Dzisiaj rano jeden z blogerów opublikował notkę https://www.salon24.pl/u/oddo113/1120024,wyjatkowo-bardziej-osobiscie
w której zwierzył się czytelnikom z “poczucia strasznego wstydu, upokorzenia, sponiewierania przez własne państwo”. Przyczyna tego straszliwego dyskomfortu u blogera jest oczywiście PiS. Bowiem
rzecz miała miejsce za tzw. pierwszego PiS-u, kiedy to za jego sprawą przyjęto haniebne ustawodawstwo, nakazujące wolnym, uczciwym obywatelom składanie – pod rygorem utraty pracy – urzędowych oświadczeń, że nie byli kanaliami, czyli agentami lub współpracownikami UB i SB …
Słowa blogera stały się dla mnie inspiracja do napisania niniejszego tekstu.
***
Rozpatrując problematykę lustracji w Polsce po stwierdzamy istnienie iunctim między rozwiązaniami lustracyjnymi a sytuacją polityczną w kraju. Głównym czynnikiem charakteryzującym tę sytuację była liczba mandatów w parlamencie .
W Sejmie kontraktowym przewagę miały ugrupowania związane z PRL (PZPR, ZSL, SD), toteż brak było większości zdolnej do uchwalenia ustawy lustracyjnej. Jednocześnie pokojowy charakter transformacji ustrojowej zniechęcał do podejmowania rozliczeń z przeszłością. W efekcie do 1992 r., mieliśmy do czynienia z modelem grubej kreski.
W Sejmie I kadencji po powołaniu rządu Jana Olszewskiego przewagę zyskała propozycja uregulowania lustracji aktem niższej rangi czyli uchwała z 28 maja 1992 r. Jednak brak stabilnej większości parlamentarnej spowodował obalenie rządu i zahamowanie procesu lustracji. Orzeczenie przez TK nieważności uchwały, spowodowało rezygnację z unormowania lustracji uchwałą i opowiedzenie się za uregulowaniem jej aktem ustawowym. Prace nad ustawą lustracyjną zostały przerwane z powodu wcześniejszego rozwiązania sejmu I kadencji.
W sejmie II kadencji przewagę miały ugrupowania przeciwne lustracji, czyli SLD i PSL. Jednak w 1996 r. po ujawnieniu oskarżeń pod adresem premiera Oleksego, PSL zmieniło zdanie w sprawie lustracji i w kwietniu 1997 r. została uchwalona „Ustawa o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne”.
Sejm uchwalił tę ustawę 11 kwietnia 1997 (posiedzenie nr 104), przy 214 głosach za i 162 przeciw. 16 posłów wstrzymało się (głosowanie nr 127). Senat nie wniósł poprawek. Ustawa została opublikowana w Dz.U. 1997 nr 70 poz. 443.
Wejście w życie tej ustawy nie byłoby możliwe przy wecie prezydenckim. Jednak prezydent Aleksander Kwaśniewski, mimo wcześniejszego sprzeciwu wobec lustracji, zmienił swoje stanowisko i zdecydował się podpisać ustawę.
Zgodnie z tą ustawą postępowaniu lustracyjnemu podlegały osoby pełniące funkcje publiczne, czyli:
• Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
• poseł
• senator
• poseł do Parlamentu Europejskiego (eurodeputowany)
• osoba powołana, wybrana lub mianowana na określone w innych niż ustawa lustracyjna kierownicze stanowisko państwowe, przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Sejm, Prezydium Sejmu, Senat, Sejm i Senat,Marszałka Sejmu, Marszałka Senatu lub Prezesa Rady Ministrów
• Szef Służby Cywilnej
• dyrektor generalny w ministerstwie, urzędzie centralnym lub urzędzie wojewódzkim
• sędzia, prokurator i adwokat
• rektor, prorektor, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej w publicznej i niepublicznej szkole wyższej, członek Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego,Państwowej Komisji Akredytacyjnej lub Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów
• członkowie rad nadzorczych, zarządów, dyrektorzy programów oraz dyrektorzy ośrodków regionalnych i agencji Telewizji Polskiej i Polskiego Radia
• dyrektor generalny Polskiej Agencji Prasowej, dyrektorzy biur, redaktorzy naczelni oraz kierownicy oddziałów regionalnych PAP
• prezes Polskiej Agencji Informacyjnej, wiceprezesi, członkowie zarządu oraz dyrektorzy – redaktorzy naczelni PAI
Oświadczenie dotyczące pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z tymi organami w okresie od 22 lipca 1944 do 10 maja 1990, tzw. oświadczenie lustracyjne, było składane w chwili wyrażenia zgody na kandydowanie lub zgody na objęcie funkcji publicznej. Oświadczeń nie składały osoby, które urodziły się po 1 sierpnia 1972. Oświadczenie mogła jednak również złożyć do sądu lustracyjnego osoba, która przed dniem wejścia w życie ustawy pełniła funkcję publiczną, a która została publicznie pomówiona o fakt pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w okresie od 22 lipca 1944 do 10 maja 1990.
Sądem właściwym do orzekania o zgodności z prawdą oświadczeń dotyczących pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z tymi organami był Sąd Apelacyjny w Warszawie. Do orzekania w tych sprawach minister sprawiedliwości powołał specjalnym zarządzeniem V wydział Sądu Apelacyjnego w Warszawie, potocznie zwany sądem lustracyjnym,.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS