1 i 2 listopada są w polskiej tradycji tak zakorzenione, że nawet komuna musiała tu iść na ustępstwa – urabiała język pod święto zmarłych w miejsce dnia Wszystkich Świętych, ale w filmach, teatrach, życiu codziennym trzeba było te płonące znicze na tysiącach polskich grobów widzieć i pokazywać. Właśnie – znicze! Po śmierci Jana Pawła II świat obiegła krótka euforia na punkcie świec zapalanych na grobach ludzi, wtedy właśnie Ojca Świętego, ktorego przygotowania do pogrzebu obserwował cały świat – złoty czas producentów zniczy dotyczył więc nawet eksportu za granicę i choć zwyczaj nie zagrzał trwale miejsca, to jednak jego moc pokazała swoje jasne oblicze.
Przy tym wszystkim 1 i 2 listopada są świętami osobistymi, nie potrzebują celebry państwa, nie ma tu defilad, przemówień polityków, nie ma capstrzyków i koncertów, jest osobista wyprawa na groby zmarłych, bliskich, ważnych.
Ujęła to po pisarsku Zofia Kossak, gdy w „Roku Polskim” zapewniała, że
rocznice Boże mają charakter uniwersalny. Obejmują całą ludzkość. Dzień 1 listopada stanowi przyjęcie uniwersalizmu przez ludzi.
Uniwersalizm miał polegać też na tym, że kanonizowani i beatyfikowani są nie tylko patronami naszych imion ale i niejako demokratycznym – w sensie: równościowym – przekrojem społeczeństwa.
Wszyscy święci! Pochodzący ze wszystkich ras, wszystkich narodów, wszystkich epok, stanów, zawodów… Intelektualiści, mędrcy, władcy, badacze, pastuszkowie, żebracy, możni tego świata i proletariusze, rycerze i zakonnicy, starzy, młodzi, dzieci, dziewice, matki, żony, wdowy (…). Wśród tej rzeszy nie ma lepszych ani gorszych, przednich i poślednich.
Dla tych, którym 1 i 2 listopada zlały się w jedno święto, Zofia Kossak wyjaśnia:
Nazajutrz po Wszystkich Świętych świta Dzień Zaduszny. Te dwie uroczystości dopełniają się wzajemnie jak głos i echo, światło i cień, wieniec zwycięstwa i wieniec cierniowy.
Ciekawe że „Dzień Zaduszny”, ma tyle lat co państwo polskie, o czym w jednym miejscu autorka „Krzyżowców” pisała wspominając jak bardzo dusza słowiańska odnajduje się w cmentarnych i funeralnych tradycjach, ale też przypomina początki święta.
Dzień Zaduszny jako uroczystość kościelna z X wieku, zapoczątkowana przez świętego ODylona, opata Beneyktynów w Cluny. Piękny fresk Rozena w katedrze ormiańskiej we Lwowie przedstawia chwilę, gdy, zgodnie z legendą, rój dusz czyśćcowych otacza ciało zmarłego opata, witając u progu wieczności swego opiekuna.
Początek listopada w naszej ciszy i zadumie nad zmarłymi, bliskimi, których opłakujemy, w naszej katolickiej wierze we wszystkich świętych, ma też ten wymiar narodowy, wspólnotowy, który jest kolejnym składnikiem polskiej tożsamości. Tyleż tu bodźców – mijamy na cmentarzach ważne postacie lokalnych dziejów, a czasem ogolnonarodowych bohaterów, widzimy się z przodkami, przypominamy sobie ich uczestnictwo – choćby skromne – w historycznych zawierurach, mówią do nas daty, stare zdjęcia, wspomnienia z dzieciństwa.
Stanowczo wiele jeszcze musi zrobić zsekularyzowany świat, by wypłukać z nas piękno odziedziczonych po poprzednich pokoleniach tradycji i obyczajów.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS