Mechy, czyli wielkie i najczęściej walczące ze sobą roboty, są jednymi z najciekawszych inwencji popkultury. Superbohaterów dbających o bezpieczeństwo ziemi raczej się nie doczekamy, ale jak ma się sprawa z wysokimi nawet na kilkadziesiąt pięter dwunogimi gigantami ze stali i co ma z nimi wspólnego pewien polski twórca?
Myśląc o mechach wielu z nas kieruje swe myśli w stronę Kraju Kwitnącej Wiśni. Motywy związane z podobnymi konstrukcjami funkcjonują w tamtejszej popkulturze właściwie od lat 40. ubiegłego wieku. Jednak wbrew pozorom to nie Japończykom zawdzięczamy ten arcyciekawy – i wywołujący w głowie “efekt wow” – pomysł pilotowania wielkiej maszyny zaprojektowanej – najczęściej – na podobieństwo człowieka.
Badacze popkultury zwracają uwagę, że stalowi giganci tak naprawdę narodzili się w USA. W amerykańskiej powieści science-fiction z 1868 roku “The Steam Man of the Prairies” (w wolnym tłumaczeniu “Człowiek na parę z prerii”) autor Edward S. Ellis przedstawia nam konstrukcję nastoletniego wynalazcy Johnny’ego Brainerda – człowieka na parę. Sporych rozmiarów twór przypominający Cynowego Drwala z “Czarnoksiężnika z Krainy Oz” na sterydach miał za zadanie… zastąpić konia ciągnąc powóz z młodym konstruktorem na jego kolejne przygody.
Swoje trzy grosze do dopiero co powstającego motywu dorzucił sam Juliusz Verne. W jego powieści “Dom parowy” z końca XIX w. brytyjscy kolonizatorzy podróżują przez Indie w tytułowym domu – tyle że ten znajduje się na grzbiecie ogromnego, mechanicznego słonia! W roli innej niż tragarzy wielkie maszyny przedstawił H.G Wells w “Wojnie światów”. To właśnie w tym wiekopomnym dziele po raz pierwszy ukazano militarny potencjał protoplastów mechów. Sęk w tym, że giganci, tym razem trójnodzy, nie byli po stronie Ziemian…
W tym miejscu wracamy do odległej nam Japonii, gdzie koncept wielkich robotów dojrzewał na kartach rozmaitych mang i seriali anime przez długie dziesięciolecia. W końcu wielkie roboty, tym razem bardziej kolorowe i często potrafiące przyjmować również inne kształty, stały się fenomenem zbyt dużym nawet na ich nową ojczyznę.
Nie można w tym miejscu zapomnieć o polskim wątku, czyli pracach Jakuba Różalskiego, który kroczące machiny wkomponował w polską rzeczywistość na obrazach stylizowanych na XIX i XX wiek. Mroczne, czasami bardzo niepokojące wizje artysty stały się podstawą dla gry wideo Iron Harvest, która ukaże się na rynku już 1 września 2020 r. Więcej na temat tego intrygującego tytułu dowiecie się z naszej zapowiedzi.
Popkulturowej ekspansji mechów w latach 80. i 90. ubiegłego wieku nie towarzyszyło – jeszcze – pytanie “czy skonstruowanie takich maszyn jest możliwe?”. Trzy dekady później możemy zadać je całkowicie na serio i po raz kolejny zwrócić wzrok w stronę Dalekiego Wschodu.
Pod koniec lipca 2020 r. sieć obiegło wideo z japońskiego miasta Jokohama, na którym widzimy nic innego jak mierzącego aż 18 metrów i ważącego 25 ton… robota żywcem wyciągniętego z anime “Gundam”. Na nagraniu widać, jak gigant podnosi nogę, aby wykonać swój pierwszy krok. I chociaż był to zaledwie test największej atrakcji powstającego parku rozrywki, to nie tylko maniakom materiału źródłowego opadły szczęki – przynajmniej w internetowym komentarzach.
Za kilka miesięcy (prace opóźniła pandemia) robot ma poruszać także górnymi kończynami i wykonywać kilka różnych póz. Na tę chwilę to najbardziej “rzeczywisty” z wielkich robotów na całej planecie. Jest on zdecydowanie największym, ale niejedynym – i nie najgroźniejszym – przedstawicielem swojego “gatunku”.
Również z Japonii pochodzi Kuratas, czyli… mobilny czołg (to chyba mimo wszystko najlepsze określenie) do indywidualnego użytku. Konstruktorzy z firmy Suidobashi postawili na mniej zaawansowany, ale sprawdzony napęd kołowy. Cała reszta zgadza się z tym, czego oczekujemy od prawdziwego mecha – łącznie z uzbrojeniem! Konstruktorzy opracowali nawet system aktywacji działek obrotowych… uśmiechem pilota. Mimo zapowiedzi Kuratas nie wszedł do masowej produkcji, ale przez chwilę można było kupić swój własny egzemplarz na japońskim Amazonie. Cena: okrągły milion dolarów. To trochę dużo, jak na śmiercionośną maszynę poruszającą się maksymalną prędkością 10 km/h…
O niecodziennym projekcie firmy Suidobashi wspominamy tu także z innego powodu. Jej inżynierowie zostali wyzwani przez Amerykanów na pojedynek na… wielkie roboty. Potomkowie samurajów podnieśli rzuconą im rękawicę. Rezultaty pracy ekip z obu państw mogliśmy oglądać w 2017 r. Rzeczony pojedynek był serią wyzwań dla zaprojektowanych robotów, która kończyła się potyczką dwóch maszyn w iście filmowym stylu. A przynajmniej takie było założenie całego przedsięwzięcia, gdyż to, co mogli zobaczyć widzowie i inwestorzy w internetową zbiórkę umożliwiającą zorganizowanie tego wydarzenia było – lekko mówiąc – “rozczarowujące”.
Konstruktorzy dali z siebie wszystko, ale na przeszkodzie stanęły ograniczenia technologiczne i te wynikające z praw fizyki. Krótko mówiąc, na jaw wyszło to, czego można było się spodziewać: gigantyczne roboty przez swoją masę nie są w stanie poruszać się z taką gracją, jak ich filmowe odpowiedniki. Starcie wyglądało bardziej na niedolną próbę zrobienia komuś krzywdy wózkiem widłowym, niż honorowe starcie dwóch supermocarstw.
Czy to zatem koniec snów ludzkości o wielkich robotach? Marny potencjał militarny nie zwiastuje ogromnych inwestycji w rozwiązanie mające na celu urzeczywistnienie wizji twórców anime. Z drugiej strony, gigantyczne maszyny mogą mieć zastosowanie tam, gdzie się ich wcześniej nie spodziewaliśmy.
Przykłady? Timberjack – prototypowa chodząca maszyna do wycinki drzew w trudnym terenie. EksoVest, czyli zakładane na plecy egzoszkielety pozwalające zwiększyć udźwig pracownika, które coraz częściej wdraża się w wielkich fabrykach. I wreszcie METHOD-2, który opisane przed chwilą rozwiązanie przenosi na zupełnie inny, choć wciąż daleki od praktycznego zastosowania poziom.
Może przy okazji rozpoczętego na nowo wyścigu kosmicznego marzenia o wielkich robotach wrócą do łask. Kto wie, czy podczas powrotu człowieka na Księżyc wraz z nim na srebrnym globie nie stanie także mechaniczny, dwunogi pomocnik? Mniejsza siła przyciągania rozbudza nadzieje na zastosowanie podobnych rozwiązań. A nuż zainteresuje się nimi Elon Musk? W końcu jego konkurent, Jeff Bezos, już usiadł za sterami jednego z nich…
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS