Olimpijski rekord mamy za sobą! Pierwszy raz bowiem w dziejach IO dwa igrzyska miały miejsce w ciągu raptem… sześciu miesięcy: Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio zakończyły się w sierpniu, a Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Pekinie były w lutym. Do rekordu przysłużyła się pandemia. Swoją drogą należy mieć nadzieję, że ten specyficzny rekord nie będzie już pobity…
Występy Biało-Czerwonych w Chinach, niestety, trudno uznać za rekordowe. Zdobyliśmy raptem jeden medal – brązowy, a więc powtórzyliśmy wynik sprzed 66 lat, z ZIO we Włoszech, w Cortina d’Ampezzo w 1956 roku, gdzie skądinąd zdobyliśmy, pierwszy historyczny medal na igrzyskach zimowych (Franciszek Groń-Gąsienica w dwuboju klasycznym). Wraz z tymi igrzyskami sprzed blisko siedmiu dekad były to najgorsze igrzyska pod względem medalowym, choć oczywiście, dodajmy : na szeregu ZIO nie zdobywaliśmy żadnych medali – tak było przed II wojną światową, tak było na wielu Zimowych Igrzyskach po wojnie. Wystarczy powiedzieć, że od ZIO w Japonii ,w Sapporo w 1972 roku, gdzie po raz pierwszy wysłuchaliśmy „Mazurka Dąbrowskiego” za triumf Wojciecha Fortuny na dużej skoczni (to były normalne czasy, gdzie dzielono konkursy na skoczniach „średniej” i „dużej”, a nie „normalnej” i „dużej”, jak teraz, Jakby ta “duża” nie była normalna…) aż do ZIO w 2002 roku w USA, Salt Lake City przez trzydzieści lat mieliśmy na olimpijskim liczniku medalowym „zero”…
Boli nas ten wynik, choć z drugiej strony nie powinnyśmy być specjalnie zaskoczeni. Przecież w medalowych prognozach robionych przez Amerykanów tuż przez ZIO w ChRL wychodziło, że nie zdobędziemy tam żadnego medalu ! A jednak go mamy i choć z niego się cieszymy (brawo Dawid Kubacki!), to ma to wszystko słodko-gorzki smak. Przyzwyczaili nas bowiem nasi sportowcy do medalowego zimowego żniwa: na ZIO poczynając od 2002 roku, zdobywaliśmy zawsze więcej niż jeden medal, a na igrzyskach w 2010 w Kanadzie, w Vancouver i w Soczi, w Rosji w 2014 Biało-Czerwoni sześć razy stawali na podium. Przy czym triumfy na rosyjskiej ziemi smakowały szczególnie, bo aż cztery razy grano tam nam „Mazurka Dąbrowskiego” (przypomnę: dwa złota Kamila Stocha, jedno Justyny Kowalczyk i jedno sensacyjne Zbigniewa Bródki w łyżwiarstwie szybkim – nasz mistrz olimpijski sprzed ośmiu lat, strażak w cywilu na chińskich igrzyskach zakończył swoją sportową karierę). Ale przecież również cztery lata temu w koreańskim Pjongczangu było lepiej niż w Pekinie, bo mieliśmy „Mazurka Dąbrowskiego” dzięki Kamilowi Stochowi na dużej skoczni i brąz drużyny skoczków. Nie mówiąc już o Igrzyskach w 2002, 2006 i 2010 roku gdzie zdobywaliśmy odpowiednio: 2, 2 i 6 medali.
Oczywiście można i należy pochwalić polskich sportowców startujących po raz kolejny już na azjatyckich ZIO za ambicje, upór i wiele dobrych – często najlepszych w karierze – miejsc. To wszystko prawda i to trzeba publicznie docenić, tak samo, jak krzyczeć o krzywdzie naszej Natalii Maliszewskiej w short-tracku, której prawem kaduka nie dopuszczono do występu na jej koronnym dystansie, gdy Australijkę mającą też pozytywny test na COVID-19 jednak dopuszczono do zawodów w curlingu. To wszystko nie zmienia jednak sporego, nie ukrywajmy, niedosytu po naszym występie w ChRL. Nie jest to oczywiście winą ani Ministerstwa Sportu i Turystyki, które daje pieniądze na sport wyczynowy, ani PKOL-u, który koordynuje kwestie występów polskich olimpijczyków od strony logistycznej. Myślę, że czas na dokładną analizę tych igrzysk ze strony związków sportowych, których sportowcy uczestniczyli w ZIO w Pekinie. To konieczność.
Na inauguracyjnym posiedzenie Społecznej Rady Sportu minister Kamil Bortniczuk zapowiedział zmiany w systemie rozliczania związków sportowych w kontekście igrzysk zimowych: najlepszy czas na to jest tuż po ZIO, a nie już w trakcie przygotowań do następnych. Trzymam za to kciuki. Choć oceniam, jak chyba wszyscy polscy kibice nasze występy w ZIO z uczuciem sporego niedosytu, to należy indywidualnie pochwalić szereg sportowców, którzy dali z siebie wszystko. Brawa dla Dawida Kubackiego i Kamila Stocha, dla łyżwiarza szybkiego Patryka Michalskiego za jego czwarte i piąte miejsce (zabrakło mu do brązowego medalu 0,03 sec, a za drugim razem 0,08 sec). Szacun dla naszych alpejek, które po raz pierwszy w historii w komplecie zameldowały się w pierwszej “trzydziestce” – zwłaszcza brawa dla Maryny Daniel-Gąsienicy za ósme miejsce. Brawa dla naszych snowboardzistów: ich cała żeńsko-męska trójka w pierwszej ósemce (najlepszy wynik w historii u Panów!), przy czym Aleksandra Król miała niebywałego pecha, w ćwierćfinale rywalizując z mistrzynią olimpijska z Czech ( potem obroniła tytuł)– później się okazało, że rywalka, którą wcześniej o pół sekundy pokonała w eliminacjach zdobyła brązowy medal. Ta lista jest dłuższa. Wierzę, że sporo z tych zawodników powalczy o podium na ZIO 2026.
Z kronikarskiego obowiązku odnotowuję, że pod moim Patronatem Honorowym odbył się pierwszy turniej finałowy ME w Ice Speedwayu. Już trzeci rok z rzędu patronuję mistrzostwom naszego kontynentu na żużlu na lodzie…
*tekst ukazał się w „Słowie Sportowym” (28.02.2022)
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS