Pełny tytuł tego tekstu brzmi: Zenek Plech odszedł do „żużlowego nieba” tuż po Jurku Szczakielu. I jak Maradona ogrywał ZSRR…
Smutno. Odszedł Zenek Plech. Pisze: „Zenek”, bo miałem przyjemność i zaszczyt go znać, a potem przyjaźnić się, wielokrotnie rozmawiać o żużlu i nie tylko. Zenon miał talent na miarę Tomasza Golloba, zdobył aż 11 medali Mistrzostw świata: indywidualnie (brąz 1973, srebro 1979) oraz w drużynie i parach. Był też, wymieniam z pamięci, pięciokrotnym mistrzem Polski i bodaj ze trzy razy wygrał „Złoty Kask”. Miałem z nim szczególny kontakt. Gdy zdobywał w obecności 100 tysięcy ludzi swój pierwszy medal Indywidualnych Mistrzostw Świata i gdy w tym samym czasie jego kolega z Biało-Czerwonej drużyny, Jurek Szczakiel sięgał po pierwsze złoto IMŚ dla Polski – miałem 10 lat i właśnie wtedy zakochałem się w żużlu. Nie myślałem, że za 45 lat będę organizował (czytaj: szukał i znajdował sponsorów), aby na stadionie gdańskiego „Wybrzeża” zorganizować turniej upamiętniający 65. rocznicę urodzin „Super-Zenona” i 45 rocznicę właśnie tego jego medalu na Stadionie Śląskim.
Zresztą dobry kontakt miałem i mam z jego synem, Krystianem, którego już od paru lat wspieram przy organizacji międzynarodowych żużlowych mini-campów dla dzieciaków w Gdańsku – mieście, które stało się, po Gorzowie, drugą miłością Zenona.
Plech na żużlową wieczną wartę odszedł 25 listopada, niespełna trzy miesiącach po zmarłym 1 września Jurku Szczakielu. W 2018 roku odszedł Nowozelandczyk Ivan Mauger, sześciokrotny mistrz świata, który stał wtedy w 1973 w Chorzowie na podium IMŚ z dwoma Polakami.
Jurek i Zenon to były zupełnie dwie różne osobowości. Pierwszy – typ introwertyka. Nie łatwo było naciągnąć go na zwierzenia – ale jak już, to warto było posłuchać. Różne historie. Prawdę mówiąc, niektóre cały czas nie do druku. Zenon, przeciwnie, ekstrawertyk, ofensywny, lubiący wspominać i przede wszystkim telewizyjna gwiazda, bo przecież miał „gadane”. Obaj rywalizowali na torze. Ale też jeździli razem dla reprezentacji Polski . Wtedy, 45 lat temu, na Śląskim faworytem, nawet do złota wydawał się być Plech, który rok wcześniej, mając zaledwie 19 lat, jako najmłodszy w historii sięgnął po tytuł indywidulanego mistrza Polski. Prawdę mówiąc przez kolejne 48 lat nigdy złota IMP nie zdobył zawodnik młodszy od niego. Nawet Tomek Gollob pierwsze złoto – z ośmiu(!) IMP – zdobył jak miał lat 21 czy 22. A więc faworytem był Zenek i ś.p Jan Ciszewski, niezapomniany sprawozdawca piłkarski i żużlowy promował Plecha kosztem Szczakiela, gwoli prawdy, na granicy wytrzymałości. Wygrał jednak w wielkim stylu Szczakiel, który w barażu pokonał Nowozelandczyka. Ten bieg pamiętam do dziś, bo Mauger goniąc Polaka miał defekt motocykla i Szczakiel został na torze sam i 100 tysięcy ludzi wstało z miejsc, wszyscy wiedzieli, że jest złoto, mamy złoto, że będzie „Mazurek Dąbrowskiego” – ta najpiękniejsza melodia na świecie.
Po zakończeniu kariery jeżeli rywalizowali, to bezapelacyjnie wygrywał już Plech. Wcześniej miał dużo więcej medali niż Szczakiel, dużo więcej tytułów w IMP, szalał w lidze angielskiej. Gdy odłożyli kevlary na półkę, Zenon był ten „medialny”. A Jurek zaszył się na Opolszczyźnie. Prawdę mówiąc, miał żal do świata, że nikt o nim nie pamięta. Gdy w 2008 roku zaprosiłem go w charakterze prelegenta do Krakowa, był naprawdę wzruszony, bo to nie był czas, w którym szanowano starych mistrzów. Jego pogodny introwertyzm, skrajnie lakoniczne odpowiedzi na pytania uwodziły widzów. Prowadziłem to spotkanie, pamiętam.
Teraz Zenka nie ma, nie ma Jurka. 86 dni – tyle jeden czekał na drugiego w żużlowym niebie. Jak to często bywa, z Zenonem od dłuższego czasu umawiałem się na spotkanie, a to w Warszawie, a to w Gdańsku. Odkładaliśmy, odkładaliśmy, a teraz … Spotkamy się na pewno, ale już nie tu.
Rozpisałem się tyle o Zenonie Plechu, bo na to zasługuje. Był jednym z kilku, obok Golloba, ś.p. tragicznego Edwarda Jancarza, najlepszych żużlowców w historii Polski. Na koniec życia miał pecha. Umarł w tym samym dniu, co Diego Maradona. I oczywiście polskie media trąbią prawie wyłącznie o Maradonie, a o Plechu trochę wzmianek na kilku portalach, dopóki nie pojawiły się informacje o śmierci piłkarze nazwanego „El Diez” czyli „Dziesiątka”. O Maradonie wszyscy wiedzą wszystko, więc nie będę pisał ani o „ręce Boga”, która być może utorowała drogę Argentynie do złota – wtedy, w 1986 roku w Meksyku pokonali w finale Niemców. Podam tylko jeden fakt bardzo mało znany: wszyscy wiedzą, że właśnie wówczas Maradona został mistrzem świata, ale naprawdę ze świecą szukać tego, który by pamiętał, że Diego był w końcu lat 1980-ych mistrzem świata juniorów. W finale Argentyna pokonała 3 do 1 powoli kończący swój żywot Związek Radziecki.
Jeśli można porównać obydwu, choć pewnie fani futbolu będą oburzeni, to Zenon Plech był „jajcarzem”, a Maradona oszustem, bo ręka Boga to po prostu gol ukradziony Anglikom, bo sędzia przysnął i nie było wtedy VAR-u. Plech – jajcarz? Kiedyś, przed prezentacją zawodników Stali Gorzów skuł Edwarda Jancarza i jeszcze jednego kolegę z drużyny kajdankami i wyszli na te prezentację naprawdę skuci (serio!). Cóż, musiał mieć cholerne poczucie humoru.
Wszyscy będą teraz mówić o Maradonie – to ja napisałem o Zenku Plechu. I Jurku Szczakielu też. Do zobaczenia, Panowie…
*tekst ukazał się w tygodniku „Słowo Sportowe” (30.11.2020)
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS