Myśliwy, artysta, mąż i przyjaciel. Mieczysław Marciniszyn (?71 l.) z Siodła pozostawił po sobie wiele pięknych wspomnień.
Mieczysław Marciniszyn zmarł w czwartek, 17.03., w wyniku drugiego udaru. Został pochowany na cmentarzu w żarskich Kunicach.
Artystyczna dusza
M. Marciniszyn po ukończeniu technikum ceramicznego w 1970 roku rozpoczął pracę w Mirostowickich Zakładach Ceramicznych.
– Mąż całe swoje zawodowe życie związany był z branżą ceramiczną – wspomina Bożena Marciniszyn, wdowa. – Po likwidacji MZC otworzył w Siodle w 1991 roku swoją własną pracownię ceramiczną, a ja pomagałam mu w jej prowadzeniu. Specjalizował się w motywach łowieckich, koła, z którymi był bardzo mocno związany, często zamawiały u niego różne pamiątkowe wyroby – opowiada.
Jego prace są znane nie tylko w Polsce, ale także w Niemczech i Czechach. M. Marciniszyn był rdzennym mieszkańcem Siodła, doskonale znał jego historię. Bardzo angażował się w odbudowywanie kapliczki, która kilkukrotnie spłonęła.
– Pamiętam, że pojechaliśmy z mężem do kapliczki kilka dni po pierwszym pożarze, wszystko wokół było spalone, a po środku rosło zielone drzewo. To był dla nas obojga bardzo wzruszający moment – przyznaje B. Marciniszyn.
Kochał las
M. Marciniszyn swoją przygodę z myślistwem rozpoczął w 1977 roku w kole „Leśnik” w Lipinkach Łużyckich. Następnie przeszedł do koła „Grzywacz” Brzeźnica, w 1986 roku – do koła „Ponowa” Wymiarki, w którym pozostał do roku 2018. Następnie wrócił do „Grzywacza”.
– Mąż był bardzo dobrym myśliwym, las był dla niego bardzo ważny. Był chodzącą encyklopedią. To był bardzo wrażliwy i etyczny człowiek – wspomina wdowa.
Za swoje zaangażowanie w życie łowieckiej społeczności został odznaczony tytułem „Zasłużony dla łowiectwa zielonogórskiego” i brązowym medalem zasługi łowieckiej.
– W naszym domu zawsze były zwierzęta. Mąż kochał psy. Nasz jamnik szorstkowłosy Kajtuś ma już 14 lat i widzę po nim, że bardzo tęskni za swoim panem, wspólnie często wybierali się do lasu. Mąż miał też gołębie pocztowe, które również były jego wielką pasją – opowiada wdowa.
Podbił jej serce
Mieczysław i Bożena poznali się w połowie lat 70. Przyszły mąż od razu wpadł pani Bożenie w oko.
– Miałem wtedy 19 lat. Pamiętam, że wybierałam się z przyjaciółmi do kina Pionier, ale mama kazała mi zanieść coś do babci, która mieszkała niedaleko kina. Byłam troszkę zła, ale pomyślałam, że zdążę. Weszłam do jej mieszkania, a Mieciu, który był ode mnie 5 lat starszy, już tam był. Za naszych czasów ludzie poznawali się inaczej niż teraz. Mój wujek stawiał piec w domu Miecia i pomyślał, że to by był fajny kawaler dla mnie. Zostaliśmy sobie przedstawieni u babci i wszyscy zniknęli z pokoju. Pomyślałam, że to bardzo przystojny chłopak. Mijał czas, kino z przyjaciółmi już dawno mi przepadło, a my rozmawialiśmy. W końcu uznałam, że powinnam wracać, a on zaproponował, że mnie odprowadzi. Pod domem zapytał, czy może mnie odwiedzić w kolejną niedzielę, ja rzuciłam, od niechcenia, że może, a on przyszedł. Pamiętam, że nie bardzo chciałam do niego wyjść, ale w końcu przekonał mnie mój tata. No i tak się potem potoczyło, że w kwietniu 1976 roku wzięliśmy ślub – wspomina B. Marciniszyn.
Ostatnie urodziny
Po udarze Mieczysława, pani Bożena nie była w stanie sama zaopiekować się mężem, który był w połowie sparaliżowany.
– Musieliśmy podjąć decyzję o hospicjum. Mąż pod koniec lutego obchodził urodziny. Zorganizowaliśmy je w świetlicy hospicjum, był tort i miła atmosfera, a on niestety musiał być na wózku. Była cała nasza rodzina i przyjaciele. Bardzo mi przykro, że nie dożył naszej kolejnej rocznicy ślubu – opowiada B. Marciniszyn.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS