Wypisy z Helciowej biblioteki. Jak zrzucić dodatkowe kilogramy…książek?

W dziecięcym repertuarze

„Mały atlas ptaków” Ewy i Pawła Pawlaków to jedna z naszych ukochanych pozycji w Helciowej bibliotece. Zawdzięczam jej kilka dodatkowych minut snu, kiedy rano moje dziecko z uwagą siada w łóżeczku i przewraca kartki recytując z pamięci: zięba, wilga, makolągwa, raniuszek… Na blisko czterdziestu (twardych!) stronach jest duuuuużo obrazków i to wielorakich: są zdjęcia omawianych gatunków, piękne akwarele i wyszywane kolaże. Nawet mniej wprawne paluszki poradzą sobie z grubymi tekturowymi kartkami, a nieco tylko ustępujące fantastycznej oprawie graficznej opisy ptaków i ich zwyczajów są świetnym początkiem do wspólnej uważnej wędrówki po parkach, lasach i ogrodach.

maly atlas ptakow okladka

Fot.: Materiał prasowy/Nasza Księgarnia

Przy pierwszej możliwej okazji uzbroiliśmy się także w „Mały atlas motyli” i „Mały atlas zwierzaków” tych samych autorów. Znowu masa pięknych ilustracji, tym razem oprócz wyszywanek także trójwymiarowe modele z przebojową wiewiórką z ogonem ze szczotki do mycia butelek i jeżem ze starej wycieraczki. Ptaki pozostały jednak naszymi ulubieńcami.

Zobacz także: Agata Passent: Po przeczytaniu „Podziemia” będziecie żałować, że powierzchnia ziemi nie jest przeszklonym deklem zegarka

Kiedy do książki dołączyło „Ptasie Radio” Juliana Tuwima w jedynie słusznej interpretacji Ireny Kwiatkowskiej (youtube!), a pandemiczną zimą własnoręcznej roboty karmnik dla ptaków i pierwsze osobiste obserwacje ornitologiczne – zauważyłam, że moje (trzyletnie już wówczas) dziecko zaczyna rozpoznawać ptaki nie tylko na znajomych obrazkach, ale wysoko na niebie i daleko na drzewach.

Wzrusza mnie to szczególnie bo sama do niedawna z trudem odróżniałam wróbla od sikorki. Dzięki modraszkom i pokrzewkom z Helciowego atlasu nadrobiłam zaległości, a teraz – w tych krótkich chwilach, kiedy ona już zasypia, a ja jeszcze udaję, że nie – podczytuję o ptasich sprawach w wydaniu nieco doroślejszym.

Wrażliwość i erudycja

„Dwanaście srok za ogon” Stanisława Łubieńskiego (finalista Nike w 2017), czyli zbiór esejów ornitologicznych. Tu obserwacja ptaków to pretekst do fascynującej opowieści o świecie, o sztuce, o literaturze. Niezależnie od erudycyjnego, humanistycznego wymiaru tej książki odnajduje się w niej ten rodzaj wrażliwości, na który otwiera nas wyłącznie kontakt z naturą.

Uważność i czułość z jaką autor obserwuje podrywające się do lotu żurawie jest doświadczeniem naukowym, zmysłowym, estetycznym i intelektualnym zarazem, nie mniej niż studiowanie „Odlotu żurawi” Chełmońskiego. O jednym i drugim opowiada Łubieński zaraźliwie, ale nienachalnie. W epoce zoomu i onlajnu warto dbać o takie lektury zarówno w dorosłym jak i dziecięcym repertuarze.

Zgłoś naruszenie/Błąd