Bierut miał zginąć w swoim prywatnym mieszkaniu w Lublinie. Żołnierze z oddziału AK pod dowództwem Franciszka Żaka ps. Wir stwierdzili, że najlepiej będzie wykorzystać w tym celu otwory wentylacyjne. Zamachowcy planowali wrzucić przez nie do środka mieszkania bomby. Ostatecznie jednak atak nie doszedł do skutku, ponieważ najważniejszy członek oddziału egzekucyjnego (znany jest jedynie jego pseudonim – „Julek”) nagle „rozpłynął się” w powietrzu Wraz z nim zniknęły też materiały wybuchowe. Najprawdopodobniej został on aresztowany przez NKWD.
Był to drugi planowany zamach na Bieruta, do którego miało dojść w Lublinie. Za pierwszym razem przywódca komunistycznej Polski miał zginąć w listopadzie 1944 roku w tamtejszym teatrze podczas obchodów rewolucji bolszewickiej. W tym przypadku nie ma żadnych wątpliwości, dlaczego zamach nie doszedł do skutku – na drodze AK stanęły sowieckie służby specjalne. Zaangażowani w przygotowania AK-owcy zostali aresztowani i zamordowani.
Już trzy miesiące później – w lutym 1945 roku – Bierut po raz kolejny znalazł się na celowniku. To najbardziej tajemnicza historia w kontekście zamachów na jego życie. Pewne jest tylko jedno: człowiek ubrany w mundur oficera NKWD strzelał w Hotelu Francuskim w Krakowie, gdzie urzędował Bierut. Według oficjalnej wersji zginął wówczas osobisty sekretarz Bieruta, którego zamachowiec pomylił z szefem Krajowej Rady Narodowej. Jednak według innej, sensacyjnie brzmiącej wersji, którą miał potwierdzić podczas suto zakrapianej imprezy gen. Karol Świerczewski, to sam Bierut miał zostać wówczas zabity. W jego miejsce Sowieci mieli zaś podstawić dublera…
„Zebranie dokładnych informacji o miejscu pobytu Bieruta, zdobycie munduru oficera NKWD, profesjonalnie wykonana egzekucja – wszystko to wskazywało na ludzi mających spore doświadczenie w walce podziemnej, na pewno nie amatorów. Jakiekolwiek umiejętności posiadaliby bojownicy podziemia, nie mogło to już jednak wpłynąć na odwrócenie karty dziejów. Dokładnie w tych dniach toczyła się konferencja w Jałcie, podczas której mocarstwa zachodnie zgodziły się na pozostawienie Polski w radzieckiej strefie wpływów” – pisze Marcin Szymaniak w książce „Polskie Zamachy”.
Bieruta na celownik brali nawet ludzie z „wewnątrz” systemu. W 1951 roku do spacerującego po ogrodzie w Belwederze prezydenta strzelał funkcjonariusz Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Gdy zorientował się, że strzał był niecelny, wycelował pistolet we własną głowę i pociągnął za spust.
Rok później Bierut po raz kolejny znalazł się w niebezpieczeństwie. Chory psychicznie mężczyzna próbował dostać się do Belwederu. Gdy dwóch ochroniarzy Bieruta ruszyło za nim w pościg, ten zaczął się ostrzeliwać, raniąc ich. Jeden z ochroniarzy zmarł. Od poniesionych ran zginął też sam zamachowiec.
O zamachach na prezydenta komunistycznej Polski wiele opowiadał Józef Światło, funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, który uciekł na Zachód.
„Czy pamiętacie, jak w roku 1953 wdarł się na dziedziniec Belwederu robotnik, jak porąbał siekierą zastępującego mu drogę oficera ochrony i biegł do drzwi wejściowych, by was zamordować? Nie wiedział, że brama do waszego pałacu otwiera się tylko elektrycznie. I padł zastrzelony przez waszą ochronę. Nie znaleziono przy nim żadnych dokumentów i nie zidentyfikowano go” – opowiadał Światło w RWE.
Mimo że Bierut próbował się kreować na człowieka żyjącego blisko ludu, w rzeczywistości cały czas otoczony był przez tłum ochroniarzy.
„A jeżeli na przykład towarzysz Bierut przyjmuje defiladę albo przyjeżdża na dworzec warszawski z jakiejś podróży z Moskwy, to wtedy nazywa się, że wita go entuzjastycznie całe społeczeństwo – tłumaczył słuchaczom RWE Józef Światło. – Przypatrzmy się fotografiom z takich powitań. W tłumie otaczającym towarzysza Bieruta szczelnym murem można z łatwością rozpoznać twarze takich przedstawicieli społeczeństwa polskiego jak pułkownik sowiecki Grzybowski, dyrektor departamentu ochrony rządu, jego zastępcy, sowieccy oficerowie, pułkownicy Lachowski i Klarow, doradca sowiecki w departamencie ochrony rządu, pułkownik Łozowaj. I obok nich kilkudziesięciu ciemno ubranych panów z rękami w kieszeniach. To właśnie inni Rosjanie, Ukraińcy i Białorusini z ochrony osobistej Bieruta”.
(pw)
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS