Czasem powątpiewa, czy jest jeszcze człowiekiem. Na pewno – jak mówi – przestaje nim być, gdy dociera na wojenny front. Tam jest żołnierzem, który zabija Rosjan. – Od prawie dwóch i pół roku, czyli odkąd walczę w Ukrainie, jestem rozdarty między byciem człowiekiem i żołnierzem. Jako ten pierwszy wstydzę się za to, co robię na wojnie. Ale tam muszę zabijać, bo inaczej zginę ja albo moi koledzy – mówi 36-letni Piotr Mitkiewicz.
Przypomina sobie zasłyszaną sytuację spod Bachmutu, w której młody Ukrainiec dostał do rąk karabin maszynowy PKM i miał osłaniać kolegów. Wpadł jednak w panikę i zamiast strzelać, po prostu się schował. – Jego kumple zginęli, bo się przestraszył. Rozumiesz?! Zesr…ł się i nie chciał walczyć! Na froncie, gdy nie zabijasz, robi to wróg. Nie możesz mieć blokady ani odpuścić. Musisz iść i pociągać za spust. To twój obowiązek. Jednocześnie – jako człowiek – nie masz prawa odbierać życia innym, bo nie jesteś Bogiem – stwierdza Polak walczący w Ukrainie.
“Weź, umyj tego psa, bo śmierdzi wojną!”. Polak odsłania kulisy swojej walki w Ukrainie
Obrazy wojny nie robią już na nim wrażenia. Mówi, że widział kiedyś Rosjanina, który odcina ucho martwemu Ukraińcowi, żeby zdobyć wojenne trofeum. – Ale okrucieństwa na froncie są marginesem. To czasem robi się cywilom i jeńcom, ale po walce, bo podczas niej nie ma na to czasu. Wtedy jest regularne zabijanie, bez okrucieństwa – opowiada Piotr Mitkiewicz.
Najgorsze dla niego są odgłosy wojny, np. krzyki przyjaciół z frontu. To je przywozi w pamięci do domu. Przyznaje, że wtedy często płacze. – Wyobraź sobie rosłego, dzielnego faceta, który został złamany wojną. Nie tyle płacze, co piszczy. Błaga o pistolet, bo chce sobie strzelić w głowę. Albo ci goście, którzy leżą w szpitalu po amputacjach… Trudno zapomnieć odgłosy, jakie z siebie wydają – wyznaje.
Smród wojny nie za bardzo kojarzy. W ogóle niewiele czuje, bo kiedyś był bokserem i miał złamany nos. – Może dzięki temu łatwiej mi przetrwać na froncie. Ale o smrodzie wojny dowiedziałem się przez przypadek, gdy do okopów w Kupiańsku przyplątał się pies. Polubił mnie i grzał mi nogi w zimne noce. Gdy wziąłem go do bazy wojskowej w Charkowie, chłopaki od razu powiedzieli: “Weź, umyj tego psa, bo śmierdzi wojną!”. Zapytałem, co to znaczy. A oni, że wali od niego ludzką krwią i wybuchami pocisków artyleryjskich. Szorowaliśmy go dwa razy, bo ta wojna nie chciała z niego zejść – opisuje.
Psa musiał zostawić w bazie, gdy wyruszał na kilkudniową misję do Kupiańska. Zwierzak piszczał i szukał go po całym obiekcie. – Niestety ktoś z naszych otworzył bramę i pies uciekł. Pewnie chciał mnie odnaleźć. Ale ja byłem już ponad 100 km dalej. Nigdy nie wrócił – wspomina z żalem mój rozmówca.
Polak wyrusza na wojnę Putina. “Mój Everest do zdobycia”
– Chcę skrócić wojnę chociaż o sekundę – powtarzał żonie i znajomym, gdy postanowił odpowiedzieć na apel prezydenta Ukrainy. Wołodymyr Zełenski już w czwartym dniu pełnoskalowej inwazji ogłosił powstanie legionu cudzoziemskiego i zaprosił do niego wszystkich ochotników z zagranicy, którzy “chcą przyłączyć się do oporu wobec rosyjskiego okupanta i obrony bezpieczeństwa światowego”.
– Co odpowiedziała żona, gdy usłyszała o twoim pomyśle? – pytam.
– Stwierdziła, że jestem głupi i nie nadaję się na front. Nigdy przecież nie byłem w armii, ani nie miałem przeszkolenia wojskowego. Ale im mocniej żona starała się mnie zniechęcić, tym bardziej byłem zdecydowany, by tam jechać. Widziałem tragedię cywilów w Ukrainie. Chciałem walczyć z najeźdźcami, mordercami, gwałcicielami. Poczułem, że to mój obowiązek. Ale też miałem już dość wszystkiego, co było wokół mnie – wspomina.
Restauracja, którą prowadził w Warszawie, przynosiła straty. W małżeństwie też mu się nie układało. Czuł się więc niespełniony prywatnie i zawodowo. – Stwierdziłem, że nie mam już nic do stracenia. Wymyśliłem, że mogę skrócić tę wojnę chociaż o sekundę. Że mogę tam ocalić komuś życie. Zrobić coś dobrego. To był mój Everest do zdobycia – opisuje.
– Mogłeś stracić życie, a twoje dzieci ojca – wtrącam.
– Co mam ci odpowiedzieć? Gdybym był w dobrej kondycji psychicznej, życiowej, to takiej decyzji bym nie podjął. Tym wyjazdem skrzywdziłem żonę i dzieci. Jeszcze bardziej skomplikowałem sytuację w swoim małżeństwie. Kiedy ruszyłem do Ukrainy, zostawiłem restaurację żonie. Myślałem, że będzie dla niej odskocznią od zamartwiania się o mnie. Ale stało się inaczej. Interes ściągnął jej na głowę kolejne problemy, bo przynosił straty. Dziś już wiem, że moja decyzja to było coś na zasadzie: “pierd…l wszystko, zostań ninją” – przyznaje Polak walczący w Ukrainie.
W ogniu walki fala uderzeniowa “obija” mózg. Tu wszystko może zabić
Dzień po wystąpieniu Zełenskiego mój rozmówca był już w ambasadzie Ukrainy, gdzie zgłosił gotowość do obrony tego kraju przed armią Rosji. Kilka tygodni później pojechał do wyznaczonej bazy wojskowej w Ukrainie. Tam najpierw przeszedł testy sprawnościowe, a następnie zaczął szkolenie. Po jego ukończeniu trafił na front do obwodu charkowskiego.
– Pierwsze tygodnie były dla mnie bardzo spokojne. Z początku dowódca dbał o moje bezpieczeństwo i trzymał mnie w bezpiecznej odległości od strefy bezpośredniego starcia z wrogiem. Bo jak nie masz doświadczenia, to gdy słyszysz świst lecącego pocisku artyleryjskiego, biegasz w kółko i nie wiesz, co ze sobą zrobić – opisuje.
W maju 2022 roku Rosjanie zostali odepchnięci od Charkowa i stracili tam impet. Ukraińcom z kolei zaczęło brakować amunicji i sprzętu, dlatego front na tym odcinku stanął. – Wtedy nie było wychodzenia na pozycje, tylko trwał ostrzał artylerii z odległości kilku kilometrów. Dla mnie to dalej był w miarę spokojny czas, który poświęcałem na szkolenie wojskowe – opowiada.
Jak dodaje, potem ruszyła kontrofensywa Ukraińców i skończył się “spokój”. Wojny już nie obserwował z daleka, ale był w samym ogniu walki. A tam wszystko mogło go zabić – mina pod nogą, granat rzucony przez wroga, pocisk z automatu AK i karabinu maszynowego, a także ostrzał czy eksplozja drona.
Piotr Mitkiewicz był kilkukrotnie ranny. Nigdy nie został trafiony pociskiem, ale sporo razy miał wstrząs mózgu. – Gdy obok mnie eksploduje pocisk z artylerii lub czołgu, jest potężny huk. Fala uderzeniowa jest wystarczająco duża, żeby obić mój mózg i wszystkie inne wewnętrzne organy. Po dwóch latach walki wśród takich wybuchów jestem poobijany jak zawodowy bokser. Mam problemy z pamięcią, koncentracją, czasem z mówieniem – przyznaje mój rozmówca.
Rosjanie rozstrzelali cywilów. “Okrucieństwo, które wywołało gniew”
Z pierwszego okresu wojny Piotr Mitkiewicz zapamiętał wielką determinację Ukraińców. Do armii zgłaszało się tak wielu chętnych, że niektórych odsyłano z kwitkiem. – To był ich wielki zryw do walki. Myśleli, że w ciągu kilku miesięcy pokonają Rosjan, odbiją nawet Krym i wrócą do domów – mówi.
Ich entuzjazm podkręcało wyzwalanie kolejnych miejscowości spod okupacji. Gdy we wrześniu 2022 roku mój rozmówca wchodził z ukraińską armią do Kupiańska w obwodzie charkowskim, widział radość i wdzięczność mieszkańców. – Pamiętam też widok rozstrzelanych przez Rosjan cywilów, którzy leżeli na ulicach z dziurami w głowach. To okrucieństwo wywoływało w Ukraińcach gniew i jeszcze bardziej napędzało do walki – podkreśla.
W 2023 roku siły Kijowa ruszyły z ofensywą na Zaporoże, ale zostały powstrzymane przez Rosjan. Euforia przerodziła się w apatię. Doszło ogromne zmęczenie wojną. – Teraz, jak zapytasz zwykłego ukraińskiego żołnierza, na co czeka, to dostaniesz różne odpowiedzi, w zależności od dnia. Gdy się wyśpi, wstanie zmotywowany, a jeszcze wkurzy go ostrzał cywilnych obiektów we Lwowie, to powie: “Będę walczył do końca!”. Ale następnego dnia wstanie zmęczony i zobaczy w mediach społecznościowych ludzi bawiących się w knajpach Kijowa. Stwierdzi: “Pierd…lę, nie mam już siły. Chcę tylko, żeby wojna się skończyła. Muszę wrócić do rodziny i normalnego życia” – opowiada.
Mitkiewicz zastrzega jednak, że niektórzy jego koledzy z ukraińskiej armii nie mogą już wrócić do swoich rodzin. Bo ich żony wyjechały do innych krajów i tam ułożyły sobie życie na nowo. – To też działa na nich demobilizująco. Nie mogą motywować się myślą: „Walczę, by uratować swoją kobietę i dzieci przed Ruskimi”. Czasem są zrezygnowani – tłumaczy polski ochotnik.
“Łatwiejsze” życie na wojnie. “Mam poczucie wolności”
Paradoksalnie, Piotrowi Mitkiewiczowi życie na froncie wydaje się łatwiejsze. Cel brzmi prosto: nie dać się zabić. – Może cię zaskoczę, ale tam mam poczucie wolności. Nie muszę martwić się biznesem, spłacaniem kredytów, wypełnianiem dokumentów. Nie mam też tych codziennych problemów, które mnożą się w związku i w kontaktach z innymi. Tam jestem szanowany. Mam dokoła siebie ludzi, którym ufam. Czuję się też rozumiany, a w Warszawie tego wojennego g…na, które przywożę w sobie, nikt nie pojmuje – mówi.
Przyjaźni się z żołnierzami, którym nieraz powierzał swoje życie, a oni jemu. Podtrzymują kontakt także po powrocie do domów. – Kumpel Amerykanin, z którym walczę na froncie, powtarza: “Jeśli będziesz mnie potrzebował, wsiadam w samolot i wieczorem jestem u ciebie”. Mam poczucie, że to taka bezwarunkowa przyjaźń, która zostanie mi na zawsze. Niezależnie od tego, co się stanie, będziemy się wspierali – podkreśla.
– To prostsze niż miłość do kobiety? – pytam.
– Tak, bo z nią bywa różnie. Czasem się kończy. A męska przyjaźń nie stawia żadnych warunków i trwa do śmierci – stwierdza.
Gdy ta ostatnia przychodzi, Mitkiewicz płacze. – Niedawno wyjechałem z frontu, a wrócił tam mój kumpel, Irlandczyk z międzynarodowego legionu. Wcześniej, podczas wybuchu, miny stracił oko. Myślałem, że da już sobie spokój z wojną. Ale znów na nią pojechał. Zginął. W takich momentach łzy same lecą. A potem znów ruszam na front, bo myślę: gdybym tam był, to może mój przyjaciel by nie zginął. Może bym go uratował – opowiada mój rozmówca.
Świat wojny, w którym Polak czuje się pewnie. “Wrócić tam byłoby najprościej”
Mówi, że nie boi się o swoje życie i dzięki temu wytrzymał na wojnie przeszło dwa lata. Jednak podczas ostatniej misji, z której wrócił pod koniec wakacji, służył już nie na pierwszej linii frontu, tylko parę kilometrów od niego. – Pracowałem w obsłudze dronów. W bezpiecznym miejscu, bo nie wystawiamy się na widok radarów. Po prostu siedzisz w okopie, oglądasz stream i niszczysz pozycje wroga. Kiedyś to zajęcie wydawało mi się mało męskie. Teraz wiem, że w dzisiejszych realiach walki jest najbardziej efektywne – ocenia Piotr Mitkiewicz.
Gdy pytam, czy wróci jeszcze na front, odpowiada, że tak byłoby najłatwiej. Bo to czarno-biały świat, w którym czuje się pewnie z karabinem w ręku. W dodatku ma tam pewny zarobek w wysokości ok. 3 tys. dolarów (niecałe 12 tys. zł), które może przekazać żonie. – Ruszyć na wojnę byłoby najprościej, ale wiem, że wtedy moja rodzina by się rozpadła. Próbuję więc tutaj założyć firmę, która będzie montowała drony z elementami sztucznej inteligencji – stwierdza.
– Myślisz, że udało ci się skrócić tę wojnę choćby o sekundę? – pytam.
– Niestety, nie udało się. Dzisiaj myślę, że działania militarne jej nie skrócą. Wielu ukraińskich żołnierzy też tak się czuje. Z narażeniem życia odbijamy z rąk Rosjan 100 metrów kwadratowych ziemi, zajmujemy ich okop, po czym walczymy, by utrzymać pozycję, czy – jak to mówią Ukraińcy – dzierżymy posadkę. W ten sposób nie skracamy wojny ani o sekundę. Uniemożliwiamy tylko ludziom Putina zajmowanie kolejnych terenów. Rozumieją to nawet sami Rosjanie żyjący w Ukrainie. Wiedzą, że zabijam ich rodaków. Ale mają świadomość, że gdybyśmy przepuścili ich wojska, to one zniszczyłyby ich miasta, jak Bachmut czy Awdijiwkę. Oni też chcą zakończenia wojny – mówi.
– A jak to ma się stać? – dociekam.
– Państwa Zachodu muszą chcieć zakończyć ten konflikt. Dać pełne gwarancje bezpieczeństwa Ukrainie. Powiedzieć Rosji: “Jeżeli wrócicie na terytorium Ukrainy, to bezwzględnie odpowiemy”. Ukraina pozostałaby w strefie Zachodu, a Rosja niestety zachowałaby jej tereny, które już zajęła. Dla mnie to najbardziej realny scenariusz na skrócenie wojny. Czyli polityka, nie moja walka – podsumowuje Piotr Mitkiewicz.
Chcesz zgłosić temat, opowiedzieć swoją historię? Napisz do autora: [email protected]
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS