Nauka i religia, często postrzegane jako różne dziedziny, łączy wspólne pragnienie zrozumienia tajemnic istnienia. Podczas gdy nauka bada to, co fizyczne i obserwowalne, religia zagłębia się w to, co metafizyczne i duchowe. Splątanie kwantowe, zjawisko obserwowane na poziomie kwantowym, stanowi intrygujące skrzyżowanie, które podważa z góry przyjęte pojęcia i zachęca do bardziej zniuansowanego dialogu między tymi pozornie odmiennymi polami.
Jedność poza przestrzenią i czasem: Splątanie kwantowe to zjawisko w fizyce kwantowej, w którym cząstki łączą się ze sobą w taki sposób, że stan jednej cząstki natychmiast wpływa na stan drugiej, niezależnie od odległości je dzielącej. To natychmiastowe połączenie podważa nasze tradycyjne rozumienie przestrzeni i czasu, sugerując głębokie wzajemne powiązania, które wykraczają poza granice naszej zwykłej percepcji.
Nauki religijne często podkreślają wzajemne powiązania wszystkich rzeczy, zachęcając do jedności wśród różnorodności. W podobnym duchu splątanie kwantowe implikuje fundamentalną jedność leżącą u podstaw różnorodności cząstek we Wszechświecie. Ta jedność rezonuje z duchową koncepcją świadomości zbiorowej lub jedności kosmicznej, gdzie każda indywidualna istota jest nierozerwalnie połączona z całością.
Jeśli splątanie kwantowe obejmuje wzajemnie powiązany taniec na poziomie subatomowym, co to mówi o roli ludzkości w tej wielkiej symfonii? Religie często utrzymują, że ludzie nie są zwykłymi obserwatorami, ale aktywnymi uczestnikami rozgrywającego się kosmicznego dramatu. Splątanie kwantowe, wraz z sugestią wzajemnych powiązań, zmusza nas do zastanowienia się nad naszą rolą w kształtowaniu struktury rzeczywistości, wpływaniu na bieg wydarzeń poprzez naszą zbiorową świadomość.
Tradycje religijne często mówią o sferach wykraczających poza to, co obserwowalne, zagłębiających się w to, co niewidzialne i mistyczne. Fizyka kwantowa bada także niewidzialny świat cząstek subatomowych, kwestionując nasze postrzeganie rzeczywistości. Podobieństwo między poszukiwaniem tego, co niewidzialne, zarówno w sferze religijnej, jak i naukowej, zachęca nas do rozważenia możliwości, że te pozornie przeciwstawne punkty widzenia mogą w rzeczywistości zbiegać się w poszukiwaniu głębszej prawdy.
W tym kontekście warto wspomnieć książkę “Tao Fizyki” autorstwa Fritjofa Capry Wydana po raz pierwszy w 1975 roku, stanowi przełomowe dzieło łączące świat fizyki nowoczesnej z wschodnim mistycyzmem. Capra, będący fizykiem, w swojej książce eksploruje paralele między nowoczesną fizyką a mistycyzmem Wschodu, co uczyniło tę książkę bestsellerem w Stanach Zjednoczonych, przetłumaczonym na 23 języki
W przedmowie do pierwszego wydania, cytowanej również w kolejnych edycjach, Capra opisuje swoją walkę z pogodzeniem teoretycznej fizyki z mistycyzmem Wschodu, przy czym na początku jego podróży do zrozumienia tych pojęć pomogły mu “rośliny mocy” lub psychodeliki. Inspiracją były również rozmowy z Wernerem Heisenbergiem w 1972 roku, podczas których Capra przedstawił mu swój manuskrypt. Heisenberg wyraził zainteresowanie i otwartość na te idee, zauważając, że podczas swojej pracy nad teorią kwantową rozmawiał o filozofii indyjskiej z Rabindranathem Tagore w Indiach, co pomogło mu w pracy nad fizyką. Podobnie Niels Bohr miał doświadczenia w Chinach, które wpłynęły na jego myślenie.
Capra w swojej książce i w późniejszych pracach, takich jak “Ukryte Połączenia”, “Punkt Zwrotny” i “Sieć Życia”, rozszerza argument o związku między mistycyzmem Wschodu a współczesnymi odkryciami naukowymi. Proponuje, że mistycyzm Wschodu może również dostarczać językowych i filozoficznych narzędzi potrzebnych do stawienia czoła największym naukowym wyzwaniom.
Warto też wspomnieć koncept tańca Sziwy, przedstawiony w “Tao Fizyki” Fritjofa Capry. Jest to użyte jako metafora do zilustrowania zjawisk obserwowanych w fizyce kwantowej. Capra nawiązuje do obrazu Shivy Nataraja, boga tańca w hinduizmie, aby przedstawić dynamiczną naturę rzeczywistości na poziomie subatomowym. Indyjski rząd, darując posąg Sziwy Nataraja CERN, uznał znaczenie tej metafory dla tańca cząstek subatomowych badanych przez fizyków CERN.
Capra w swoim artykule “Taniec Sziwy: Hinduskie spojrzenie na materię w świetle nowoczesnej fizyki”, opublikowanym w 1972 roku, po raz pierwszy przedstawił równoległość między tańcem Sziwy a tańcem cząstek subatomowych. Taniec Sziwy stał się centralną metaforą w międzynarodowym bestsellerze Capry, ilustrując, jak fizyka nowoczesna ujawniła, że rytm tworzenia i niszczenia jest nie tylko widoczny w zmianie pór roku i narodzinach oraz śmierci wszystkich żywych istot, ale stanowi też istotę nieorganicznej materii. Dla współczesnych fizyków taniec Sziwy jest więc tańcem materii subatomowej.
Ta metafora łączy starożytną mitologię, religijną sztukę i nowoczesną fizykę, demonstrując wizualne podobieństwa między starożytnymi obrazami tańczących Shiwów a wzorcami kosmicznego tańca, które są dzisiaj przedstawiane za pomocą najnowszej technologii.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS