcarskiej artystki Soni Knapp i Heleny Bruny Fassio, Emanuel Ungaro otworzył własny dom mody w Paryżu. Projektant wypuścił swoją pierwszą męską kolekcję, Ungaro Uomo. W 1973 roku stworzył swoje pierwsze perfumy. Zaś niepowtarzalny zapach „Diva” dziesięć lat później. Następnie ukazały się «Senso» (1987), «Ungaro» (1991) i «Emanuel Ungaro» dla mężczyzn (1991). W 1996 roku nawiązał współpracę z renomowanym projektantem obuwia Salvatore Ferragamo. W 1997 roku Ungaro, Ferragamo i Bulgari wspólnie założyli nową firmę: „Fragrances of Emanuel Ungaro”, która wydała nowe perfumy „Fleur de Diva” (1997), „Desnuda” (2001) i „Apparition” (2004).
Louis Vuitton
Odległość z rodzinnego miasta do Paryża wynosiła ponad 400 kilometrów, które młody człowiek pokonał pieszo. W drodze do Paryża przyszły projektant kilkakrotnie podejmował pracę na pół etatu, aby zebrać fundusze na dalszą podróż. W stolicy Francji został uczniem stolarza – pakowacza sukien damskich należących do osób ze znanych rodzin. Ze względu na to, że dobrze się ugruntował w swojej dziedzinie, Napoleon III wyznaczył Vuittona na pakowacza sukien swojej żony, cesarzowej Eugenii de Montijo. Dzięki swojemu doświadczeniu z francuską rodziną królewską opanował zaawansowaną wiedzę na temat tworzenia dobrych walizek podróżnych. Właśnie wtedy zaczął tworzyć modele własnego bagażu, kładąc podwaliny pod założenie firmy.
Konstantin Miro
stylista i projektant mody
prowadzi autorską
Pracownię & Showroom
tel. +48 781 313 892
Napisz do mnie: [email protected]
Komentarze
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS