12 grudnia, na cmentarzu Parafii Zmartwychwstania Pańskiego, pożegnaliśmy Ewę Cabalską. Żyła skromnie i cicho, ale jej wewnętrzny świat stanowił niezwykle bogatą skarbnicę myśli i uczuć.
Niegdyś, pani Ewa była osobą bardzo aktywną. Jako psycholog, pracowała w pionierskim medycznie zespole dr Stanisława Sakiela. Podczas, gdy lekarz przywracał życiu ciała, ona – przywracała życiu okaleczone chorobą dusze.
–Była niezwykle oddana pacjentom – wspomina ją przyjaciółka, z którą nieustannie, od lat dziecięcych była związana, Danuta Wyrwik – Nie raz zdarzało się tak, że będąc umówiona z Ewą do filharmonii, gdzie obie uwielbiałyśmy chodzić, długo na nią czekałam, a ona wpadała niemal w ostatniej chwili i nieodmiennie słyszałam: „bo wiesz, mam takiego jednego pacjenta…” Była bezinteresowna i pełna poświęcenia. Ona nie pracowała – ona po prostu była dla innych i pomagała im ze wszystkich sił. Miała na tym polu wielkie osiągnięcia. Potrafiła swoją łagodnością, sercem po prostu przymusić pacjentów do nadziei, do pozytywnego myślenia. Podobnie wiele empatii okazywała młodzieży. Z tym środowiskiem także związana była zawodowo. Przez około dziesięć lat prowadziła zajęcia z psychologii rozwojowej na uczelni. Sama stale pogłębiała swoją wiedzę. Była niezwykle chłonnym umysłem. Miała w małym palcu Junga, uwielbiała Kena Wilbera.
Te dwie, znaczące postaci kształtowały Ewę Cabalską, były jej życiowymi przewodnikami. Tak, jak ten pierwszy, realizowała się nie tylko w psychologii, ale także w malarstwie i podobnie jak on, zgłębiając ludzką naturę, zawędrowała w rejony fizyki kwantowej, która z latami niemal zupełnie zawładnęła jej umysłem. Drugi jej guru, to amerykański, niepokorny filozof, socjolog i psycholog, twórca integralnej teorii świadomości, zajmujący się kulturą, duchowością i mistycyzmem, wywarł także ogromny wpływ na jej postrzeganie rzeczywistości, na jej system wartości.
Odzwierciedleniem jej, wyrosłych na tym tle, przemyśleń i emocji były tworzone przez panią Ewę obrazy. Tak o nich napisał jeden z członków Grupy Artystycznej „Laura” Jan Wiktor Urbańczyk:
„Jej łatwość przenikania świata realnego, metafizyki i filozofii nie pozwalały pozostawać obojętnym wobec obrazów, które zawsze prowokowały do chwili zadumy, przemyśleń i próby odpowiedzenia sobie – gdzie jestem co robię i jaką rolę mam do spełnienia. Jej wędrówka w poprzek czasu nigdy się nie kończyła. Starała się poznać to co niepoznane, zrozumieć to co niezrozumiałe. Kwarki, momenty spinowe, aury i projekcje psychologiczne, jak muśnięciem czarodziejskiej różdżki łączyła z filozofią Kanta i Kartezjusza niczym wir wyobraźni na palecie zmysłów przenosiła na płótno wprawiając nas w w zachwyt”.
Zanim jednak zupełnie wchłonął panią Ewę pełen tajemnic Wszechświat, bardzo aktywnie uczestniczyła w życiu miasta. Zresztą patriotyzm miała we krwi – jej oboje rodzice w czasie okupacji niemieckiej brali czynny udział w ruchu oporu. Z wielką energią zaangażowała się w działalność samorządową. Jako radna pierwszej kadencji Rady Miasta w latach 1990 – 1994 pełniła funkcję przewodniczącej komisji kultury i edukacji. Danuta Wyrwik, która w owym czasie również była radną wspomina:
–Wszyscy mieliśmy wówczas wiele zapału, bardzo chcieliśmy pracować dla miasta, które kochaliśmy, dla naszego miasta. Ewa rzuciła się do działania z wielką energią. Wraz ze mną zabiegała o remont budynku obecnego Siemianowickiego Centrum Kultury przy ul. Bytkowskiej i można powiedzieć, że miała ogromny wkład w powstanie w tym budynku prężnego centrum kultury. Wywalczyła więcej pieniędzy dla „Zameczku”, bardzo wiele starań włożyła, aby w siemianowickich szkołach odbywało się dużo zajęć pozalekcyjnych. A prócz pracy w Radzie Miasta, Ewa przez dziewięć lat bardzo intensywnie angażowała się w organizację Międzynarodowych Warsztatów Ekologicznych i ze wszystkich sił, poprzez fundację „Pałac”, toczyła batalię o przejęcie tego zabytku na własność przez miasto.
Po przejściu na emeryturę, Ewa Cabalska zagłębiła się bez reszty w świat książek, w których szukała odpowiedzi na najważniejsze pytania. Tylko to było dla niej istotne, a problemy dnia codziennego, czy nawet załatwienie formalności, aby uzyskać podwyżkę emerytury, uważała za stratę cennego czasu. Jej musiało starczyć na interesujące książki, czasopisma naukowe i na utrzymanie przygarnianych kotów.
Pani Ewa tak wiele, bezinteresownie z siebie dawała. Sama, nie chciała sobą absorbować. Umarła, tak chyłkiem, jak żyła. Pozostało puste mieszkanie, tak, jak w wierszu Wisławy Szymborskiej:
„Umrzeć – tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu(…)
Coś się tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma… „
autor: Ewa Roch-Wyrzykowska
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS