W lutym pożegnaliśmy Leokadię Kondratowicz, żagańską poetkę, aktywną działaczkę Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Jej twórczość publikowana była w kilku antologiach. Wiersze pani Leokadii oparte zostały na wspomnieniach i osobistych przeżyciach, przepełnione patriotyzmem.
Poetka przyjechała z Wilna do Miodnicy w 1946 roku, gdzie mieszkała do roku 1963. Przeniosła się wówczas do Żagania, gdzie związała się z Uniwersytetem Trzeciego Wieku. Swoją twórczość publikowała w antologiach, m.in. „Gorzki oddech” (2004 r.), „Żołnierskie serca w hołdzie Janowi Pawłowi II” ( 2005 r.), „Dlaczego Maj? – Antologia Środowisk Twórczych Ziemi Żagańskiej”.
Jak wspominają bliscy, swoje utwory pisała na opakowaniach po czekoladzie mlecznej, później utwory opracowywała i z ogromną starannością przepisywała ręcznie. Jej poezja ukierunkowana była na wspomnienia, opiewała piękno przyrody, poruszała wątki patriotyczne i filozoficzne. Zawodowo ciężko pracowała, zarabiając na życie szyciem i krawiectwem ciężkim. Potrafiła w rękach uszyć kożuch…
Leokadia Kondratowicz nagrodzona została dyplomem uznania Tadeusza Płoskiego, Biskupa Polowego Wojska Polskiego. Oto jeden z jej ulubionych wierszy:
„NIEMIŁY LOS” –
Pójdę ze swym losem na targ. Może ktoś go kupi.
Chętnie bym go tam sprzedała za te grosze głupie.
Może i nie wszyscy wiedzą, z kimś coś potarguję.
Oddam los swój za pół grosza, niech w step powędruje…
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS