Wróciłem z liturgii Świętego Triduum Paschalnego. Innego niż wszystkie do tej pory. Obrzędy były uboższe w swej formie, czas skrócony, ławki puste. Tak obco, nienaturalnie. Pomimo tego towarzyszy mi wrażenie, że Pan Jezus przygotował mi swoją świątynię na te dni, zachowując miejsce dla mnie i moich najbliższych. W ten sposób mieściliśmy się we wskazanej przez prawo liczbie 5 wiernych. Tato pełnił posługę przy ołtarzu, jako nadzwyczajny szafarz Eucharystii, obok trzech kapłanów, kościelnego i organisty.
Odkąd została wprowadzona kwarantanna, kierowałem swe kroki do kościoła, jak zawsze, aby nie tracić więzi z Chrystusem. Adorowałem Pana w ciszy i w miarę możliwości uczestniczyłem we Mszy świętej. Chyba, że gromadziło się więcej osób, więc prosiłem któregoś z kapłanów o Komunię Świętą, z czego korzystała część wiernych, po czym opuszczaliśmy świątynię, umożliwiając innym modlitwę przy stole Pańskim.
Dziś, po skończonych uroczystościach Wielkiej Soboty, widzę ludzi żyjących tak, jakby kwarantanny nie było. Uśmiechniętych, zapracowanych w swych ogródkach i podwórkach, podejmujących gości zjeżdżających się w odwiedziny. Ludzi żyjących beztrosko, którym wystarcza to, co posiadają. Widzę ludzi, którzy zapomnieli o Bogu…
Mieszkam niedaleko kościoła. Mimo otwartych drzwi, mimo czekającego Zbawiciela, nie widzę wiernych…
Widzę smutne oblicza kapłanów, zanoszących swoje modlitwy za parafian, za Ojczyznę i świat cały. Wychodząc z konfesjonałów za każdym razem rozglądają się wokół siebie, szukając ludzi. Czasem nim wejdą do zakrystii spoglądają raz jeszcze w bok…
Ten czas nie jest czasem dyspensy od Boga, od Stwórcy i Zbawiciela. Nie ma dyspensy na relację z Wszechmogącym, który jest Drogą, Prawdą i Życiem.
Wpatrywałem się dziś w wielki krzyż w prezbiterium, na Chrystusa patrzącego na ołtarz i dumałem, co się stało. Pytałem Ukrzyżowanego, gdzie podziali się ludzie. Dlaczego zapomnieli o Bogu i sakramentach? Jak długo to jeszcze będzie trwało, Panie?
W końcu stanęła przede mną myśl, że jest coś ważniejszego niż te pytania. To moja śmierć. Czy jestem gotów? Czy warto pytać, kiedy skończy się kwarantanna, epidemia, kiedy ludzie wrócą, o ile wrócą, do świątyń? Przecież nie wiem kiedy odejdę z tego świata, a tyle trosk zalało moja głowę! Co powiem Jezusowi, kiedy przed Nim stanę?
Tylko śmierć jest pewna. Śmierć, która nie jest kresem. Jest przejściem. Paschą do nowego życia. Życia w Bogu. W Jego domu, u Ojca. Na to liczę, w to wierzę i do tego dążę. Mimo wielu własnych słabości i narzekań na ten świat, na problemy w pracy, pieniądze i ich brak, na politykę i polityków, na Kowalskiego, na to, że naczynia znowu czekają w zlewie, bo nadchodzi lato i znów będzie gorąc nie do wytrzymania…
Mimo niewyparzonej gęby jak naładowany kaem, czekający na wciśnięcie spustu, mimo wielu nieuczesanych myśli i braku cierpliwości, wciąż czekam. W nadziei. Że kiedyś będzie lepiej. Kiedy? Nie wiem. Nie wiem, co mnie jeszcze czeka, co przeżyję, nim odejdę.
Od nagłej i niespodzianej śmierci
Zachowaj nas Panie!
My grzeszni Ciebie Boga prosimy
Wysłuchaj nas Panie!
Chrystus Zmartwychwstał!
Niech to pozdrowienie rozbrzmiewa w naszych sercach! Niech Pan Życia i Śmierci, Jezus Chrystus, którego przyjście na świat przepowiadali prorocy, który dał nam swoje życie, opromienia nas swoją miłością i błogosławi na drogę do Nieba!
Niech Najświętsza Dziewica, Apostołowie i wszyscy Święci z Aniołami wspierają nas w pełnieniu woli Bożej! Bo nie ma nic piękniejszego i ważniejszego w życiu człowieka, jak trwanie w relacji z Trójcą Świętą! Amen!
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS