Zaczynała od dziecięcych występów w domu, przed rodzicami, ciotkami, by z biegiem lat stać się wielką artystką. Mowa o Natalii Skryckiej z Larysza.
Danuta Sowa: Jak się ta kariera zaczęła, że z małej mysłowickiej dzielnicy dotarłaś na wielkie sceny Europy?
Natalia Skrycka: Muszę sięgnąć wspomnieniami wstecz, bo wszystko zaczęło się 25 lat temu na Laryszu. Rodzice zgłosili mnie do popularnego wówczas programu „Od przedszkola do Opola”. Miałam wtedy 5 lat i zostałam laureatką tego programu. To Pani przeprowadziła ze mną, 5-latką, pierwszy prawdziwy wywiad, przyjechała Pani do naszego domu, by porozmawiać i zrobić zdjęcia. Pamiętam ten dzień do teraz, bo byłam bardzo dumna, wzruszona i szczęśliwa. Moi rodzice do dziś przechowują tę gazetę, to było „Życie Mysłowic”.
Czy ten program Cię jakoś ukształtował na dalsze życie?
Oczywiście! Wiele dzieci występujących w programie zakończyło „karierę” na tym jednym występie, ale ja, chociaż byłam taka mała, chciałam dalej śpiewać. Tak się rozkręciłam i poszłam tą drogą muzyki i śpiewu. Przygoda trwa, a nawet rozwija się z roku na rok.
Powiedz coś o tej drodze muzyczno-śpiewaczej, jak się rozwijała.
W 2014 r. ukończyłam Akademię Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie śpiewu solowego pani profesor Agaty Kobierskiej. Zaraz po studiach dostałam zaproszenie na przesłuchanie do jednej z niemieckich agencji operowych, do której się dostałam, a następnie agent wysłał mnie na casting do Staatsoper Unter den Linden w Berlinie, do szkoły operowej, czyli Opera Studio. Ten casting wygrałam i 3 lata uczyłam się oraz występowałam na deskach niemieckiej Opery Narodowej.
A teraz?
Od roku 2018 jestem etatową solistką tej samej opery, czyli niemieckiej Opery Narodowej w Berlinie, tam też zamieszkałam. Gościnnie występuję w wielu innych teatrach i instytucjach operowych w Europie, m.in. w Operze Narodowej w Paryżu, Bayerische Staatsoper, Staatsoper Hamburg, Staatstheater Braunschweig, Bregenz Festspiele czy Konzerthaus Berlin. Mam też szczęście, co ogromnie doceniam, śpiewać z takimi artystami, jak Placido Domingo, Daniel Barenboim, Anna Netrebko, Sonya Yoncheva, Zubin Mehta, Rene Pape i wielu innych. Mam głos mezzosopranowy, wykonuję bardzo zróżnicowany repertuar, ale skupiam się najbardziej na repertuarze niemieckim, jak Wagner, Strauss, Humperdinc, którzy memu sercu i tonacji głosowej są najbliżsi.
Największe marzenie Natalii-artystki?
Mam takie, oczywiście, jak każda mezzosopranistka – to rola Carmen, którą, mam nadzieję, będę mogła zaśpiewać.
Kiedy zobaczymy Cię w Polsce, w Mysłowicach?
Miałam w marcu odwiedzić Mysłowice, rodzinę, bliskich, ale sytuacja na to nie pozwala teraz. Mam też śpiewać w Operze Paryskiej, w jednej z najbardziej znanych oper, na co oczywiście bardzo się cieszę, ale co z tego wyjdzie w dobie wirusa?
Masz zapewne na swoim koncie trochę nagród, opowiesz?
Jestem laureatką wielu nagród na szczeblu międzynarodowym, m.in. finalistką prestiżowego Międzynarodowego Konkursu Wokalnego Neue Stimmen w Gütersloh oraz finalistką i laureatką nagrody Eleny Obraztsowej na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym Tenor Vinas w Barcelonie.
W Polsce również zdobywałaś nagrody?
Tak, jako studentka, na takich konkursach, jak Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Ady Sari w Nowym Sączu czy Andrzeja Hiolskiego w Kudowie-Zdroju.
To pochwal się też życiem rodzinnym!
Jestem szczęśliwą mamą 10-miesięcznego Jasia i żoną wspaniałego Bartosza, który również jest śpiewakiem operowym, basem. Życie artystów to życie na walizkach. W naszym zawodzie bardzo trudno znaleźć czas wolny, żeby spędzić go razem we trójkę. Bardzo dużo podróżujemy, często się mijamy, bo mąż mieszka w Coburg (400 km od Berlina) i w tamtejszej operze jest pierwszym basem, co oznacza, że ma bardzo dużo pracy, jednak stara się w każdej wolnej chwili przyjeżdżać do nas do Berlina.
Niestety, jakoś nie mamy szczęścia, żeby zobaczyć Cię na polskich scenach, a już tym bardziej w Mysłowicach, a szkoda.
No tak to jest, że artystów polskich, którzy występują za granicą i tam osiągają sukcesy, w naszym kraju się nie docenia. W Polsce bywamy bardzo rzadko, głównie w wakacje, odwiedzamy rodziców na Laryszu.
Tęsknisz czasem za Mysłowicami, za Laryszem?
Oczywiście, tu się wychowałam, tu mieszkają rodzice, na Laryszu chodziłam do szkoły, mam tu koleżanki, dobrze te lata wspominam.
Rozmawiała: Danuta Sowa
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS