Zapraszam do lektury wywiadu, jakiego udzieliłem portalowi Polskiego Związku Piłki Siatkowej. Rozmowę przeprowadził Pan Janusz Uznański.
Przerwa w sezonie reprezentacyjnym nie jest czasem pauzy dla federacji krajowych i międzynarodowych struktur siatkarskich, szczególnie w roku olimpijskim, które zawsze są końcem i początkiem procesów mających większy lub mniejszy wpływ na rozwój siatkówki w wymiarze globalnym i lokalnym. Trwa więc wielowątkowa dyskusja o kolejnych wyzwaniach stojących przed siatkarskim środowiskiem. Te kwestie są przedmiotem rozmowy naszego portalu z Ryszardem Czarneckim, wiceprezesem Polskiego Związku Piłki Siatkowej.
pzps.pl: Na początek, rzecz może niekoniecznie strategiczna, ale ważna – bo dowodząca, że nie można się przywiązywać do działań Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB), chodzi o wcześniej planowane ograniczenie liczby zawodniczek/zawodników zgłoszonych do Ligi Narodów, która być może zostanie zniesione nim zostało wprowadzone…
– Najpierw słyszeliśmy ze strony federacji światowej o ograniczeniu tej liczby – w tej sprawie padło wiele głosów krytycznych z polskiej strony. Teraz słyszymy, że jednak będzie to liczba większa niż pierwotnie sugerowane 18. To znaczy, że FIVB szuka jakiejś liczby „kompromisowej” i pewnie zakończy się na niewielkim zmniejszeniu liczby zawodników uprawnionych do gry w Lidze Narodów, a nie na jej drastycznym ograniczeniu, na przykład o jedną trzecią. Oczywiście z polskiego punktu widzenia i przez pryzmat polskiego interesu, lepiej żeby ta kadra była jak najszersza: Biało-Czerwoni akurat mogą rokować bardzo szerokim składem i to dla nas jest korzystne.
Wydaje się, że zarówno w FIVB, jak i Europejskiej Konfederacji Piłki Siatkowej trochę brakuje pragmatyki (CEV). Z jakimi federacjami narodowymi powinniśmy zawrzeć sojusz, by forsować projekty służące rozwojowi dyscypliny w wymiarze globalnym?
– W kontekście zbliżających się wyborów zarówno w federacji europejskiej, jak i w światowej -i to jeszcze w tym roku – nie ma sensu publicznie deklarować, z kim nam jest bliżej, a z kim może dalej. Powinniśmy być pragmatyczni i zawierać takie sojusze, które spowodują po pierwsze zwiększenie liczby naszych przedstawicieli we władzach i komisjach CEV i FIVB, ale także, po drugie, uzyskanie bardziej decyzyjnych stanowisk dla Polaków w obu federacjach.
W ostatnim sezonie widać wyraźnie, że szwankuje koordynacja kalendarza europejskiego i światowego. W tym roku, roku olimpijskim, znów finisz Ligi Mistrzów niemal zahacza o start Ligi Narodów. W roku olimpijskim to fatalne rozwiązanie. Jaka powinna być hierarchia ważności w relacjach FIVB a CEV?
– Ma Pan rację: te kalendarze niemal się zazębiają. To dobrze dla promocji naszej dyscypliny, to dobrze też dla kibiców, którzy mogą mieć osobiście lub za pośrednictwem telewizji dostęp do siatkówki na najwyższym światowym poziomie – ale oczywiście jest to niedobre dla szkoleniowców i siatkarzy-reprezentantów. Mam nadzieję, że swoista „konkurencja” między CEV i FIVB będzie pragmatycznie ograniczana dla dobra volleya i obie federacje będą szukały wspólnego interesu siatkówki, a nie skupiały się na pokazywaniu, kto istotniejszy, kto „więcej może” i czyje imprezy mają charakter bardziej priorytetowy. Dogadanie się co roku w kwestii kalendarza jest, powtarzam, w interesie siatkówki.
Jakie kwestie powinny być priorytetowymi dla FIVB i CEV w obszarze sportu i szeroko rozumianej popularyzacji dyscypliny?
– Dla federacji światowej niezbędne jest poszerzanie globalnej mapy siatkówki o kraje, które potencjalnie mogą być sponsorami i promotorami tej dyscypliny – myślę o państwach Zatoki Arabskiej, które pokazały już szczodrość dla innych sportów drużynowych takich, jak pika nożna czy piłka ręczna, nawet jeśli nie były one zakorzenione w tradycji danego kraju. Federacja europejska słusznie postąpiła – bronię jej, mimo głosów krytyki – poszerzając formułę mistrzostw Starego Kontynentu do 24 zespołów, co było znaczącym rozszerzeniem pożądanym z punktu widzenia PR i zakorzeniania naszej dyscypliny sportu w szeregu państw. Warto tylko lepiej zsynchronizować mecze w pucharach, aby zespoły z tego samego kraju nie grały tego samego dnia i niemal o tej samej porze, jak to drzewiej bywało i kończyło się awanturami w kontekście transmisji telewizyjnych.
Wróćmy do kraju. Czy system finasowania profesjonalnego sportu w Polsce jest optymalny? Jeśli nie, to w jakim zakresie należy go zmienić?
– Widzę tu jeszcze większą rolę Spółek Skarbu Państwa i sponsoringu zarówno polskich firm prywatnych, jak i korporacji międzynarodowych. Zwracam uwagę, że samorządy skoncentrowane na realizacji zadań w obszarze edukacji i służby zdrowia nie mają aż takiej możliwości finansowania sportu, jak to bywało w przeszłości. Musimy wykorzystać koniunkturę dla siatkówki, tym bardziej że konkurencja innych sportów drużynowych może być coraz większa -co pokazali koszykarze – a nie coraz mniejsza.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS