autor: Hubert Sosnowski
Szop w przebraniu. Łowca ciastek. Pisuje o grach, filmach i serialach, a zdarza się, że i prozę.
Nie wszystkim dobrym grom RPG udało się przebić do zbiorowej świadomości, tak jak Wiedźminowi czy Baldur’s Gate – a wciąż zasługują na uwagę. Dlatego dziś pogadamy o pominiętych, ale wartościowych grach tego gatunku.
Historię piszą zwycięzcy. W cieniu pozostają nawet ci, którzy minęli się z sukcesem o włos. Na poletku RPG zabłysnęli więc komandor Shepard, Geralt, syn Bhaala, Bezimienny, Cloud i mieszkaniec krypty 13, poszukujący hydroprocesora. Ale w tym gatunku można znaleźć o wiele, wiele więcej. Małe i wielkie tytuły, o których przez chwilę było głośno, a które potem przepadły w tłumie gigantów. Albo odrobinę niedoskonałe, niemniej intrygujące dzieła, w których odkryjemy ciekawe idee.
Dziś przyjrzymy się tym nieco zapomnianym, ale wartościowym i często grywalnym produkcjom. Jeśli macie już zaliczone największe tytuły, a czekacie na Baldur’s Gate 3, Bloodlines 2 czy Cyberpunka 2077 – tu możecie znaleźć niezłe umilacze czasu. Zatem zapnijcie pasy. Zabieramy Was na wycieczkę w przeszłość.
ZAPOMNIELIŚMY O ZAPOMNIANYCH?
Jeśli w tekście o zapomnianych RPG zapomnieliśmy wymienić jakąś dobrą, a mało znaną grę, śmiało upomnijcie nas w komentarzu. Pamiętajcie też, żeby napisać, dlaczego warto w nią zagrać.
Divine Divinity
- Co to: owoc mezaliansu Baldur’s Gate, Diablo i Ultimy, praprzodek znanego skądinąd RPG
- Rok wydania: 2002
- Producent: Larian Studios, czyli goście od Baldur’s Gate 3
- Gdzie dostać: GOG.com, Steam
Uwielbiam zwrot odnoszący się do tytułu Mysz, która ryknęła. Idealnie pasuje do przypadku Divine Divinity. W momencie premiery bowiem ta gra zaskoczyła wszystkich.
Był rok 2002. Morrowind (ten prawdziwy) i Neverwinter Nights sprawiły, że graczom opadły szczęki. Nic już nie miało prawa być takie samo. Tymczasem gra znikąd, ale z wielkimi ambicjami wylądowała na pierwszych stronach branżowych magazynów. Divine Divinity miało śmieszny tytuł, grafikę odstającą od standardów wyznaczonych przez gigantów i straszyło kiczowatym aniołkiem na okładce. Chwilę potem okazało się jedną z bardziej grywalnych pozycji tamtego roku.
Boscy szaleńcy z Larian Studios przenieśli nas do ogromnego, żywego i pełnego zagrożeń świata fantasy. Interaktywnego niczym w Ultimie i Divinity: Original Sin. Już wtedy mogliśmy przesuwać każdy interaktywny przedmiot (a tych było sporo). Belgowie wyposażyli grę w dynamiczny, hack’n’slashowy system walki rodem z Diablo, a fabuła okazała się wdzięczną, heroiczną fantazją o ratowaniu świata. Od sztampy ratował ją wszechobecny humor i ostrze szyderstwa. Do dziś pamiętam niektóre dialogi z pogranicza klimatów Terry’ego Pratchetta i Mela Brooksa.
Przy tym wszystkim za heheszkami podążała mroczna tematyka, a kilka decyzji, które podejmowaliśmy, mogło doprowadzić do masakry całego regionu (miecze wbite w kamień czasem powinny tam pozostać…). Możliwe, że gdyby grę wcześniej uwolniono od błędów technicznych i dodano multiplayer – studio Larian zaczęłoby rządzić dużo wcześniej. A grafika? Cóż, mimo dziwnej perspektywy broni się znacznie lepiej niż w Neverwinter Nights.
TRUDNY MŁODSZY BRAT – BEYOND DIVINITY
Larian Studios nigdy nie bało się eksperymentów, a udowodniło to już przy następnej grze. Beyond Divinity utrzymało mroczno-humorystyczny nastrój DD, ale wprowadziło mnóstwo innowacji – drugą postać do kontrolowania, mezalians 2D i 3D oraz trochę ambitniejszą fabułę. Niektóre z tych prób okazały się nieporadne, gracze psioczyli na mnóstwo błędów, ale co nas nie zabije, to wzmocni – Belgowie wyciągnęli wnioski, eksperymentowali dalej, aż wypracowali formułę, która doprowadziła ich do zdobycia licencji na Baldur’s Gate 3.
Dziś Larian Studios jest na ustach wszystkich dzięki sukcesowi cyklu Divinity: Original Sin oraz ogłoszeniu prac nad Baldur’s Gate 3. Część młodszych graczy może jednak nie zdawać sobie sprawy z faktu, że flagowa seria belgijskiej firmy została zapoczątkowana już w 2002 roku – grą Divine Divinity. I już tamto dzieło było ze wszech miar warte uwagi, choć niewątpliwie miało więcej problemów niż współczesne produkcje tego dewelopera. Do największych zalet tej wiekowej – dziś już pełnoletniej – gry należy zaliczyć scenariusz (błyszczał zarówno główny wątek, jak zadania poboczne), świetnie zaprojektowany otwarty świat i bardzo wysoki poziom interaktywności środowiska. Niewątpliwym plusem jest też możliwość poznania początków ważnych dla tego uniwersum postaci (takich jak np. Lucian) i historii.
Bartosz „Aquma” Świątek
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS